Kryminalni

     Zawsze żałowałem, że w swojej pracy nie mam możliwości przeżycia jakiejś ekscytującej przygody. Czegoś, co można potem opowiadać wnukom, a one słuchają z rozdziawionymi buziami i szeroko otwartymi oczami. Czegoś, o czym można powiedzieć przy kufelku kolegom,  a oni spoglądają z mieszaniną podziwu i niedowierzania. Czegoś, po czym Koleżanka Małżonka przytuliłaby do piersi i szepnęła „Mój bohater”. Czegoś niesamowitego. Czegoś, o czym można nakręcić film, przez cały czas trzymający w napięciu, albo napisać powieść, która stałaby się bestsellerem.

     Jeśli sam tego nie napiszę, nie zrobi tego nikt.

     Więc uwaga, zaczynam.

     Inspektor Pociepek przybył na miejsce osobiście. Nikogo to nie zdziwiło. Taka sprawa trafiała się raz na dziesięć lat. Policyjny wóz z piskiem opon zatrzymał się przed ambulansem, z włączonym kogutem.

     - Stań obok – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Ambulans musi mieć którędy wyjechać.

     Kierowca oblał się potem i posłusznie wykonał polecenie. Jego młody wygląd uratował go przed gorszymi konsekwencjami. Inspektor był szefem niezwykle surowym i nie tolerował błędów u swych podwładnych, jednak potrafił zrozumieć brak doświadczenia. Policjanci odruchowo wyprostowali się, gdy otworzyły się drzwi radiowozu i szczupła, energiczna postać wysunęła się z samochodu.

     - Ofiary? – spytał bez wstępów.

     - Tylko jedna, ale stan poważny – zameldował sierżant Fafik. – Drugie piętro, duże pomieszczenie. Poprowadzę.

     Pociepek wykonał przyzwalający gest, po czym ruszył za sierżantem, starającym się ze wszystkich sił nie pokazać, jak bardzo jest zdenerwowany.

     - Proszę się przygotować na mocne wrażenia – rzekł nerwowo, unosząc żółto-czarną taśmę, by inspektor mógł pod nią przejść. – Czegoś takiego nie widziałem, jak żyję.

     Inspektor skinął tylko głową. Weszli do windy. Fafik nacisnął dwójkę. Automatyczne drzwi zasunęły się i dźwig ruszył w górę.

     Pociepek nie sądził, by wrażenie było aż tak mocne. Niejedno już w życiu widział i w niejednej akcji brał udział. Gdy jednak winda zatrzymała się, ilość służb na miejscu zaskoczyła go. Ujrzał nagle połowę pracowników laboratorium, włącznie z patologiem. Wszyscy krzątali się gorączkowo. Dostrzegł nawet dwoje policjantów z drogówki, którzy będąc najbliżej, zjawili się na miejscu jako pierwsi.

     - To my się odmeldowujemy – zamaskowany oficer ZOA skinął na kilku potężnie zbudowanych postaci, w czarnych kominiarkach.

     Rozległ się tupot butów, jakby to nie antyterroryści, ale kawaleria przedefilowała przed nimi.

     - Gdzie Haraś? – spytał inspektor.

     - Tu jestem, panie inspektorze!

     Nadkomisarz Haraś wysunął się zza filaru. Był wyraźnie poddenerwowany. Nerwowo siorbał kawę z tekturowego kubka.

     - Jak to się stało?

     Haraś bezradnie rozłożył ręce, o mało nie rozlewając kawy.

     - Jeszcze za wcześnie, panie inspektorze. Dopiero zbieramy dane. Laboratorium pracuje pełną parą.

     - Świadkowie?

     Haraś wydął dolną wargę.

     - To jak wypadek samochodowy w środku miasta – prychnął. – Pełno ludzi, ale nikt akurat nie patrzył. Dwoje świadków widziało wydarzenia bezpośrednio po zdarzeniu, ale samego zdarzenia nikt nie zaobserwował.

     - Taśmy z monitoringu?

     - Tu nie ma monitoringu – odparł Haraś. – Jest w całym zakładzie, na korytarzach również, ale w pomieszczeniach biurowych nie ma. Chce pan porozmawiać ze świadkami? Mam ich tutaj – wskazał na małą salę konferencyjną.

     W pierwszym odruchu Pociepek chciał udać się do biura, gdzie to wszystko się wydarzyło, ale machnął ręką.

     - A, miejmy to już za sobą – mruknął.

     Skręcił do sali konferencyjnej, gdzie na miękkich krzesłach siedziała kobieta po trzydziestce i wysoki, chudy, łysiejący z lekka mężczyzna. Oboje byli bladzi. Kobietę podtrzymywała za ramię ratowniczka z pogotowia.

     - To będzie długi dzień – mruknął Haraś za jego plecami.

     Pociepek puścił tę uwagę mimo uszu.

     - Mogą państwo mówić? – spytał bez wstępów.

     Mężczyzna potwierdził drżącym głosem. Kobieta najpierw wzdrygnęła się nerwowo, ale potem niepewnie skinęła głową.

     - Tylko krótko, panie inspektorze – odezwała się ratowniczka. – Oboje są w fatalnym stanie. Dostali już po zastrzyku uspakajającym.

     Pociepek skinął głową i przysunął sobie krzesło. Popatrzył najpierw w stronę kobiety, mimo woli przesuwając wzrokiem po jej obfitym biuście.

     - Proszę zacząć od początku – polecił. – Zwięźle, jeśli można.

     - No więc… - zaczęła drżącym głosem – ja w zasadzie nie widziałam, jak to się stało. Stałam przy innym biurku i pomagałam koledze wypełnić tabelkę… Wie pan, takie tam dane o jakości dostaw.

     - Rozumiem – skwitował Pociepek. – I co się wtedy stało.

     - Nagle za plecami usłyszałam niewyraźny jęk. Cichy. Taki, wie pan… Normalny. I najpierw nie zwróciłam na to uwagi. Dopiero po chwili rozległ się rumor i huk. I odwróciłam się… I on już tam leżał… Cały… Cały zalany… O mój Boże!

     Kobieta ukryła twarz w dłoniach, a jej ramionami wstrząsnął nerwowy szloch.  Ratowniczka chwyciła ją uspokajająco za rękę, posyłając inspektorowi znaczące spojrzenie. Jasnym było, że już niczego więcej się z niej nie wyciągnie.

     - A pan? – zwrócił się do mężczyzny.

     - W zasadzie, mogę tylko potwierdzić – odparł niepewnym głosem. – Spojrzałem dopiero wtedy, gdy usłyszałem huk. I on… On już leżał… A wokół niego rozlewała się taka straszna, czerwona kałuża… Wyglądało to upiornie…

     Wzdrygnął się i zbladł jeszcze bardziej.

     - Dziękuję państwu – odrzekł, wstając. – Haraś, chodźmy na miejsce zdarzenia.

     Ruszyli szerokim korytarzem.

     - Strata czasu z tymi świadkami – mruknął Haraś. – Spisaliśmy zeznania, ale niczego nie wnoszą.

     Szklane drzwi były otwarte i zablokowane w tym położeniu. Pociepek ujrzał duże pomieszczenie, z mnóstwem biurek i komputerów.

     - Prawdziwy lotniskowiec – mruknął i skierował się do grupki osób, zgromadzonych wokół lekarza i ratownika, klęczących przy leżącym na podłodze mężczyźnie.

     - Dobra nowina – odetchnął lekarz. – Ofiara odzyskuje przytomność!

     Pociepek przyjrzał się ofierze. Był to niemłody już człowiek i inspektor byłby przysiągł, że nazwanie go ofiarą jest niezwykle trafne. Wyglądał jak przedostatnia ofiara. Ostatnie miejsce zarezerwował dla swego syna, uzależnionego od komórki. Był blady i nieprzytomnie kręcił głową. Ciemnoczerwona plama na jego koszuli wyglądała strasznie. Podłoga wokół niego również.

     - Nazywa się Nitager i jest tu konstruktorem – poinformował Haraś.

     Pociepek skinął głową.

     - Halo, może pan mówić? – spytał.

     Na pół leżący mężczyzna spojrzał na niego nieprzytomnym wzrokiem.

     - Jak się pan nazywa? – spytał Pociepek.

     - Nitager – wyszeptał tamten, zbielałymi wargami.

     - Wie pan co się stało?

     Ku jego zdumieniu, tamten potwierdził skinieniem głowy.

     - A może mi pan powiedzieć?

     Tamten przymknął oczy, ale tylko na chwilę.

     - Właśnie siadałem przy biurku. Tutaj… Ale nie trafiłem w fotel… Wie pan, fotele na kółkach… Odjechał… I wtedy…

     Jego twarz przeszył grymas nieopisanego bólu.

     - I wtedy ta herbata wylała się na mnie.

     Pociepek zagryzł wargę. Cóż, zostając policjantem trudno jest liczyć na to, że nie będzie się świadkiem dramatycznych wydarzeń.

     - A była taka dobra, malinowa… - szepnął poszkodowany resztką sił.

     - Zawołaj Paskudzkiego – polecił Harasiowi. – Chcę, żeby zbadano każdy szczegół. Jeśli to była herbata malinowa, chcę wiedzieć, skąd pochodziły maliny. Niech mi zbada strukturę podłogi. Fotel oddać do laboratorium. Zbierz odciski palców od wszystkich obecnych, od tych rybek w akwarium również.

     - To jeszcze nie wszystko – lekarz odciągnął go na bok. – Tylko proszę o dyskrecję, ofiara jeszcze nie wie. To mogłoby być dla niego szokiem.

     - Słucham – inspektor ze wszystkich sił starał się, by jego wzrok wyglądał twardo i zdecydowanie, ale coraz większy miał z tym problem.

     - Chodzi o to, że upadając, potrącił pojemnik z materiałami biurowymi.

     - I?

     Lekarz zniżył głos jeszcze bardziej.

     - I ołówek spadł mu prosto na nogę…

     Pociepek poczuł, że wilgotnieje mu czoło. Otarł je dłonią.

     - Błagam, niech mi pan powie, że tępą stroną.

     Lekarz zagryzł wargę.

     - Niestety… - potrząsnął głową.

     Pociepek wziął głęboki oddech. Pot znów wystąpił mu na czoło.

     - To będzie długi dzień… - szepnął.