Chciałbym i boję się

     Pracuję w branży motoryzacyjnej, więc nic dziwnego, że częstym tematem rozmów moich kolegów są samochody. Zwykle opowiadają sobie, co kto sobie kupił, lub zamierza kupić, albo o jakim wozie marzy. Nie biorę udziału w tych dyskusjach, bo o nowym samochodzie mogę sobie tylko właśnie pomarzyć. Mam za dużo wydatków na co dzień, a zarabiam o wiele mniej niż bym chciał.

     Ale konieczność wymiany samochodu zaczęła się zbliżać wielkimi krokami. Mój Srebrny Szerszeń po prostu zaczął się starzeć. Podobnie jak na mnie, wlazły już na niego lata. Jeszcze jeździ, jeszcze jako tako się sprawuje, ale coraz bardziej skrzypi, klekoce i na pewno coraz bardziej bolą go łożyska, popychacze i coraz częściej strzyka mu w przekładni. Wiem, bo mam to samo. Tylko czekać, aż zacznie chorować.

     Trudno, trzeba postarać się o następcę.

     Trochę żal, bo wóz solidny, wygodny i pakowny. I świetnie do siebie pasujemy. Może i niezbyt piękny, ale i ja straciłem już jakieś osiemdziesiąt procent sexappealu. On też  potrzebuje trochę czasu, żeby rozgrzać się po nocy i zacząć działać normalnie. I też nie lubi zimy. Żywi się olejem napędowym, a nie benzyną – i ja też wolę chleb razowy, niż biały, czyli obaj lubimy nie przetworzoną w wysokim stopniu żywność. Niespecjalnie zrywny – ale i mnie już dawno zbytnia wyrywność przeszła, ustępując miejsca rozwadze. Po prostu, drugi ja, tylko na czterech kołach.

     Mam wśród kolegów jednego, który zajmuje się sprzedażą używanych, uszkodzonych samochodów. Sprowadza je zza granicy i handluje nimi już od wielu lat. Gdy ze wstydem wymieniłem mu sumę, jaką dysponuję, ku mojemu zdziwieniu, wcale się nie roześmiał. Stwierdził, że na pewno coś znajdzie. Wprawdzie sprowadza droższe auta, bo bardziej mu się to opłaca, ale zdarza mu się kupić tańsze, jeśli jest w dobrym stanie. Kilka razy pytałem go o jakieś egzemplarze. Kilka mi odradził, polecił za to jeden, ale w ostateczności nie dogadał się co do ceny ze sprzedającym i nie kupił go. Za to kilka dni temu podszedł do mnie z tajemniczą miną i zaproponował bardzo ładny wóz, tylko lekko uszkodzony.

     - I to jest dobry samochód – zapewnił. – Niska awaryjność, bezpieczny, wygodny. Będzie na lata.

     Znamy się i przyjaźnimy od wielu lat. Ufam mu pod tym względem. Ten, którym jeżdżę teraz, też zawdzięczam właśnie jemu i jak na razie dobrze na tym wychodzę. Oszacował, ile kosztowałaby naprawa, ile opłaty i wyszło mu trochę więcej, niż mam. Niewiele więcej, ale jednak więcej. Mimo to, usilnie mnie namawiał.

     - Ale zrozum – jęknąłem. – To wszystko, co mogę przeznaczyć na samochód. Nie dołożę, bo nie mam z czego. Ładny wóz, ale nie stać mnie na niego.

     - To końcówkę mi oddasz w ratach – machnął ręką. – A szkoda taką okazję przegapić.

     W końcu stwierdził, że kupi go tak czy tak. Jeśli się nie zdecyduję, sprzeda go komuś innemu. Kupca znajdzie bez trudu.

     Popatrzyłem sobie na zdjęcia wozu. Coraz bardziej mi się podobał. Równie użyteczny, co mój stary Srebrny Szerszeń, ale jeszcze do tego nie pozbawiony urody i kilku nowoczesnych, bardzo przydatnych rozwiązań. 

     Dziś  oznajmił mi, że wóz jest już u niego na podwórku. Umówiliśmy się na wieczór. Pojadę go obejrzeć, odpalić, przejechać się nim i po prostu się do niego przymierzyć. I zdecyduję. I kto wie, może w tym roku na wakacje pojadę już innym samochodem?