Wielka Majówka

     No, to sobie poleniuchowałem!

     Zaczęło się od tego, że któryś z nadszefów bardzo się nudził. Nadszefowie to takie dziwne, otyłe stworzenia, trochę egzotyczne i bardzo podobne jedno do drugiego. W każdym razie, ja ich nie odróżniam. Wszyscy mają ciemne garnitury, białe koszule i wyglądają tak samo niezdrowo. Znajdują się wystarczająco daleko i są na tyle niewidoczni dla przeciętnego pracownika, że co niektórzy powątpiewają w ogóle w ich istnienie. Nie mam pojęcia, czym się zajmują. To znaczy, wiem czym, tylko nie wiem, dlaczego ktoś im za to płaci. Głównie przesiadują w salach konferencyjnych, wcinają ciastka, piją kawę i opowiadają sobie kawały. Do złudzenia przypominają ministrów, tylko nawet nie starają się zrobić na nikim dobrego wrażenia.

     Zatem, któryś z nich z nudów zaczął przeglądać nasze karty pracy. Oficjalnie po to, by wyliczyć wskaźnik czegoś tam na coś tam, podzielone przez coś tam, co potrzebne my było do czegoś tam. Oczywiście, to fikcja, bo i tak on tego nie wylicza, tylko ma od tego sztab ludzi. W każdym razie, gdy ujrzał moją kartę, podobno brzuch mu się zatrząsł z oburzenia, wrzody na żołądku napęczniały, a w arteriach odłożyła mu się dodatkowa warstwa cholesterolu. Jak można mieć tak dużo zaległego urlopu!? Toż przeze mnie wskaźnik czegoś tam na coś tam leci mu na pysk!

     Nie stać mnie na wczasy na Karaibach, więc urlop biorę tylko latem, a nie trzy razy w roku, jak on. Na co mi urlop w listopadzie? Mam siedzieć sam w oknie i gapić się jak deszcz pada?  Więc co w tym dziwnego, że nie wybieram całego urlopu? Ale że akurat szykowała się Wielka Majówka, to skorzystałem z tego oburzenia i wziąłem wolny cały tydzień. Wskaźniki wiele mu tam nie podskoczyły, ale to nie moje zmartwienie.

     Plany miałem ambitne, aby ogarnąć ten bałagan na działce, ponaprawiać co się da, posiać, posadzić, trawę skosić, opony w aucie wymienić, ostrzyc się i takie tam. Oczywiście, jestem realistą, więc z góry wiedziałem, że z planów nic nie wyjdzie. Ale po to właśnie są plany.

     Koszenie trawy kilkakrotnie uniemożliwił mi deszcz. Niezbyt intensywny, ale wystarczyło, żeby trawa była mokra. Niewielki zabieg chirurgiczny u Młodszego – spokojnie, nic poważnego, ale chodzić przez kilka dni nie mógł – spowodował konieczność zintensyfikowania opieki nad nim. Głównie polegało to na traceniu czasu w poczekalni placówki służby zdrowia. Czyli wysłuchiwania życiorysów emerytek, narzekań nieświeżo pachnących facetów i opędzania się od atakujących dzieci, których matki za ważniejsze uznały swoje smartfony. 

     Do tego dodajmy dwa pogrzeby w dalszej rodzinie. Cóż, na to nikt nic nie poradzi. W każdym razie, do dziś grzywa włazi mi w oczy, i wciąż jeżdżę na zimówkach.

     Zaraz na początku tego niezwykle długiego weekendu odwiedziłem jedną z pobliskich wsi, gdzie znajduje się szkoła rolnicza i gdzie co roku organizowane są targi ogrodnicze. Koleżanka Małżonka chciała kupić kilka cebulek, ja kilka krzaczków. Nawet gdy nie ma zamiaru się niczego kupić, i tak warto odwiedzić. Po zimie, gdy człowiek spragniony zieleni, nagle ujrzeć tę mnogość roślin w pełnym rozkwicie – co za uczta dla oczu! Została ona zakłócona jedynie przez drobne wydarzenie. Otóż, wychodząc z alejki z krzaczkiem róży na rękach, zderzyłem się z Obatelem*. Lazł powoli w otoczeniu kilku innych garniturowców i uważnie łypał na boki, zapewne oczekując gorącego przyjęcia. Ku mojemu zachwytowi, został zupełnie, totalnie, całkowicie i w oczywisty sposób zignorowany przez tłumy odwiedzających. Zdaje się, że byliśmy w ogóle jedynymi, którzy rozpoznali tę z niewiadomych powodów wiecznie zadowoloną z siebie gębę. Na wszelki wypadek nie okazaliśmy tego po sobie.

     Z weselszych wiadomości – w piątek, przechodząc przez rynek, dostrzegłem parę jerzyków! Krążyły sobie zwinnie między starymi kamieniczkami. Z niecierpliwością czekam, kiedy pojawią się na moim osiedlu. Od razu poczułem przypływ dobrego humoru. A że na rynku pełno piwnych ogródków, to sobie tego humoru nie żałowałem.

     Psychicznie wypocząłem. W dodatku wieczory miałem bardzo zajęte, więc o pracy nawet nie było czasu pomyśleć i zatęsknić. Starszy wynorał mi skądś, sobie znanym, magicznym sposobem, nie wychodząc z domu, jedną ze starszych gierek z serii „Pradawne Zwoje”. Do tej pory grałem tylko w Skyrim, o czym często tutaj wspominałem i jeszcze częściej na blogu pod smokiem obok. Tym razem musiałem cofnąć się w czasie o ponad dwieście lat. No i połaziłem sobie po Morrowind. Zwiedziłem ojczyznę Dumnerów, jeszcze zanim została zniszczona przez wulkan. Odwiedziłem nawet Solstheim, jeszcze nie zasypane popiołem. Obejrzałem sobie Fort Nocnego Mrozu – wtedy jeszcze stał i nawet dość malowniczo się prezentował. No i miałem przyjemność pogadać z jego komendantem,  Falxem Cariusem, wtedy jeszcze kapitanem. Żywym! Ale nie powiedziałem mu, co go czeka – mój nowy bohater przecież tego nie wiedział… Mimo wszystko, klimat nie ten co w Skyrim. Nie musicie się więc obawiać, że zacznę opowiadać o tym osobną historię.

     W każdym razie, żyję. I to bardzo intensywnie. Chyba nawet – tak mi się zdaje – od tej intensywności trochę mi się brzuszek zmniejszył, ale możliwe, że po prostu pasek mi się rozciągnął. Oby tak dalej. Dopóki słońce świeci, jest ciepło, jerzyki krążą nad miastem, zdrowie w miarę dopisuje, krzyż, kolano i paluch bolą niezbyt intensywnie, a panie wokół ubrane coraz bardziej zwiewnie, nie wybieram się na tamten świat. Przynajmniej do października macie spokój z moimi narzekaniami.

     Ale za to jak przyjdzie jesień!...

____________________________

* Chodzi oczywiście o europosła Richarda Czarneckiego, któremu chętnie powierzyłbym obowiązki destruktora. Czegokolwiek. Na przykład, dałbym mu za zadanie likwidację przemysłu odzieżowego. Przy jego zdolnościach jest wielka szansa, że ta gałąź przemysłu szybko by rozkwitła.