Grand Prix Poznań

     Niedziela dla mnie rozpoczęła się i skończyła na torze wyścigowym.

     Dlaczego skończyła, to łatwo zgadnąć – po prostu oglądałem razem z Młodym Grand Prix Formuły 1 w Soczi. Ale dlaczego również się w ten sposób zaczęła?

     Tu muszę się cofnąć o kilka miesięcy, konkretnie do listopada zeszłego roku. W prezencie urodzinowym od szwagrostwa dostałem wtedy plastikową tubę, a w niej jakiś dokument. Wtedy właśnie nauczyłem się nowego słowa: voucher. W miarę jak go czytałem, włosy stawały mi dęba. Otóż, dostałem w prezencie ni mniej ni więcej, tylko przejazd po torze wyścigowym. I to nie „zwykłym samochodem”, ale wyścigówką KTM X Bow!

     KTM X Bow tylko dla żartu nazywa się samochodem. To w rzeczywistości motocykl na czterech kołach, stworzony wyłącznie dla zabawy. Nie jest to bolid wyścigowy w pełnym tego słowa znaczeniu, ale nie jest to też samochód użytkowy. Niby spełnia minimum wymogów, aby zostać dopuszczonym do ruchu, ale ja bym nie ryzykował przejazdu takim czymś po mieście, w godzinach szczytu. Został zbudowany specjalnie do zabawy na torze, która to zabawa niekoniecznie musi oznaczać wyścigi.

     Wyobraźcie sobie dwuosobową, otwartą kabinę, wykonaną z włókna węglowego, wyjmowaną kierownicę, jak w bolidzie F1, za plecami potężny, jak na masę pojazdu, silnik, szeroko rozstawione koła z nisko profilowymi oponami, niskie, twarde wyścigowe zawieszenie – i ja w środku. To przecież oczywisty nonsens!

     Gdybym miał lat 20, taki prezent pewnie ucieszyłby mnie niezmiernie. Poczułbym się jak Niki Lauda. Ale to było dawno temu, a Nikiego już nie ma. Teraz byłem przerażony. Minęły czasy, kiedy to sunęło się po autostradach ponad 200km/h. Już nie ten wzrok, nie ten refleks, no i przede wszystkim, za dużo człowiek na drogach widział. Gdy z tyłu wiezie się własne dzieci, człowiek nabiera zupełnie innych odruchów i staje się niezwykle ostrożny. Z wiekiem przechodzi zapotrzebowanie na adrenalinę, a przychodzi na święty spokój. Posiedzieć w fotelu, poczytać książkę, pooglądać film, powymądrzać się, jaka to ta dzisiejsza młodzież beznadziejna, bo nawet głupiej kasety magnetofonowej nie potrafi naprawić  – to są zajęcia stosowne do mojego wieku. Ale żeby tak wcisnąć człowieka w bolid i kazać ruszyć na tor? Ja mogę doradzić, pouczyć, wyjaśnić dlaczego samochód jedzie – ale jechać samemu? Ludzie, spóźniliście się o kilkadziesiąt lat!

     Odwlekałem tę chwilę, jak tylko mogłem, mając nadzieję, że wszyscy zapomną i nikt o to nie spyta. A ja starannie przeczekałbym datę ważności vouchera i któregoś dnia, z ogromną rozpaczą przypomniałbym sobie, że przecież miałem wykupiony przejazd. Ojej, ojej, ale ja głupi, gapa ze mnie, no sami widzicie, stary sklerotyk ze mnie, może to i lepiej, że  przegapiłem, bo jeszcze zapomniałbym, gdzie hamulec i rozwaliłbym ten niezmiernie drogi bolid na bandzie. Trudno, przegapiłem, przepadło.

     Ale podłość ludzka nie zna granic. W miarę zbliżania się terminu, rodzinka zaczęła coraz natrętniej domagać się, by dano mi miecz i tarczę i wypchnięto na arenę, gdzie miałem zakończyć swe długie i nudne życie, zapewne by ustąpić miejsca młodym i gniewnym. Tłuszcza zaczęła domagać się krwi!

     Po wielu próbach wykręcenia się od niechybnej śmierci, Sąd Rodzinny zadecydował, że wyrok wykonany zostanie w niedzielę rano. Przyjąłem go ze spokojem, o jaki sam siebie nie podejrzewałem. Kostucha wyszczerzyła do mnie zęby i zeżarła mi mój budyń.

     W niedzielę rano zjadłem swój ostatni posiłek, ale chociaż to niewątpliwe prawo skazańca, niewiele mogłem przełknąć. Skończyło się na jednym jajku i kromce chleba. Kawy wypiłem tylko pół kubka. Resztę dopiła Kostucha, która wciąż stała za mną. Testamentu nie napisałem. Nie będę ułatwiał życia tym krwiożerczym, chciwym bestiom, które tylko czekają, żeby dorwać się do mojej gitary i moich nalewek! Niech sobie tracą czas w sądzie!

     Koleżanka Małżonka jest chwilowo pooperacyjnie unieruchomiona, więc na tor się nie wybrała. Ale dwaj kaci po obu moich stronach starannie pilnowali, abym w ostatniej chwili nie skrewił. Kostucha kroczyła za moimi plecami, naciskając kosą, gdy tylko zwalniałem kroku.

     Przejazd odbywał się na Torze Poznań. To dość długi tor, jak na polskie warunki, ale przejazdy w ramach vouchera organizowano na znacznie krótszej i bardziej krętej pętli kartingowej. Pierwsza rzecz, jaka mnie zdziwiła, to liczba chętnych do dokonania tego publicznego seppuku. Trzeba było odstać swoje w kolejce, żeby dostać numerek i kominiarkę. Kask był bowiem obowiązkowy. No, nic dziwnego, gladiatorzy też nosili hełmy. W dodatku KTM to samochód bez dachu i przedniej szyby. Bez kasku byłoby trudno.

     Przyjechaliśmy wcześnie, pogoda była ładna i słoneczna, tor suchy. A na torze… Ferrari, Lamborgini, GTR, Porsche – wszystko, o czym marzy prawdziwy mężczyzna. Prawdziwy, nie taka popierdółka jak ja, co z tego wszystkiego wybrałaby rower, wędkę i święty spokój.

     Postanowiłem odejść godnie. Z podniesioną głową poszedłem na miejsce kaźni. Dla KTM wyznaczono osobne stanowisko, więc wolnym krokiem udałem się w kierunku namiotu, pod którym dokonywano zmiany kierowców.

     Przejazd odbywał się z instruktorem, z którym rozmawiało się przez interkom w kasku – dokładnie takim samym, jakie mają kierowcy F1, tylko bez reklam. Usiadłem na twardym siedzeniu, jakiejś pięć centymetrów nad asfaltem, zapięto mnie w pasy, zamontowano kierownicę, wielkości talerzyka do ciasta i nadszedł ten moment.

     - I teraz spokojnie, jedynka – rozległ się głos instruktora. – Wyjeżdżamy na prawo, spokojnie podjeżdżamy do wyjazdu. I gaz, i dwójka!

     Instruktor głosem, którym mógłby obłaskawiać rozwścieczone tygrysy, cały czas instruował mnie, co robić. Moc za plecami przerażała, ale jeszcze bardziej fakt, że samochód skręcał naprawdę z oporami. Gdy wcisnęło się gaz, rwał do przodu jak myśliwiec. W pewnym momencie naprawdę się przestraszyłem, gdy podmuch powietrza zaczął mi telepać kaskiem.Miałem powody – w środku znajdowała się moja głowa, mój drugi ulubiony organ. Jechałem wolno. Jak na wyścigówkę, to w zasadzie w ogóle się nie poruszałem. Jechałem jak ta sympatyczna, czarna, pulchna policjantka, z pierwszej części „Akademii Policyjnej”, podczas egzaminu na policyjne prawo jazdy. A przecież wydawało mi się, że zaraz wyląduję na bandzie! Ledwo musnęło się stopą pedał gazu, a to rwie, jak z katapulty na lotniskowcu. Dobrze, że niewiele zjadłem, bo pewnie po pierwszym okrążeniu siedziałbym już na swoim śniadaniu.

     Było przeżycie! Adrenalina skoczyła mi tak, że gdy wreszcie na drżących nogach stanąłem z powrotem na asfalcie, miałem ochotę coś rozwalić. Gdyby mi się wtedy nawinął jakiś wyrośnięty na siłowni kark w dresie i ciemnych okularach, nie miałby ze mną szans. Skopałbym mu tyłek jak dzieciakowi.

     Młody chwycił za telefon i zadzwonił do Koleżanki Małżonki.

     - Tata już po. Żyje. Ale na obiad nie wraca, bo wybiera się do Soczi, na Grand Prix F1, ścigać się z Hamiltonem!

     Z tych planów nic nie wyszło. Nie zdążyłbym tam dojechać na czas. Obiad zjadłem w domu i wyścig w Soczi obejrzałem w telewizji. Ale patrzyłem na to jakoś inaczej niż dotąd. Lewis Hamilton, Valteri Bottas, Sebastian Vettel, Charles Leclerc, Max Verstappen… Oni wszyscy stali się dla mnie po prostu kolegami z toru. Byłem jednym z nich!

     Wygrał Lewis Hamilton. Dla kogo Lewis, dla tego Lewis. Dla mnie po prostu dobry, stary Lew. Valtuś Bottas drugi, Karolek Leclerca trzecim stopniu podium. Sebie, niestety, popsuł się wózek. No cóż, Seba, zdarza się. Obaj to wiemy, prawda? Ty i ja – dwaj koledzy z toru wyścigowego.

Oto opisywany samochód i miejsce, gdzie wymieniano kierowców. Ale Młody się pomylił i zrobił zdjęcie nie mnie, tylko temu, co jechał przede mną. Wiem o tym na pewno, bo mój kask był czarny.