Biały kieł

     - Przesadzasz! – zdumiony spojrzałem na Leśniczego.

     Pokręcił głową nad nieodłączną filiżanką herbaty. Wypija jej całe cysterny. Odciąć go od źródła herbaty, to jak wyciągnąć rybę z wody.

     - Chciałbym - mruknął. – Ale taka jest rzeczywistość.

     Rozmawialiśmy o wilkach. Chciałem go czymś zaskoczyć, pokazać mu, że i ja coś wiem. Więc poinformowałem go o czymś, co przeczytałem niedawno: w lasach, w pobliżu mojego miasta pojawiły się wilki. Myślałem, że spojrzy na mnie z niedowierzaniem, ale on wzruszył tylko ramionami. Łyknął herbaty i oznajmił, że wilki są już w każdym większym lesie, na terenie całego kraju.

     Zrobiło mi się trochę nieswojo, bo idź tu teraz, człowieku, na grzyby. Kiedyś człowiek szedł  do lasu i nie pamiętał w ogóle, że istnieje coś takiego jak canis lupus. One żyły daleko, daleko, gdzieś w górach. Kiedyś. Dziś zaczęły brać w posiadanie resztę kraju. Również lasy, w których jesienią zbieram podgrzybki i koźlarze. Prawdziwków u nas nie ma.

     Na szczęście wilki unikają ludzi i tą optymistyczną uwagą zamierzałem zakończyć dyskusję. Ale się nie udało, bo Leśniczy o mało nie opluł się herbatą.

     - A co powiesz o wędrówce watahy przez wieś? – spytał. – To ostatnio dość częste zjawisko. Ani jeden szwędający się pies nie ocalał.

     - Pies?

     Skinął głową. Z niewiadomych przyczyn wilki ze szczególną zaciętością polują na psy. Żaden nie może czuć się bezpiecznie w ich pobliżu.

     - Ale dlaczego psy? - dopytywałem się. - Pozbywają się konkurencji? Bądź co bądź to też drapieżniki, tylko udomowione.

     - Zjadają je – odparł Leśniczy. – Nie wiem dlaczego, ale tak się dzieje.

     Nie wiem, co bardziej mnie zdumiało: informacja o psio-wilczych stosunkach, czy fakt, że Leśniczy czegoś nie wie. O lesie bowiem wiedział wszystko. Spędził w nim całe swoje pracowite życie. Do emerytury pozostało mu już tylko kilka miesięcy, a zaczynał jako chłopiec.

     - Wydawało mi się, że zwierzęta gospodarskie to dla nich bardziej smakowity kąsek – bąknąłem. – Owce, może cielaki…

     - Ale kto ci powiedział, że one z nich rezygnują – zaśmiał się. – W jednym gospodarstwie wilki przez jedną noc zżarły jałówkę, chyba dwa cielaki i coś tam jeszcze. Nie uwierzysz, jak dostały się do obory.

     - No jak?

     Leśniczy łyknął herbaty.

     - Przekopały się pod betonowym fundamentem. – pokręcił głową. – W ciągu jednej nocy. A skoro dokonały czegoś takiego, to żadna zagroda nie jest bezpieczna.

     Przypomniały mi się podkopy na leśniczówce, które swego czasu porobił lis, wykradający Leśniczemu kury. Przekopał się pod płotem, zabezpieczonym drucianą siatką, wkopaną na prawie pół metra w ziemię. Leśniczy, znając możliwości zwierząt, zawczasu próbował zapobiec podobnym wypadkom, ale i tak ich nie docenił. Inna sprawa, że nie bardzo wiedziałem, w jaki sposób wilki mogły przekopać się pod fundamentem, sięgającym ponad metr w ziemię. To przecież długi tunel i spore wyzwanie.

     - Zapominasz, że wilki nie działają samotnie – odparł, sięgając po kawałek ciasta. – To zorganizowany oddział. Dzielą się robotą. Jeden się zmęczy, zaraz zastępuje go drugi. A pozostałe stoją na czatach. Nie ma szans, żeby je przyłapać in flagranti. A nawet jeśli by się to udało – co im zrobisz? Są pod ochroną. Spróbuj do takiego wygarnąć, to będziesz miał spore kłopoty. I wiesz co? One to wiedzą.

     Pokręciłem głową.

     - Wiem, że wilki są inteligentne – powiedziałem z przekąsem. – Ale nie wmówisz mi, że potrafią przeczytać ustawę o ochronie gatunkowej.

     - Wystarczy, że nas obserwują – odrzekł. – Widzą, że ludzie ich nie krzywdzą. Nie mają powodów, by się nas bać. Wilk żyje krótko, zwłaszcza na wolności. Nie ma już wilków, które pamiętałyby odstrzał. Sam widzisz, że podchodzą pod zagrody. Na nizinach – dodał. – Bo w górach dzieje się to od dawna. Rozzuchwaliły się, skubane…

     Zadrżałem. Do tej pory czułem się w lesie bezpiecznie, wiedząc, że wilk unika człowieka jak może. Ale teraz w to zwątpiłem. A ja tak lubię zbierać grzyby!

     - Myślisz, że wilk może rzucić się na człowieka?

     Uśmiechnął się.

     - Znasz Andrzeja M.?

     - No pewnie. To twój dawny zastępca.

     - Niedawno miał jakiegoś „dewizowca”, jak to kiedyś nazywali. Jego kolega poszedł z nim na ambonę, a on polazł na drugą, trochę się rozejrzeć. Bez broni, tylko z lornetką. I wiesz jaką miał przygodę?

     - No? – ponagliłem go.

     - Pod amboną pojawiła się wataha wilków. Sześć sztuk. I to nie przypadkiem! Szły jego tropem. Rozumiesz? Nie tylko nie uciekały, ale specjalnie go szukały. No i zwęszyły go, oczywiście, na tej ambonie, więc położyły się pod amboną i… Czekały.

     - No i co dalej?

     - Zrobiło mu się gorąco. Na szczęście dziś mamy komórki. Zadzwonił do kolegi i powiedział mu o tym. A tamten na to: „Co, ostra imprezka była wczoraj?” i się rozłączył. Nie uwierzył mu. Ale gdy Andrzej później nie pojawił się na umówionym miejscu, postanowił po niego podjechać. I w świetle reflektorów zobaczył najpierw sześć par ślepi, potem sylwetki wilków, jak sznurowały do lasu. To nie wszystko. Jeszcze zanim tamten się zjawił, wilki poczekały, poczekały, a gdy nic się nie działo, po pewnym czasie odeszły w las.  Andrzej, widząc to zaczął gramolić się z ambony. I gdy był już nisko, z zarośli wypadł jeden z nich i podskoczył tak, że złapał go za ramię. Wyobrażasz to sobie? Wilki zastawiły na niego pułapkę.

     - Ugryzł go?

     Leśniczy pokręcił głową.

     - Nie doszedł zębami do ciała. Rozszarpał mu tylko kurtkę na ramieniu. Ale siniak został. Andrzej uciekł z powrotem i czekał, aż zjawi się kolega z dewizowcem. Skończyło się szczęśliwie. Tym razem…

     Leśniczy westchnął i sięgnął po dzbanek z herbatą.

     - Muszą zagryźć kilkoro dzieci, żeby ludzie się wreszcie obudzili – mruknął. – A i wtedy będą protesty. Ludzie nie myślą. W przeciwieństwie do wilków.

     Zdecydowanie odpuszczę sobie to grzybobranie.