Nitagerowy kalendarz

     Dobrze jest mieć swój świat, do którego nie docierają sztormy z zewnątrz i który rządzi się własnymi prawami. W którym czas płynie inaczej, w którym nieistotne jest to, czym świat zewnętrzny się podnieca, a ważne jest to, czego on nawet nie zauważa.

     Kilka lat temu zacząłem nawet inaczej liczyć czas. Bo niby dlaczego mam nazywać miesiące tak samo jak inni? To mój świat! Mam prawo do własnego kalendarza. Na razie zmieniłem tylko nazwy miesięcy, ale jestem już blisko ustanowienia zupełnie nowego, prywatnego kalendarza. Zapewne niedługo podział na miesiące i lata też będzie inny.

     Na razie jeszcze rok zaczyna się pierwszego Ziębnika – tak sobie nazwałem ten miesiąc – Dniem Cichego Poranka i Bałaganu.

     Ponieważ od lat nie uczestniczę w żadnych zabawach sylwestrowych, chodzę spać jak tylko minie północ. No, jeszcze tylko muszę spełnić nałożony przez Żandarmerię Rodzinną obowiązek składania życzeń. Dlatego budzę się w miarę wcześnie, jak jeszcze całe miasto śpi. Lubię wtedy wyjść na spacer. Takiego spokoju, jak pierwszego Ziębnika, już w tym roku nie zaznam. Wokół cisza, wręcz martwota. Gdzieniegdzie tylko pies zaszczeka. Minusem tego spaceru jest konieczność lawirowania pomiędzy zwłokami fajerwerków. Wszędzie walają się kolorowe, tekturowe przedmioty, w kształcie wyrzutni ogni sztucznych. Ludność nauczyła się już z nich korzystać, ale jeszcze nie umie po sobie sprzątać. 

     Ziębnik ciągnie się dość długo. Wlecze się w nieskończoność. Krótkie dni, długie noce, ziąb, krakanie gawronów i smog z kominów domków jednorodzinnych – to dość męcząca perspektywa. W dodatku, w najbliższym czasie nie czeka mnie żaden wolny dzień, żadna wesoła uroczystość, ani nic, co złamałoby tę przygnebiającą rutynę. Dlatego nie lubię tego miesiąca. Podobnie jak następnego – Zmarzlika. Zima zwykle osiąga wtedy apogeum, a ja jako istota wybitnie ciepłolubna, cierpię za grzechy całego społeczeństwa. Jedyną zaletą Zmarzlika jest fakt, że trwa on krótko. Fakt, że jest krótszy od swego poprzednika, ale dodatkowo zmienia mi się poczucie czasu i wydaje mi się, że Zmarzlik po prostu przelatuje między palcami. Był - nie ma! Abrakadabra, znikający króliczek. A po nim następuje Nadziejnik.

     Zwykle ta nadzieja jest tylko nadzieją właśnie – i jakoś nie ma zamiaru się spełnić. Człowiek oczekuje wiosny – a tu najczęściej zima, zima i jeszcze do tego zima. Ale nadzieja, od której nazwę wziął ten miesiąc, wciąż się tli i pozwala przeżyć.

     Kolejnym miesiącem jest Wkurzalnik. Kiedyś zwany bardziej dosadnie, ale na starość człowiek łagodnieje, więc i miesiąc ten został potraktowany ulgowo. Nazwa wzięła się stąd, że nie raz i nie dwa razy ewidentna wiosna i soczysta, choć nieśmiała jeszcze zieleń, zostanie przysypana świeżym śniegiem. Wtedy chce mi się wyć!

     Ale następny miesiąc, Żywotnik, to już pełnia wiosny, a nierzadko nawet już lata. Na niebie już pojawiają się jego zwiastuny – szybkoskrzydłe jerzyki. Wtedy czuję że żyję. Wtedy krew zaczyna we mnie krążyć, a w serce wślizguje się jakaś nieznanego źródła radość. Mógłbym żyć dwa razy krócej, w zamian za to, żeby zawsze trwał Żywotnik.

     Radość zostaje nieznacznie zakłócona, przez kolejny miesiąc – Smarkatnik. Trawy pylą wtedy na potęgę i bywa, że mam trudności z oddychaniem. Gdyby to się działo zimą, pewnie rzuciłbym się z czwartego piętra na beton, głową w dół. Ale wtedy właśnie dolegliwość ta jest łagodzona przez tę dziwną radość, która mnie rozpiera. Słoneczko świeci, dni są długie, nade mną śmigają jerzyki, a znajomy kos urządza co wieczór koncerty. Co tam katar – wydmucham nos, gdy mocno dokucza, zażyję jakieś kropelki – i mogę żyć dalej!

     A po Smarkatniku nadchodzi Tęsknik. Długie dni, ciepło, lato w pełni – a tu człowiek traci życie w bezsensownej robocie. I tęskni do urlopu, kiedy to będzie mógł wreszcie wypiąć się na tę firmę i wyruszyć przed siebie – w dal, w pogoni za horyzontem. To moja druga ulubiona chwila w roku – gdy rankiem wyruszam na wakacje.

     A ta przychodzi w następnym miesiącu, czyli Wakacniku. Wakacnik to może nie ulubiony – bo tym jest Żywotnik – ale w każdym razie drugi ulubiony miesiąc w roku. Chyba nie muszę tłumaczyć, dlaczego?

     Kiedyś, dawno temu, nie lubiłem następnego miesiąca, Zjazdownika. Bo zaczyna się jesień, bo kończą się wakacje… Ale teraz mam świadomość, że wtedy właśnie nadchodzi moja ulubiona chwila w całym roku – wyjazd na Zjazd Dawno Nie Widzianych Przyjaciół. Doroczne święto głupoty i śmiechu z niczego. I tak polubiłem ten miesiąc.

     W przeciwieństwie do następnego – Melancholika. No niestety, jesienią zawsze mnie atakuje i zatapia swoje kły w jakiejś tam części mojego ciała. Cała energia życiowa wypływa ze mnie – zapewne właśnie przez te wygryzione otwory. Robię się osowiały i coraz smutniejszy. Ja chyba jestem gadem, a nie ssakiem, bo jesienią popadam w odrętwienie.

     A najgorsze, że po Melancholiku nadchodzi jego jeszcze gorszy następca – Depreśnik. To Melancholik do kwadratu. Nic, tylko zapaść w sen i przeczekać. Mam wtedy nieodparta ochotę, żeby zagrzebać się w jakimś ciepłym miejscu, wygasić funkcje życiowe i popaść w letarg na jakieś sto, do stu dwudziestu dni. Nie byłoby mi żal straconego czasu – i tak jest stracony, bo wtedy nie  żyję, tylko wegetuję.

     Przedświąteczna gorączka trochę osładza ostatni miesiąc w roku – Świątecznik. Wiem, że czeka mnie w końcu przerwa w pracy i moje ulubione święto – Wigilia. Wtedy ta zupka smakuje jakoś inaczej, smażonego karpia, przyrządzonego przez Koleżankę Małżonkę po prostu uwielbiam, a niektóre kolędy są naprawdę melodyjne. W tym dniu udziela mi się specyficzny nastrój. I byłoby pięknie, gdyby Świątecznik kończył się w tym momencie.

     Ale nie, jest jeszcze ten znienawidzony przeze mnie Sylwester. I nie wolno mi się położyć spać o dziesiątej wieczór, bo Koleżanka Małżonka bardzo chce spędzić ten wieczór ze mną. I znowu trzeba będzie gapić się w telewizor, w którym bez przerwy od lat leci dokładnie to samo – stare piosenki, Rodowicz, Kozidrak i inne Big Cyce. Dlaczego nie sięgną wtedy do archiwum i nie puszczą koncertu na przykład B.B.Kinga, skoro koniecznie chcą emitować coś z estrady? Albo, żeby nie robić im bałaganu, mogliby choć na jednym kanale powtórzyć ostatni koncert noworoczny z Filharmonii Wiedeńskiej – co im szkodzi? Dwieście kanałów i nic do oglądania. Najgorsze, że nie mam jak się wykręcić. Książki nie wezmę w rękę – bo mam spędzić ten wieczór z żoną, a nie z książką, czy innym komputerem. A chciałoby się wtedy wyruszyć na Karaiby, albo do Cyrodiil – gdzieś, gdzie zawsze jest ciepło. I co z tego że tylko wirtualnie?

     Na szczęście, nic nie trwa wiecznie. W końcu kładę się spać. I cały cykl zaczyna się od nowa.  I będzie trwał tak długo, dopóki to koło nie pęknie.