O tym, jak natura dba o naszą czystą pościel

     Ponieważ rzeczywistość nie nastraja mnie zbyt optymistycznie, zachowuję się teraz trochę jak borsuk w swojej norze. Nos wychylam z niej tylko wtedy, gdy naprawdę muszę. Zamknąłem się we własnym świecie, pełnym książek, dobrego, starego rocka i nalewek, którym to tematem ostatnio regularnie Was zanudzam.

     Więc, żeby zbyt drastycznie nie zmieniać tematu, zacznę od wiśniówki. Tej, której przyrządzanie opisałem już niegdyś w poście p.t. „O heretyckim napitku”, wykonanej ściśle według przykazań Biblii książki o nalewkach, autorstwa dr Grzegorza Russaka. W tym roku po raz pierwszy robiłem ją w ten sposób. Najpierw zalałem owoce alkoholem, bez cukru, osobno zalałem pestki. Po zlaniu głównego nalewu zasypałem wiśnie niewielką ilością cukru i poczekałem aż puszczą sok i powstanie syrop. Potem należało z tych trzech składników skomponować właściwą wiśniówkę.

     Wczoraj zlałem syrop i nalew z pestek. Wszystko to przefiltrowałem i zająłem się kupażem. Najpierw uczciwie dolewałem obu składników i mlaskałem językiem, sprawdzając smak, ale skończyło się na tym, że i tak zmieszałem wszystko razem. Wiśniówka wyszła niesamowita!

     Przede wszystkim, lekka. Nie ma w sobie tej ciężkości, tej – nie wiem, jak to nazwać - gęstości moich poprzednich nalewek. Lekko kwaskowa – mógłbym dosłodzić, ale nie chcę stracić tej lekkości. Taka jest idealna. Zlałem więc ją w słój i odstawiłem do dojrzewania. Ale zostało mi półtora słoja wiśni z nalewu, które okazały się bardzo smaczne.

     Stwierdzić, że wczoraj nie wypiłem ani kropli, byłoby przesadą. Nie da się kupażować nalewki i ani razu nie spróbować. Ale próbowałem łyżeczką od herbaty, więc w sumie wypiłem tego nie więcej niż kieliszek. Mimo to, trochę mi się wczoraj plątał język. Przez te wiśnie.

     Najpierw odegnałem pokusę, próbując upchnąć je w jeden słój. Nie dało się. Sporo wiśni zostało. Co z nimi zrobić? Przecież nie wyrzucę! Spróbowałem jeszcze raz odprawić egzorcyzmy, ale musiałem coś pokręcić, bo nie zadziałały. Szatan powrócił i namówił do złego - wiśnie powędrowały do żołądka. I przez to właśnie męczyły mnie w nocy koszmary. Zawsze tak mam po wiśniach.

     Sny miałem dziś w nocy naprawdę zwariowane. Zaczęło się od tego, że we śnie kupiłem używany samochód terenowy. Terenowy! Nie mam pojęcia po co. W dodatku trochę zdezelowany. Ale to jeszcze nic. Przy okazji tej transakcji zakupiłem też parę używanych, wysokich, zamszowych butów. Nie pytajcie mnie, po co! W dodatku, nie zasznurowane wyglądały jak rozciapane bambosze. Dopiero na nogach nabierały jako takich kształtów. Ale były za małe.

     A potem polazłem do jakiejś piwnicy, w której odbywały się występy wokalne. Ale nie „Piwnicy pod Baranami”, czy czegoś podobnego! To była zwykła, betonowa, ciasna jak diabli piwnica. W dodatku w jednym miejscu mur był dziurawy, na wysokości około półtora metra. I stamtąd właśnie wygramolił się jakiś chłopak z mikrofonem, całkiem ładnie śpiewającym „Bad obsession” grupy GnR.

     Stałem tam przez dłuższą chwilę, bo bardzo lubię tę energetyczną wielce piosenkę, ale nagle poczułem, że koniecznie muszę na chwilę wyjść. No, rozumiecie, po prostu muszę…

     I tu dochodzimy do sedna sprawy.

     Jeden z członków Kabaretu Skeczów Męczących powiedział kiedyś, że śniło mu się, że musi iść do toalety. I szukał jej przez całą noc, a gdy się obudził, był szczęśliwy, że jej nie znalazł. Zadziałał tu pewien ewolucyjny mechanizm, dbający o czystość naszej pościeli. Nasza podświadomość tak nami steruje, abyśmy, jak mawiał Marcin Wójcik z „Ani Mru Mru”, nie zasłużyli na ksywkę „Dyżurnego”* i nie zmoczyli gąbki.

     U mnie to działa trochę inaczej. Idę o krok dalej. Ryzykowne, prawda? Ja we śnie zawsze znajduję właściwe miejsce. Tak było i tym razem.

     Otóż, znalazłem sporą salę, która wszystkie ściany miała obstawione właściwymi kabinami. Ale nazwać to pomieszczenie toaletą, byłoby obrazą dla tego jakże miłego naszym du sercom miejsca. Ilekroć znajdę się we śnie w takiej sytuacji, to miejsce zawsze wygląda podobnie. Duża sala, obstawiona drewnianymi kabinami, w kolorze ciemnego beżu, odrapanymi, poobijanymi, z których farba odłazi płatami. I nie ma w środku żadnej muszli – to w środku też jest drewniane. Są to po prostu zwykłe wychodki – takie sławojki – tylko nie znajdują się pod gołym niebem, a w pomieszczeniu. I choćby śniło mi się, że jestem na konferencji w Białym Domu, albo w Pałacu Buckingham – wszędzie toaleta wygląda tak samo. Jaka toaleta! Kibel! Na bardziej szlachetną nazwę to nie zasługuje. Latryna na dziesiątym piętrze luksusowego apartamentowca – komu z Was przyśniło się kiedyś coś takiego?

     Wydawałoby się, że jestem najlepszym kandydatem na „Dyżurnego”, ale tu zawsze zadziała mój prywatny mechanizm obronny. Jest nieco bardziej ryzykowny. Cóż, pod tym względem żyje naprawdę na krawędzi. Bo nie sztuka nie znaleźć odpowiedniego miejsca. Sztuka to znaleźć i nie skorzystać.

     Otóż, ten kibel w moich snach zawsze nadaje się tylko do remontu. Drzwi od kabin pourywane, kafelki chrzęszczą pod stopami, kible zapchane – co tu się działo, na dziewięć szpicgatów? Wpuszczono tam grupę kiboli po przegranym meczu? To by nawet pasowało - już wiem, skąd nazwa "kibole"...

     Tym razem na wszystkich kabinach wisiały kartki, informujące o tym, że toaleta nieczynna. Niby wystarczy, ale jak się człowiekowi bardzo chce, to nie ustaje w poszukiwaniach. I ja też zawsze znajdę taką, która od biedy się nada. Tylko zwykle jest ona wyeksponowana w ruchliwym miejscu i niczym nie osłonięta. 

     Rzut oka w prawo, rzut oka w lewo… Pusto.

     Czyżby jednak „Dyżurny”?

     Nie! Bo zawsze – ale to ZAWSZE! – gdy z ulgą zaczynam rozpinać spodnie, otwierają się jakieś drzwi w sąsiedztwie, których przedtem nie zauważyłem i wchodzi przez nie wycieczka top-modelek. A przynajmniej urodziwych, młodych pań, wyglądających, jakby właśnie zeszły z okładek kolorowych pism.

     Co mi zostaje? Zapiąć na powrót i modlić się, aby szybko sobie poszły. Ale nie odchodzą! Nigdy. Ba, niektóre nawet podchodzą do mnie, uśmiechają się i zagadują! W innej sytuacji byłbym zachwycony, ale w tej, no sami powiedzcie!  Czy one naprawdę nie mogą przyjść kiedy indziej? I co z tego że na ich widok odczuwam presję w przyrodzeniu, skoro nie jest to ani trochę taka presja, jaka uszczęśliwia mężczyznę?

     A swoją drogą, czy ktoś wie, po co modelki zwiedzają taki zdewastowany kibel? Co w nim jest takiego interesującego? Czyżby szef agencji chciał im pokazać, gdzie wylądują, jeśli przytyją dwa kilo? To jest mobbing! To jest karalne! To jest… No wyjdziecie wy wreszcie z tego kibla, czy nie?!

     I wtedy zwykle się budzę. I po omacku idę do toalety – tej prawdziwej. A gdy wrócę i wreszcie uda mi się na powrót zasnąć, żadna modelka już mi się nie chce przyśnić. No, skoro okazałem im przed chwilą tak totalny brak zainteresowania, to w sumie im się nie dziwię.