O bohaterze

     Dźwięk telefonu przeniósł mnie ze skąpanego w słońcu Atlantyku do małego pokoju, w deszczowej i zimnej jak diabli Polsce. Ustawiony w komórce, jako dzwonek domyślny, ognisty riff Slasha ma rzeczywiście ogromną moc. Jeszcze przed chwilą żeglowałem na pokładzie „Zephyra”, w towarzystwie kapitana Martena u wybrzeży szesnastowiecznej Hiszpanii i polowałem razem z nim na hiszpańskie galeony, a tu w jednej chwili wróciłem na swoją kanapę. Zamiast pieniędzy topionych w stworzenie nowego portu lotniczego, rząd powinien zainwestować w kilku gitarzystów. Transportują ludzi szybciej, wygodniej, taniej i jeszcze do tego potrafią przemieszczać ich w czasie.

     

     Odłożyłem książkę i sięgnąłem po telefon. Na wyświetlaczu pojawił mi się numer szwagra. Rzecz niepokojąca, bo on dzwoni do mnie tylko wtedy, gdy potrzebuje technicznej rady, albo pomocy. Czyżby jakieś gniazdko mu strzeliło, albo kran się popsuł? Przyznam, że w taką pogodę nie chciało mi się nigdzie wychodzić. Ale okazało się że nie.

     

     - Bo znalazłem ptaka na bruku – zaczął. – I wydaje mi się, że to jerzyk.

     

     Na słowo „jerzyk” nadstawiłem uszu. No dobra, jedno ucho. Drugie przeciwnie – zatkałem, żeby lepiej słyszeć.

     

     - Mówiłeś kiedyś, że on jak spadnie na ziemię, to ma kłopoty z wystartowaniem.

     

     Potwierdziłem.

     

     - No to on tu leży i nie może odlecieć – dokończył. – No, chyba jerzyk! Ma takie długie, wąskie skrzydła.  Co ja mam teraz zrobić?

     

     Zaskoczył mnie tym pytaniem.

     

     - Możliwe, że o coś zahaczył i spadł – mruknąłem na tyle głośno, żeby mnie usłyszał. – Najlepiej to go złapać w ręce i podrzucić w górę. Jeśli jest zdrowy, to odleci.

     

     - A nie dziobnie mnie?

     

     Parsknąłem śmiechem. Czym? On ma malutki dziobek! Tylko paszczę ma wielką, do łapania owadów. Zapewniłem go, że nic mu się nie stanie.

     

     - A to na pewno jerzyk? – wyraził wątpliwość.

     

     Pokręciłem głową. A skąd mam to niby wiedzieć? To on na niego patrzy, nie ja.

     

     - Wiesz co, poczekaj, zrobię zdjęcie.

     

     Rozłączył się, ale już po chwili przyszedł od niego MMS. Technika to jednak świetna rzecz!

     

     Po kilkukrotnych, bezowocnych próbach jego otwarcia, konsultacji z najmłodszym członkiem rodziny w sprawie procedury otwierania wiadomości MMS (już wiem – przed otwarciem trzeba przesunąć palcem, żeby pokazały się takie dwie strzałki i dotknąć ich, żeby się podświetliły), moim oczom pokazał się zamieszczony poniżej portret.

     

     - Cześć, stary – uśmiechnąłem się do niego. – Miło cię znów zobaczyć.

     

     Oddzwoniłem do szwagra.

     

     - Tak, to jest jerzyk. Posłuchaj, ja nie wiem, dlaczego on spadł. Jeśli ma złamane skrzydło, albo coś w tym rodzaju, to mu nie pomożesz. Ale możesz spróbować podrzucić do w górę. Jeśli odleci, to znaczy że miał tylko nieplanowane lądowanie. Trzeba spróbować, bo on tylko w powietrzu może przeżyć. Możesz podrzucić go tak, żeby w razie czego złapać?

     

     - Spróbuję – odrzekł.  – Rzucę go nad trawnikiem, na wszelki wypadek. Mam nadzieję, że go złapię.

     

     - Jakby co, pomoże sobie skrzydłami przy lądowaniu – zapewniłem. – Poza tym, to bardzo lekkie stworzenie, wiec i uderzenie nie będzie mocne. Nic nie powinno się stać.

     

     - Dobra, przystępuję do akcji ratunkowej…

     

     Rozłączył się. Nie na długo. Po mniej więcej minucie zadzwonił znów.

     

     - Zostałem bohaterem! – oznajmił radosnym głosem. – Poleciał między drzewa, a potem to już go straciłem z oczu. Uratowałem jerzyka!

     

     Pogratulowałem mu z całego serca. Na chwilę zrobiło mi się weselej. Jerzyki przyleciały! Zaczyna się lato!

     

     A potem spojrzałem w okno i mina mi zrzedła. Zimno, wieje i mży. Ludzie chodzą w tych samych kurtkach, co zimą. Co niektórzy tylko zdjęli rękawiczki. Po co one przyleciały? Niech czym prędzej odlatują, bo pozdychają tutaj z głodu! 

Jak można nie kochać takiego stworzenia?