Dieta

     - Już nigdy nie będę nic jadł – jęknąłem. – Nigdy!

     - Taaaa… - Koleżanka Małżonka uniesieniem brwi wyraziła swoją ślepą wiarę w moje dramatyczne oświadczenie.

     

     Trzymając się za obolały żołądek, skuliłem się na łóżku i próbowałem oddychać, ale za bardzo rozrywało mnie od środka. Przepona nie miała się dokąd przemieścić.

     - Wypij gorącą herbatę – rzuciła Towarzyszka Życia. – A mnie możesz nalać jeszcze jeden kieliszek wina.

     Taka to sprawiedliwość: niewiasta żłopie wino, a mąż musi się zadowolić jakimiś ziołowymi wywarami. Ale rada wydała mi się częściowo dobra. Częściowo, bo nie miałem pojęcia, jak ja wleję w siebie tę herbatę. Przecież tam już nie ma miejsca!

     A wszystko zaczęło się od wizyty w zaprzyjaźnionej leśniczówce. Leśniczy powoli już szykuje się do odejścia z tego odpowiedzialnego stanowiska. Za rok rozpocznie spokojne życie emeryta. Pobuszowaliśmy więc w tak miłym naszemu sercu miejscu, zdając sobie sprawę, że i my niedługo nie będziemy mieli czego tu szukać. Nie wiadomo, kto obejmie po nim tę piękną placówkę.

     A na odjezdnym Leśniczy sprezentował nam kawał zamrożonej dziczyzny. Szynka z dzika – doskonały materiał na znakomitą pieczeń.

     Muszę tu nadmienić, że Koleżanka Małżonka jest znakomitą kucharką. Lepszą od mojej Matki! Rzadko która Małżonka usłyszy taki komplement, więc niech da Wam to do myślenia, jaki poziom mistrzostwa osiągnęła i osiąga na co dzień. Sprawia czasem wrażenie, że urodziła się w kuchni. Jest to zresztą zgodne z twierdzeniem Teściowej, o znalezieniu jej w kapuście.  Zgodnie z lokalnym podaniem, Teściowa jadła bigos, a jak zjadła, to na samym dnie, na talerzu, leżała Koleżanka Jeszcze-Nie-Małżonka, wesoło wymachując łapkami. Mimo wielokrotnych prób podważenia owej specyficznej „Księgi Genesis” Koleżanki Małżonki, Teściowa upiera się przy swoim i dotąd nie ustąpiła ani na milimetr.

     Oczywiście, błogosławię Latającego Potwora Spaghetti za taką żonę, zwłaszcza że nie umywa się on nawet do spaghetti autorstwa mojej towarzyszki. Dzieło przerosło własnego stwórcę. I tylko moich chłopaków mi żal. Gdzie oni, od małości przyzwyczajeni do królewskiej uczty, bez żadnej okazji,  w tym podłym świecie znajdą żony, które będą umiały choćby podjąć nieudaną próbę dogodzenia ich rozkapryszonym podniebieniom? Oj, schudną na żoninym wikcie, oj schudną! Czyli nie ma tego złego…

     W każdym razie, jak było do przewidzenia, Koleżanka Małżonka przyrządziła znakomitą pieczeń. Ja postarałem się o sporą ilość lubianego przez nas, południowoafrykańskiego wina. Szykowała się wspaniała uczta.

     Podano pieczeń. I pyszny sos. I pyzy!

     Muszę tu ostrzec wszystkich moich znajomych spoza Wielkopolski, którzy mają zamiar odwiedzić nadwarciańską Krainę Kwitnącej Bulwy. We wszystkich tutejszych restauracjach czyha na Was zdradliwa pułapka. Otóż, jeśli zamówicie pyzy, przygotujcie się na niespodziankę. Zamiast okrągłych, uśmiechniętych smakowicie klusek, podadzą Wam coś zupełnie, ale to zupełnie innego. Nie wiem nawet, jak to się nazywa po nie-wielkopolsku. Kluski parowane, czy jakoś tak. No, w każdym razie, nie okrągłe i zwarte, tylko pulchne, spłaszczone, o kształcie bułki, smakowicie parujące. To właśnie są tutejsze pyzy. Prawdziwe pyzy, a nie te oszukane, małe kulki z ciasta. Pamiętam, że jako dziecko oglądając w telewizji bajkę o wędrówkach pyzy, dziwiłem się, jak to możliwe, że pyza jest okrągła, a nie spłaszczona. Ot, to była jakaś mazowiecka pyza, czy coś takiego. Gdyby film nosił tytuł „Jak wielkopolska pyza wędrowała”, główna bohaterka wyglądałaby zupełnie inaczej. I na pewno nie zmieściłaby się w tamtym kadrze.

     Pieczeń była wspaniała. Pyzy znakomite. Sos po prostu wyśmienity. Wino może nie idealnie dobrane, ale na pewno pasowało. No i jak tu uchronić się od grzechu? Jeszcze trochę. Jeszcze kawałeczek. Ale naprawdę już ostatni! Albo jeszcze dwa…

     Skutek był taki, że dopadły mnie dawno już zapomniane skutki zwykłego, pospolitego obżarstwa. Obżarstwa w najgorszym gatunku. Skóra na brzuchu o mało mi nie pękła, a i żołądek chyba uznał, że ktoś tam na górze pomylił się w obliczeniach, bo nie taki był plan na dziś. Uznał, że na pewno przyślę mu jakiegoś pomocnika, bo sam nie jest w stanie tego przerobić. Więc, zamiast pracować, usiadł i czekał, aż przyjdzie drugi i trzeci żołądek i wtedy, prawda, razem, kolektywnie, wicie, rozumicie, wspólnym wysiłkiem…

     No i czekał tak długo, że z nudów wziął się w końcu za robotę, kilka godzin po czasie. Pracował całą noc. Ciężko pracował. Udało mi się na chwilę zdrzemnąć, to przyśniły mi się takie koszmary, że czym prędzej otworzyłem oczy. Być jednym z załogi „Nostromo” to średnia przyjemność. Nawet jeśli było się pilotem.

     A dziś mam powieki plastrem przyklejone do czoła – bo inaczej nie dałby rady ich utrzymać w górze – i ścisłą, ale to najściślejszą dietę.

     I wiecie co? Było warto!

     Wracam do swojego jogurcika. Nawet to muszę dziś jeść na raty.