Chwilowo bez dostępu do sieci

     Ano, można było się tego spodziewać. Prędzej czy później musiało do tego dojść.

     Mój stary, poczciwy komputer rozsypał się do końca. Nie warto go już naprawiać. Od kilku tygodni sprawiał kłopoty. System za nic nie chciał się uruchomić. Robił to dopiero po kilku przywracaniach i restartach. Kilka dni temu nic mu już nie mogło pomóc. Nie i już! Koniec. Koniec komputera i pewnej epoki w moim życiu, jako że z wielkim trudem wdrażam w nim większe zmiany.

     Tę notkę piszę, korzystając z uprzejmości syna, który na chwilę wpuścił mnie na swoją maszynę. Piszę, zacinając się co chwilę i ze zniecierpliwieniem prychając, i poprawiając błędy, bo tu klawiatura inna. Nie jakaś bardzo inna, ale po prostu, nie moja. I bez przerwy pisze nie to, co bym chciał.

     Niestety, dopóki nie sprawię sobie nowego komputera - a to może potrwać - koniec z regularnym odwiedzaniem sieci. Mam dostęp jedynie w telefonie, ale ja na tym pisać nie umiem. Jeśli wstukanie na tym cholernym ekranie dotykowym jednego zdania trwa u mnie godzinę, zgodzicie się chyba, że nie ma to większego sensu. Jeśli ktoś do mnie napisze - dam radę przeczytać. Odpisać - niekoniecznie. Może dwa, trzy słowa, nie więcej.

     Najbardziej się boję, że to wszystko, co miałem na twardym dysku, przepadło. A było tam wiele moich powieści, zdjęć, projektów, obrazków do drugiego bloga... Dlatego z następnym odcinkiem trzeba będzie się wstrzymać, aż uda mi się je - mam nadzieję - odzyskać.

     Tak, wiem, trzeba robić kopie zapasowe... No ale ja jestem d... i nie zrobiłem. Koniec tematu.

    Z firmowego do tych celów korzystać mi nie wolno, nawet po godzinach. Cała nadzieja w tym, że syn wpuści mnie na swój od czasu do czasu. A na razie, muszę Was wszystkich pożegnać i mieć nadzieję, że pewnego dnia, oby jak najwcześniej, powrócę do świata wirtu. Do Skyrim, Cyrodiil, Morrowind... Do sieci, do blogowiska. Do Was.