Pamięć zewnętrzna

     Stało się, że Koleżankę Małżonkę dopadła podstępna choroba. Zamiast mówić, zaczęła rzęzić i wydawało się, że zupełnie straci głos. I straciła, ale tylko na dwa dni. Dobre i to…

     W każdym razie, na mnie spadł obowiązek  dokonania zakupów w pobliskim markecie. Miałem kupić wodę do picia, mleczko do szorowania, sok marchwiowy i dalej już nie pamiętałem. Wyliczanka była znacznie dłuższa, ale moja pamięć ma swoje ograniczenia. Dlatego konieczne okazało się skorzystanie z pamięci zewnętrznej.

     - Napisz mi to na kartce – oświadczyłem.

     - Tych paru rzeczy nie zapamiętasz? – jęknęła jak pęknięta szlifierka do ostrzenia noży. - Ja muszę wszystko pamiętać, a zakupy robię o wiele większe.

     - Zapamiętałem wszystko, aż do soku marchwiowego – oświadczyłem. – Więcej mi się w mózgu nie zmieści. Gdyby to były śrubki, gwoździe, raszple, laubzegi i majselki, to bym zapamiętał. A tak - rozłożyłem ręce w geście pełnym bezradności.

     - To powtarzaj za mną.

     - Nic to nie da – pokręciłem głową. – Chyba, że każesz mi kupić piwo. Tego na pewno nie zapomnę. Wszystko inne przeleci przeze mnie jak woda przez kibel.

     Chyba nie spodobało jej się takie porównanie. W każdym razie, chcąc nie chcąc, zabrała się za pisanie. Lista była dość długa.

     - No i widzisz, jak ładnie – zerknąłem na listę, sporządzonym równym i starannym, aczkolwiek zupełnie nieczytelnym pismem. Kłopoty zaczęły się już przy pierwszej pozycji.

     - Bonciuki – przeczytałem i podrapałem się w głowę. – Jakby to powiedzieć… Nie wiem, co to jest, ani gdzie tego szukać.

     - Berlinki! – poprawiła mnie Koleżanka Małżonka.

     Dalej nie wiedziałem, gdzie szukać.

     - A, ten tego, co to są berlinki?

     Koleżanka Małżonka przewróciła oczami.

     - Cienkie parówki.

     - No, to nie można było tak od razu napisać? – żachnąłem się. -  Czego to szyfrujesz, przecież nikt inny tego nie przeczyta. A nawet jeśli, to co wielkiego się stanie?

     - Idź już i mi gitary nie zawracaj.

     Ale nie dało się tak szybko, bowiem do odcyfrowania pozostało jeszcze kilka pozycji.

     - Poaguski…

     - Podpaski!

     Westchnąłem cicho. Nie chodziło o rzekomą niezręczność sytuacji, tylko o moje znikome, bardzo znikome, powiedziałbym nawet żadne doświadczenie z tego rodzaju produktami.

     - Jakie?

     - Najlepiej w takim zielonym, albo fioletowym opakowaniu…

     - Jakiej firmy – jęknąłem. – Które to mają być? Jak się nazywają?

     - Nie pamiętam nazwy. No, ja po prostu wchodzę i kupuję. I wiem, że to te.

     Zaperzyłem się nie na żarty.

     - Wyobraź sobie, że ja NIE kupuję i NIE wiem!

     - Małe opakowanie, nie to wielkie, tylko małe. Patrz na zielone opakowanie. Albo fioletowe.

     Dosyć, że nie kazała mi kupić żakardowych, albo łososiowych.

     - Włoszczyzna w paski… Co?

     - Na mrożonkach znajdziesz.

     - Tak to się nazywa? Włoszczyzna w paski?

     - Jakoś tak…

     - Sok marchwiowy to wiem… Woda dla Młodego OK… Dilua?

     - Delma! Albo Rama.

     - Dopisać – podałem jej listę.

     - Co dopisać?

     - „Albo Rama”, oczywiście.

     Musiałem zrobić to sam, bowiem Koleżanka Małżonka zaczęła zdradzać oznaki zniecierpliwienia.

     - Mleczko do salonowauia… a, wiem, do szorowania! Jasna sprawa… Coś słodkiego… Co?

     - Nie wiem, kup tam coś.

     - Ale na co masz ochotę? – nie dawałem za wygraną. – Ciastka, cukierki, czekoladę, cukier puder?

     - Zobacz, co jest i kup.

     Czyli jak zwykle: domyśl się!

     Do sklepu wlokłem się noga za nogą, chcąc odwlec swoją klęskę, na ile się dało. Mleczko do szorowania znalazłem łatwo, sok marchwiowy też. Ale już przy podpaskach musiałem ryzykować. Trafię, czy nie?

     - Czy ja ją po śrubki wysyłam? – mruczałem pod nosem. – A jak kupię nie takie?

     Zaryzykowałem fioletowe. Zielonych było za dużo odcieni.

     Potem zacząłem się zastanawiać, które parówki to berlinki. Ale po przestudiowaniu etykiet udało mi się znaleźć właściwe.  Dalej na kartce widniało „coś słodkiego”. Ze zmarszczonym czołem omiotłem długą półkę z bardzo niezdrowymi produktami. Co tu wybrać? Na co ona ma ochotę? Szanse jak w Lotto. 

     Wziąłem paczkę herbatników.

     - Niech się cieszy, że przywlokłem syropu malinowego – mruknąłem pod nosem.

     Półka z margaryną była zastawiona przez rodzinkę, która nie mogła się zdecydować, ile potrzebuje kostek.

     - To cztery, czy pięć? – zastanawiał się każdy z nich po kolei.

     - Pięć! – podpowiedziałem, gdy za którymś tam razem pytanie pozostało bez odpowiedzi. – Bo co jak zabraknie? Ciasto siądzie i zakalec!

     Wzięli cztery… Chyba nie mam daru przekonywania. Ich kłopot, nie mój. Powlokłem się na mrożonki.

     Najpierw objechałem wszystkie zamrażarki dookoła. Jest, to tutaj są warzywa! W tej, w tej i w tej. Frytki to nie warzywa, nie liczą się. Zacząłem uważnie lustrować ich zawartość. Raz, drugi, trzeci… Pracownice marketu zaczęły mi się dziwnie przyglądać. A nuż to jakiś inspektor? Oni się tak kamuflują – wielu tak wygląda, jak skończona ofiara. A ja zlustrowałem lodówki po raz czwarty i piąty.

     Czego tam nie było! Co tylko człowiek chciał! Niektórych warzyw nawet nie znalem. A raczej wydawało mi się, że nie znam, dopóki nie skumałem, że to nie jedno, a dwa opakowania obok siebie i lekko skleiły się napisami. A już miałem poszukać na Wikipedii, co to są kalafiżony.

     Ale czegoś takiego jak „włoszczyzna w paski” nie było. 

     Już miałem polec na polu chwały, gdy wreszcie znalazłem kolorowy woreczek, z napisem „Włoszczyzna słupki”.  To chyba będzie to? Co za durna nazwa! Paski, słupki – co za debil tak to nazwał?

     Okazało się, że zakupy zrobiłem prawie dobrze. Tylko sos kupiłem nie ten. No i z niewiadomych przyczyn, paczka herbatników przyprawiła ją o atak śmiechu.

     - Większej nie było?

     - Nie było – burknąłem. – Dwa kilo ci nie wystarczy?

     Fakt, była to naprawdę duża paczka. Ale lepiej tak, niż gdyby miało zabraknąć.