Uczelniany contra Przemysłowy

     Zaczęło się od tego, że Serdeczny Przyjaciel zaprosił nas do siebie na grilla. Umówiliśmy się na jedną z majowych sobót u nich w ogrodzie, w miejscowości leżącej równe 111 km od naszego miejsca zamieszkania. To tak a propos wątpliwości, czy samochód w ogóle jest mi potrzebny*…

     Zaproszenie przyjęliśmy z radością. Zwłaszcza moi chłopcy, którzy ucieszyli się, że będą mieli wolną chatę na weekend. O tym, że o wyjeździe powiadomiliśmy obie nadopiekuńcze babcie, przezornie im nie wspomnieliśmy. Dyskrecja to moje trzecie imię.

     Serdeczny Przyjaciel i jego Małżonka to ludzie zamożni i wykształceni. Oboje z doktoratami, on ponadto jest profesorem na mojej rodzimej uczelni. Mają duży dom z ogrodem, kilka samochodów (nowych!) i jedyne czego nie mają, to pojęcia, co to znaczy szukać oszczędności na każdym kroku. Z tego powodu, nie przyzwyczajony do luksusów, czuję się tam trochę skrępowany i przechodzi mi dopiero po dwóch drinkach.

     Gdy już zaparkowałem swojego pordzewiałego Srebrnego Szerszenia obok błyszczącej, jeszcze dobrze nie rozpakowanej limuzyny Pani Domu, poczułem się dumny, że tanim kosztem mogłem jej zrobić taką przyjemność, eksponując jej nowy nabytek na zasadzie kontrastu. Zerknąłem na monstrum, stojące obok, warte mniej więcej połowę mojego mieszkania. Odważna dama! Ja bałbym się w to wsiąść. Wielkie to jak czołg, pod maską silnik , który poruszyłby supertankowiec i jeszcze poraża to-to spojrzeniem groźnie przymrużonych reflektorów. Nie, nie dla mnie taka zabawka! Mówię to na wypadek, gdyby ktoś kiedyś chciał mi coś takiego podarować, ale przyznam się Wam, że im dalej posuwam się w latach, tym mniej na to liczę.

     Innymi słowy, w życiu prywatnym i zawodowym Serdeczny Przyjaciel odniósł pełen sukces. Ja tylko w prywatnym…

     Drobne kłopoty jednak nie omijają nikogo. Tu wszyscy są równi. Otóż, kilka dni przed naszym spotkaniem, Pani Domu nie mogła zakręcić kranu. Dopóki trzymała pokrętło, woda nie ciekła, ale gdy tylko je puściła, woda zaczynała lecieć strumieniem.

     - Akurat teraz musiało się popsuć! – jęknęła. – Gdy chłopa nie ma w domu!

     Ponieważ poza nią nikogo innego akurat w domu nie było, musiała sobie radzić sama. Wybór miała niewielki. Mogła na przykład stać tak przez cały dzień, trzymając kurek, nie przejmując się tym, że za godzinę musi być w pracy. Profesor nie mógł jej w tym zastąpić, bo chwilowo gościł za granicą. Mogła również zakręcić główny zawór wody, odcinając całkowicie dopływ życiodajnego płynu do posesji i utrudniając życie pozostałym mieszkańcom. Albo mogła zaangażować coś do trzymania tego kurka za nią. Wybór padł na opaskę do włosów. Musiałem przyznać, że gdy później zobaczyłem to na własne oczy, zaimponowała mi jej zdolność do improwizacji. Rozwiązanie było proste, skuteczne, a ponadto po zastąpieniu go innym, bardziej słusznym technicznie, opaska wciąż nadawała się do pierwotnego użytku.

     Usunięcie awarii było bardziej kłopotliwe. I tu wychodzi wyższość gospodarki socjalistycznej nad kapitalistyczną. W PRL po prostu wymieniłoby się uszczelkę w baterii. Niewielki problem z dostępnością samej uszczelki dałby się jakoś załatwić. W ostateczności wycięłoby się ją z dętki rowerowej, albo starego buta. Dziś, w epoce zaworów kulowych, to już nie takie łatwe. Profesor nauk inżynieryjnych, gdy tylko zawitał do domu, najpierw obejrzał sobie cieknącą baterię bardzo uważnie, zrobił kolejno trzy miny, jedna mądrzejsza od drugiej, po czym zdjął z niej pokrętło i zdecydowanym ruchem dokręcił wkręt, który powinien docisnąć do siebie elementy zaworu. Skutek był – strumyk wody zmalał o połowę, ale na tym koniec. Plastikowe elementy w środku musiały ulec uszkodzeniu, bo przecieku nie dało się zlikwidować.

     Nie chcąc tracić czasu, którego akurat bardzo mu brakowało, na zabawę w wymianę zaworu, po prostu kupił całą, kompletną baterię, w dodatku identyczną jak stara. Dla niego to żaden wydatek. Ale już nie zdążył jej wymienić. Zresztą, jak stwierdził, nie miał jeszcze wszystkich elementów.

     O jakich elementach mówił, dowiedziałem się nazajutrz, gdy z pretensją w głosie, trzymając się za głowę, poddawał krytyce moje koktajle i obiecywał, że nigdy więcej nie weźmie do ust niczego, co wyszło spod mojej ręki. 

     - Sąd potraktowałby to jako próbę zabójstwa – oznajmił przy śniadaniu, które „jakoś mu nie wchodziło”. – Twoje drinki zostałyby sklasyfikowane jako broń. Koktajl Nitagera stałby na półce obok koktajlu Mołotowa. 

     I ani słowa o tym, że mu smakowało. A mówiłem, żeby się zaszczepił! Po drinkowaniu zawsze należy wypić miodową szczepionkę. Uznał, że to zabobony. Ale ja wypiłem szczepionkę i czułem się doskonale, a on cierpiał męki i właśnie zastanawiał się, w jaki sposób pozbyć się głowy.

     - Po prostu już się na własne trucizny uodporniłeś! – skwitował - Grzechotnikowi też nic nie jest, gry ugryzie się w język.

     Aby zapobiec eskalacji konfliktu, Pani Domu zmieniła temat i próbowała wymusić na rychłą nim wymianę baterii.

     - Zajmiesz się czymś, to przestaniesz o tym myśleć.

     - Hydraulik przyjdzie dopiero w środę – odrzekł. – Próbowałem na wcześniej, ale nie da rady.

     - To jeden hydraulik jest w tym mieście?

     - Znasz jakiegoś hydraulika? – zwrócił się do mnie. – Widzisz, on nie zna! Czyli nie ma!

     Trudno, żebym znał fachowców w jego mieście. Wprawdzie w internecie poruszał się znacznie sprawniej ode mnie i szybko znalazłby co trzeba, ale w imię męskiej solidarności nie wspomniałem o tym. Wziąłem za to do rąk nową baterię. Co za problem ją wymienić? Proste jak drut. Zwłaszcza dla kogoś, kto niedawno dokonał małej rewolucji w swojej własnej kuchni**.

     Poprosiłem nieśmiało o klucz nastawny.

     - Ale przecież nie mamy pakuł! – zaoponował.

     - A po co? – zerknąłem na baterię. – Uszczelnienie jest na gumowych uszczelkach.

     - Ale trzeba napchać tam pakuł, bo będzie przeciekać na gwincie!

     Przyznam się, że kiedy profesor nauk inżynieryjnych coś twierdzi, taki szarak jak ja czuje się nieswojo, gdy musi polemizować. Zdążył już sobie wyhodować na brzuchu spory autorytet.

     - Tu nie ma uszczelnienia na gwincie – odrzekłem. – Ta nakrętka służy do dociśnięcia uszczelki. Tu nie można wpychać pakuł, bo będzie ciekło od tyłu***.

     Wydawał się nie być przekonany, ale Pani Domu z takim entuzjazmem podeszła do mojej propozycji pomocy, że spasował.

     Wymiana baterii trwała dziesięć minut, wliczając w to czas potrzebny na poszukiwanie narzędzi.

     - Inżynier z uczelni wszystko wie, a z przemysłu wszystko umie – skwitowała Pani Domu.

     Profesor posłał mi spojrzenie spod brwi.

     - Ale drinki i tak robi okropne!

_____________________________

* Spokojnie, jak się tylko tak żartobliwie droczę!

** Patrz cykl postów pod tytułem "Hydrozagadka" z marca 2015.

*** Hydraulicy mówią na "śrubunek" - sprawdźcie w necie, to się dowiecie, o co chodzi i dlaczego nie należy pchać tam pakuł.