O skręcaniu – część I – Paradoks pianisty

     Wspominałem już kiedyś o wujku-pianiście, który kiedyś poprosił mnie o wymianę baterii – o, TUTAJ. Ten sam wujek tym razem miał znacznie poważniejszy problem, bowiem któregoś dnia, z ogromną niechęcią przyznał, że przyszedł najwyższy czas na wymianę mebli kuchennych w jego mieszkaniu. Zgniłe od wilgoci, rozlatujące się, z poodrywanymi drzwiczkami… Naprawdę, tylko czekać, aż to komuś spadnie na głowę.

     Jeśli przeczytaliście wpis o baterii, to wiecie również, że ten kochany człowiek, o złotym sercu, ma jednak pewną poważną wadę – jest doskonałym, absolutnym, stuprocentowym i nieskazitelnym technicznym analfabetą. Nie potrafi nawet odkręcić śrubki. Inna sprawa, że nawet nie ma czym, bo jedynym narzędziem jakie posiada, jest młotek, którym i tak nie umie się posługiwać. Cóż, pianiści tak czasem mają. Nie dopuszczani za młodu do żadnych prac, w obawie, że pokaleczą ręce, nie mają gdzie ani kiedy się tego nauczyć.

     Gdy pisałem tę notkę, uzmysłowiłem sobie coś, co roboczo nazwałem paradoksem pianisty. Bo to co najmniej dziwne: mieć ręce najzręczniejsze ze zręcznych – i nic nie umieć nimi zrobić. Przyznacie, brzmi paradoksalnie.

     Pewnego dnia, za namową kilku bliskich osób, wuj wybrał się do sklepu meblowego i widząc niedrogi, ładny zestaw, dokonał zakupu, wraz z dostawą do domu. Zestaw był trochę mniejszy niż stary, więc grono rodzinne postanowiło, że wybierze dwie najlepsze szafki ze starego zestawu – stojącą i wiszącą – i „się je naprawi i odnowi”. Pozostałe się wyrzuci, a w ich miejsce wstawi się nowe. Żeby zaś głupio nie wyglądało, starym szafkom oklei się drzwiczki folią samoprzylepną, aby upodobnić je do nowych. Wymieni się im też uchwyty, żeby przypominały te nowe. No, bułka z masłem. Oczywiście, jedynie dla kogoś, kto nie musi tego robić sam.

     Pierwsze zdziwienie wuj przeżył już w chwili dotarcia dostawy ze sklepu. Zamiast spodziewanych szafek, dwóch ludzi w firmowych kombinezonach wniosło mu do mieszkania siedem niedużych, płaskich kartoników, po czym grzecznie pomachali mu rękami i pojechali sobie w długą. Wujek stał zdumiony w otwartych drzwiach jeszcze jakiś czas, czekając, kiedy przyniosą mu właściwe meble, ale się nie doczekał. Zamknął więc drzwi i zaczął z ciekawością oglądać przyniesione kartoniki. Ku własnemu przerażeniu stwierdził, że meble już dostał, tyle że w częściach, do samodzielnego montażu. Cóż, ostatni raz kupował meble jeszcze w poprzednim systemie politycznym…

     I siadł ów mąż na krześle skrzypiącem i zapłakał łzami rzewnemi, zaprawdę i azaliż.

     - Po co ja na stare lata kupowałem te szafy? – łkał. – Na co mi to było? Przecież te stare w zasadzie bardzo mi się podobały…

     I przy tych słowach udał się do kuchni i czule pogładził drzwiczki najbliższej szafki. Drzwiczki zostały mu w ręce, w dodatku w dość bolesny sposób uderzając go w kostkę. Więc znów zaczął bić się z myślami. Skoro nowe meble już tu są, to może lepiej nie dzwonić do sklepu, żeby to sobie zabrali z powrotem, tylko w jakiś sposób sprawić, żeby te kartoniki zmieniły się w prawdziwe szafki? Ale jak? Wiadomo, sam nie da rady. Nawet z otwarciem kartonika miał problem. Jak więc łatwo się domyślić, o montaż tych mebli zostałem poproszony ja.

     Cóż, nie mogę powiedzieć żebym by tym zachwycony, bo to jednak kupa roboty. Najpierw trzeba rozkręcić stare klamoty, przynajmniej  na tyle, żeby dały się wynieść na zewnątrz. Potem sprzątanie całego bałaganu, wypędzanie zwierzyńca, jaki – nie ma siły – zawsze zalęgnie się za kuchennymi meblami. Skręcenie nowych mebli i zamontowanie ich w kuchni, o wymiarach niedużej budy dla psa. Tak, to jedyny człowiek, jakiego znam, który ma kuchnię jeszcze mniejszą od mojej!

     Ale z drugiej strony – odmówić komuś takiemu? Kiedyś, gdy był młodszy, zawsze wszystkim pomagał i nigdy niczego za to nie chciał. Nieważne, o co chodziło – nigdy nie odmawiał. Teraz, na starość, sam potrzebuje pomocy. Musiałbym mieć serce z kamienia.

     Zresztą, jak mi potem wyznał, gdyby wiedział przedtem, ile to jest pracy, nigdy nie ośmieliłby się mnie o to prosić. Wynająłby kogoś, zapłacił mu ze swej skromnej emerytury, trochę zaciągnął pasa, trochę dorobił akompaniując przy próbach chóru i jakoś by to było.

     Zaczęło się od inspekcji starych mebli i wyboru tych, które ocaleją. Pech chciał, że w tej stojącej, która miała zostać  - a musiała, bo jako jedyna była węższa i inna by się nie zmieściła – drzwiczki były oberwane. Czyli jeszcze trzeba wymienić zawiasy. A te zostały tam umieszczone na wcisk – tak, taką technologią kiedyś się posługiwano. Trzeba je będzie ostrożnie wytargać i zamienić na przykręcane, takie jak w nowym zestawie. W jednym z kartoników były zawiasy, części złączne, uchwyty i inne tego typu drobiazgi. Żeby wujek wiedział, o czym mówię, wyciągnąłem jeden zawias i pokazałem mu.

     - Wujek, takie zawiasy trzeba będzie dokupić – pokazałem mu. – Cztery sztuki.

     Oczywiście mówiłem to wyłącznie w celach informacyjnych, aby wujek nie był zaskoczony dodatkowym wydatkiem. Broń bogowie, żebym wysłał go do sklepu. Znając go, przyniósłby jakieś okucie, paczkę gwoździ, klamkę, czy cokolwiek innego, byle tylko było metalowe.

     Zakup folii do oklejenia, zawiasów i uchwytów zaplanowałem na najbliższe popołudnie, a skręcanie – na sobotę.

     Która, niestety, w końcu nadeszła. A tam nie obyło się bez użycia… pilarki tarczowej. Tak, tej potwornej maszyny, zdolnej w ułamku sekundy przyznać nieostrożnemu operatorowi podstawy do ubiegania się o rentę inwalidzką!

     Czy autor bloga straci palce?

     Czy palce traci wujek-pianista?

     A może znajdzie się ktoś trzeci, kto wsadzi bezmyślnie łapę pod piłę i wyciągnie kikut?

     O tym w następnym odcinku, pod tytułem „Masakra piłą mechaniczną ileś-tam”.