Micheleangelo Buonarotti di Barano

     - A musi być baran?

     Koleżanka Małżonka zrobiła wielkie oczy. Nosi okulary plusy, więc naprawdę robi to wrażenie.

     - A co miałoby być na Wielkanoc?

     - No… - zająknąłem się. – Nie wiem, ale jako artysta czuję się niezręcznie, co roku powtarzając to samo. Nie mówię, żeby zaraz rzeźbić smoka. Zresztą, skrzydła szybko by mu opadły, ale na przykład Feniksa. Też symbol odrodzenia. I to znacznie starszy!

     Niestety, Koleżanka Małżonka, pod tym względem, należy do zatwardziałych konserwatystów. Ma być baran, albo czeka mnie miesiąc celibatu. Rozumiecie więc, że przed takimi argumentami każdy mężczyzna , nawet taki niewydarzony, musi skapitulować.

     Chwyciłem kostkę masła, położyłem na talerzu, zaopatrzyłem się w kila noży, łyżkę i sitko od herbaty, po czym zamknąłem oczy, wyrównałem oddech i pogrążyłem się w Naturze Umysłu.

     - Robisz tego barana, czy nie?!

     Ech, kobiety!

     - Zaraz! Muszę nawiązać kontakt z duchami przodków. Kto inny poprowadzi moją dłoń?

     - Znowu robisz z siebie idiotę – poskarżyła się. – I ze mnie przy okazji.

     Rzuciłem jej powłóczyste spojrzenie spod rzęs. Kiedyś robiło z kobietami wszystko co chciałem. Dziś jakoś przestało działać…

     - Więc nie ma żadnych duchów? – spytałem. – Świat ten jest bez duszy, Żyje, lecz tylko jak kościotrup nagi…

     - Który lekarz tajemną sprężyną rozkruszy, też to znam, też czytałam Mickiewicza, a teraz zabieraj się za tego barana!

     Czasami zazdroszczę homoseksualistom. Tam wszelkie spory kończą się na wychylonym kielichu, po wspólnie obejrzanym meczu. A tutaj, spróbuj człowieku rozkminić wenusjańską naturę! Co było robić? Zabrałem się za rzeźbienie barana.

     Musiałem sobie przypomnieć, jak wygląda baran. Na pewno nie jak ten ślimak bez muszli, którego można kupić w sklepie spożywczym. Przede wszystkim, baran ma, nomen-omen, ślimy. Znaczy, tak na to mówią u łownego muflona. Szczerze mówiąc, nie wiem, jak to się nazywa u barana po cywilnemu. Ale „rogi” brzmi jakby dyskutowało dwóch bibliotekarzy.

     Wyrzeźbiłem.

Epoka barana łupanego

     - Skarbie, czy może być w stylu impresjonistycznym?

     - To znaczy?

     Zaprezentowałem barana, ociosanego z grubsza, jak rzeźbę, na której wyraźnie widać ślady dłuta. Co za ekspresja! Jak u van Gogha, choć ten raczej posługiwał się pędzlem.

     - A dlaczego nie może być taki jak zawsze?

     - Może być – odparłem. – Oczywiście, że może być. Ale to sprawi, że stanę się rzemieślnikiem. A jestem artystą…

     - Jesteś to nienormalny – skwitowała. – I to wiem na pewno. Zrób takiego jak zawsze.

     Zacisnąłem zęby. Ale jeszcze nie skapitulowałem. Wygładziłem  mu skórę, Wygłaskałem, wypieściłem, aż mu się uśmiech pojawił na pysku.

Epoka barana gładzonego

     - Taki może być?

     Koleżanka Małżonka była bardzo zajęta urabianiem ciasta, więc nie od razu odpowiedziała.

     - A czego on taki goły?

     No, masz ci los! To w końcu radosne święto, prawda? No, to niech ma! Przynajmniej nadzieję, bo jak znam życie, owcę znowu głowa boli.

     - Bo jest ciepło – odparłem. – Wiosna, życie się budzi, drzewa strzelają pąkami, ptaszki śpiewają, koty się gonią, psy się obwąchują, nawet gołębie trzepią się po łbach skrzydłami, a wszystko po to, by przeżyć miłosne uniesienie. Co będę baranowi żałował?

     Odstawiła miskę z ciastem, podeszła do mnie baaardzo blisko i spojrzała mi w oczy. Oj, czyżby jednak? Nadzieja wstąpiła mi do serca.

     - Ma być taki, jak zawsze – wycedziła. – Tradycja!

     Nadzieja matką głupich…

     - Co? – obejrzała się jeszcze przez ramię.

     - Nic, kochanie, już go odziewam.

     Chwyciłem sitko i łyżkę. I dalej produkować wełnę! Po co przemysł tekstylny ogląda się na górali? Ja to zrobię szybciej, taniej i w dodatku na miejscu.

     Baran zyskał szubę. Moim zdaniem, odjęło mu to trochę realności, ale co ja tam wiem, w nogach śpię. Widocznie merynos przed strzyżeniem też przedstawia taką niekształtną, workowatą postać. Ale co tam,. zaprezentowałem nową wersję.

Epoka barana odzianego

     - Może być?

     Koleżanka Małżonka spojrzała na moją rogaciznę krytycznym okiem.

     - A oczy?

     Uszło ze mnie powietrze.

     - Ma zamknięte! – wybuchnąłem. – Żeby nie patrzeć na tę przedświąteczną gorączkę, w której nie ma czasu na to co ważne! Nie ma czasu na refleksję, na kontemplację, na wyciszenie…

     - Pieprz jest w szafie.

     Powinna być oficerem na pierwszej linii frontu. Tam ponoć sprawdza się takie bezrefleksyjne podejście do życia. Znalazłem dwa w miarę podobne ziarenka i niechętnie wcisnąłem mu je w mózgoczaszkę. Nie lubię tego robić. Baran po tym wygląda na bardzo zdziwionego i zupełnie psuje nastrój swym spojrzeniem. Poza tym, bardzo nie lubię jeść śniadania, które na mnie patrzy. Czuję się wtedy bardzo niekomfortowo.

     - A teraz?

     Spojrzała na barana i pokiwała głową.

     - Jak chcesz, to potrafisz – skwitowała. – Bierz się za jaja.

Epoka barana zdziwionego

     Aż mnie poderwało na te słowa.

     - Sam? – nie kryłem swego oburzenia. – Wybacz, ale na to chyba jestem trochę za stary!

     Zamiast odpowiedzi, wcisnęła mi w rękę jajo, ufarbowane w cebulowych łupinkach.

     - Możesz sobie coś na tym wyskrobać.

     Obejrzałem obiekt ze wszystkich stron. Monotonny dość…

     - A co mam wyskrobać?

     Wzruszyła ramionami.

     - Co chcesz!

     Sama chciała!

Niech żyje Cesarstwo!

     Choć końcowego efektu chyba i tak nie zrozumiała. Zrozumieją go tylko czytelnicy mojego drugiego bloga, którzy dobrze znają ten symbol. Ale Koleżanka Małżonka nie czyta blogów. Więc zapewne skończy się tak, jakbym w ogóle nie zrobił tego barana.

     I tak już mamy, my, mężczyźni. Po co się starać, skoro i tak ocena jest już z góry przewidziana?

     WESOŁYCH ŚWIĄT!