O heretyckim napitku

     Tak, wiem, już o tym pisałem. Nieraz. Podałem nawet przepis na pyszną wiśniówkę, chyba jeszcze na starym blogu. No i co z tego? Przyszła dobra zmiana i namieszała - przepis już nieaktualny. Bo okazało się, że ja wszystko robię źle. Wcale nie robię nalewki, tylko wódkę owocową. A to nie to samo.

     Dawnymi czasy, nalewki w Polsce były tym, czym wino we Francji. Pito je do posiłków, starannie dobierając je do potraw. Podobno wiśniówkę pito do sarniny. Ale była to wiśniówka! Prawdziwa! A nie ten ohydny, słaby, słodki jak kilo cukru płyn, zwany Wiśniówką Lubelską, do którego sporządzenia użyto wiśniowych landrynek - i tyle właśnie ma on wspólnego z wiśniami. Spróbowałem raz - i wystarczy. Więcej tego badziewia w ręce nie wezmę, nie mówiąc już o ustach.

     W moim domu wiśniówkę sporządza się co roku. I za każdym razem wychodzi ona zupełnie niepodobna do zeszłorocznej. Powodem jest fakt, że ja wszystkie składniki dodaję na oko. A że oko mam zmienne... W tej nalewce akurat nie ma ich zbyt wiele: wiśnie, cukier, trochę wody i polihumorek etylowy. Do tej pory sporządzałem ją w sposób trochę nietypowy, inny niż wszystkie nalewki.

     Najpierw myłem i drylowałem wiśnie. Ale nie wszystkie. Około 1/4 pozostawiałem z pestkami. To miało w zamyśle dodać nalewce odrobinę goryczki, wspaniale komponującej się z resztą nalewu. Oczywiście, nie pozostawiałem pestek celowo. Jeszcze nie wynaleziono drylownicy, która by wydrylowała więcej niż połowę przepuszczonych przez nią owoców. Podobno gdzieś istnieją skuteczne drylownice. Są to zwykle super-duper-hiper-agregaty-do-drylowania, kosztujące tyle co średniej klasy autobus i zużywające dwadzieścia osiem kilowatów prądu. Używa się ich w przemyśle. Ale w gospodarstwie domowym najczęściej kończy się na ręcznym, prostym urządzeniu, wygodnym, poręcznym, łatwym w użyciu i umyciu, które ma tylko jedną wadę - nie dryluje. No, jakąś tam pestkę od czasu do czasu wydobędzie, ale zwykle kończy się na dziurowaniu wiśni. Za to ten soczek, który pojawia się w pojemniku na pestki... Ech, choćby dla niego warto szorować zachlapaną wiśniami całą kuchnię i zebrać ochrzan od Koleżanki Małżonki.

     Koniec końców, po przepuszczeniu tych kilku kilogramów owoców przez taką drylownicę, mamy je częściowo pozbawione pestek. Na bieżąco wrzucałem je wtedy do słoja, przesypując cukrem. Na przemian - wiśnie, cukier, wiśnie, cukier, aż do samego wieczka. Potem zakręcało się taki słój i mocno wstrząsało, czasem nawet kilkakrotnie przeturlało się go po podłodze, aby cukier dokładnie oblepił wiśnie. Następnie wieczko trzeba było poluzować i całość odstawić w ciepłe miejsce, aby wiśnie puściły sok. Jeśli ktoś zapomniał o poluzowaniu wieczka, zwykle przypominał sobie o tym podczas jego odkręcania, gdy dostawał nim prosto w nos. W słoju zachodziła bowiem fermentacja i, jak to w takim wypadku bywa, powstawało sporo dwutlenku węgla. Tworzyło się tam coś w rodzaju słodkiego wina owocowego. Część cukru zamieniała się w alkohol. To sprawiało, że wiśniówka nie była słodka - o ile człowiek nie przesadził z cukrem. A jeśli jeszcze zapomniał o poluzowaniu wieczka, było to wino musujące.

     Po mniej więcej dwóch tygodniach całość zalewało się 70% spirytusem i odstawiało na kilka następnych tygodni "do przegryzienia". Potem, jak łatwo się domyślić, zlewało się płyn i odstawiało do sklarowania, a wiśnie wcinało się do deserów, albo podgryzało wieczorem przy telewizorze, co skutkowało bardzo dziwnymi snami w nocy.

     I, panie, komu to przeszkadzało!?

     Ano, zjawił się ktoś, kto stwierdził, że to nie jest prawdziwa wiśniówka, tylko jakaś wódka o smaku wiśniowym. Bo prawdziwa nalewka powinna być zrobiona w zupełnie inny sposób. Ten ktoś jest nieduży, zielony z wierzchu, żółtawy w środku i nazywa się książka. Książka, autorstwa dr. Grzegorza Russaka, wielkiego znawcy kuchni myśliwskiej. A z ta kuchnią nieodmiennie związane są nalewki.

     Przeczytałem od deski do deski. Potem jeszcze raz. Potem już tylko interesujące mnie rozdziały. Oj, ja heretyk, niegodny stąpać po ziemi! Wszystko robiłem nie tak jak trzeba! Nie wiem, jak nazywał się ten świetny płyn, którym zachwycają się wszyscy moi znajomi (ale tylko ci, których lubię, bo inni nie dostępują zaszczytu degustacji), ale to NIE BYŁA wiśniówka. Gdybym nie mieszkał na czwartym piętrze (bez windy), pobiegłbym do piwnicy, zdrapać naklejki ze słowem "Wiśniówka", bo moja heretycka niewiadomoco nie zasługiwała na nią.

     Potem przyszło opamiętanie. No, dobra, był okres błędów i wybaczeń, wypatrzeń, wypaczeń, ale oto łuski z naszych oczu zdjęte nam zostały i mus kroczyć drogą prawych i spra... sprawiających wiśniówkę.

     Zatem w tym roku zabrałem się za nią zupełnie inaczej. Prawie prawidłowo, prawie profesjonalnie i prawie po bożemu, jako pradziadowie nasi czynili. No, może nie moi, bo ja ze szlachty się nie wywodzę, tylko z tradycyjnego, rzemieślniczego rodu, który trąbił miody, piwo i bimber z żyta.

     Dlaczego "prawie"? Otóż, mimo najszczerszych chęci, jednej przeszkody przeskoczyć nie zdołałem. Jak mówi Biblia księga, do nalewek należy używać wyłącznie prymitywnych, na pół dzikich odmian wiśni. Ta ogrodowa, skrzyżowana z czereśnią, nie nadaje się na tradycyjną nalewkę. Problem w tym, że nie mam żadnej możliwości zdobycia takich owoców. Wiśnie kupiłem więc na targu, bolejąc ciężko nad swoim heretyckim postępkiem i obiecując sobie, że w ramach pokuty, poklęczę sobie trochę na grochu i poczytam. Tyle, że stawy kolanowe u mnie już nie najlepszym stanie, więc postanowiłem użyć grochu konserwowego z puszki. Też się liczy.

     Za to całą resztę zrobiłem już tak, jak Pan Bóg dr Russak przykazał. Najpierw wydrylowałem wiśnie. Wszystkie! Każdą z nich ręcznie sprawdziłem, czy aby na pewno pozbyła się kamyczka z dupki. Potem wsypałem je wszystkie do wielkiego słoja, mniej więcej do 3/4 pojemności słoja i zalałem po wieczko 65% polihumorkiem etylowym. Pestki umieściłem w innym słoju i też zalałem je rozcieńczonym roztworem alkoholu. Na razie się macerują. Mają tak stać trzy miesiące. Trochę już stoją, więc już za trzy tygodnie przyjdzie zlać nalew. Potem wiśnie trzeba przesypać cukrem, w ilości 0,7 kg na dziesięciolitrowy słój (u mnie będzie proporcjonalnie mniej, bo gdzie bym tu zmieścił taką beczkę!) i odstawić na miesiąc. Potem trzeba zlać powstały likier i z tych trzech składników -  nalewu wiśniowego, likieru i nalewu na pestkach - skomponować swoją własną wiśniówkę, według upodobań. I to właśnie mam zamiar zrobić.

     Tylko co zrobić z tą heretycką nie-wiśniówką, z poprzednich lat? Pić - grzech. Nie pić - grzech ciężki. Wylać - grzech wołający o pomstę do nieba. Rozdać ubogim - przestępstwo, bo brak akcyzy.

     Cóż, pewnie postąpię jak każdy sprawiedliwy postąpić powinien - wybrać ze wszystkich zeł złów, zełów, ohydnych czynów zło najmniejsze. Wypiję. Ale na pewno nie będzie mi smakowała; A jeśli będzie, to i tak się nie przyznam.