Droga droga - opowiadanie

     Opowiadanie jest fikcją literacką, jego bohaterowie zostali wymyśleni.
    
    
    
   
     - Nie zastanawiaj się, kupuj! – głos Zdzisława w słuchawce brzmiał przekonująco, choć sama idea wydawała się idiotyczna. – To najlepsza inwestycja, zaufaj mi!
    
     Wysoki, chudy biznesmen pokręcił głową z niedowierzaniem.
    
     - Ale przecież to są same bagna i nieuytki! Na co mi one? Zdzisiu, tam nic nie da się postawić!
    
     - To nie rozmowa na telefon – odrzekł Zdzisław. – Spotkajmy się, powiedzmy jutro, o drugiej. Zjemy coś, a przy okazji ci wyjaśnię. Umówieni?
    
     - OK. Do jutra – rzucił do słuchawki i odłożył ją na widełki.
    
     Zamyślił się. Gdyby nie znał go tak dobrze, podejrzewałby kiepski żart, albo próbę wrobienia w podejrzany interes. Ale jeśli to on proponuje, to coś w tym musi być. Tylko na co komu tyle hektarów kompletnych nieużytków? W dodatku część położona na bagnach. Z dala od szlaków komunikacyjnych, w słabo zamieszkałym regionie… Nawet uzdrowiska tam nie postawi, bo żadnych przyrodniczych atrakcji tam nie ma.
    
     Mimo to podniósł słuchawkę i zadzwonił do jednego z pracowników.
    
     - Potrzebuję informacji o dostępności pewnych terenów. Jaki mają charakter, jakie są ceny, ile z nich można wykupić. Dasz radę zgromadzić te informacje do jutra rana?
   
     - Oczywiście, panie prezesie – odezwał się głos w telefonie. – Najwyżej zostanę dłużej w pracy.
    
     Prezes skrzywił się. Nie lubił, gdy pracownicy zwracali na to jego uwagę.
    
     - Zatem jutro o dziewiątej chcę mieć to na biurku – odrzekł twardym głosem. – Mapkę z zaznaczonym terenem wyślę ci mailem. I nikomu pary z gęby! To ważne.
    
     Odłożył słuchawkę i wyciągnął się w fotelu. O co w tym może chodzić?
     

      *     *     *

    
     - To proste – stwierdził Zdzisław między jednym kęsem, a drugim. – Prawdziwe pieniądze robi się na tym, czym inni pogardzili. Tobie te tereny nie przydadzą się na nic, ale państwo może ich potrzebować. I wtedy możesz negocjować cenę. Im bardziej ich potrzebują, tym ostrzej negocjujesz.
    
     Chudzielec wzruszył ramionami.
    
     - Nie słyszałem, żeby jakiekolwiek ministerstwo interesowało się tymi terenami. Ani to rolne, ani pod zabudowę się nie nadaje. Są do nabycia za bezcen. Zerknij na to.
    
      Przy tych słowach rzucił na stół cienką, tekturową teczkę.
    
     Jego rozmówca pokręcił głową.
    
     - Andrzejku, liczby zostaw księgowym. Tu liczy się pomysł. Teraz państwo nie interesuje się terenami, ale nasza głowa w tym, żeby się zainteresowało. Co można tam postawić? Podpowiem ci. Drogę. Trasę szybkiego ruchu.
    
     - Dokąd?
    
     Jego rozmówca roześmiał się.
    
     - Czyżbyś nie słyszał o potrzebie szybkiego budowania dróg w naszym pięknym kraju?
    
     - Oczywiście, że słyszałem – odrzekł, popijając wina. – Ale widziałem też plany ich budowy. Tam niczego nie ma. Najbliższa trasa ma przebiegać przez Uroczysko. Mogę tam postawić jedynie stację benzynową, ale lokalizacja i tak nie powala na kolana. Mógłbym w pobliżu pokazać ci ze trzy znacznie lepsze.
    
     - Plany mogą się zmienić – odrzekł tamten enigmatycznie. – Sęk w tym, żeby wykupić tereny, zanim się zmienią. Mam fundusze na zakup połowy. Stąd, dotąd – pokazał na mapce. – Reszta jest twoja. Jeśli, oczywiście, idziesz na to.
    
     Andrzej podrapał się po nosie, chwycił kieliszek i wolno upił łyk wina.
    
     - Rozumiem, oczywiście, tylko nie wiem, skąd pewność, że plany się zmienią – odparł z namysłem. - To przecież nie ma sensu. Plan jest przejrzysty, przewiduje prostą drogę. W dodatku prace są dość zaawansowane. Doszli już prawie do Uroczyska. Dlaczego rząd miałby nagle zmieniać plany i budować szosę naokoło, w dodatku częściowo przez bagna. Przecież to wyjdzie z pięć razy drożej! Opozycja nie pozostawi na nim suchej nitki, a niedługo wybory. Nie pójdą na to. Zresztą, jak ich przekonać? Czasy wielkich łapówek już się skończyły, teraz trzeba być ostrożnym.
    
     Zdzisław z tajemniczym uśmieszkiem pochylił się ku niemu i zniżył głos.
    
     - Rząd sam cię o to poprosi – rzekł półgłosem. – Nic nie musisz robić. Zostaw to mnie. Masz na to moje słowo.
    
     Andrzej przypatrywał mu się przez chwilę, po czym uśmiechnął się tajemniczo.
    
     - Wierzę ci, stary diable.
    
     Tryknęli się kieliszkami.
     

      *     *     *

    
     Zdzisław podniósł słuchawkę i wystukał numer. Oczekując na połączenie, przeciągnął się leniwie.
    
     - Witaj, stary hochsztaplerze! – odezwał się z uśmiechem, po zgłoszeniu drugiej strony. – Robota jest. Jesteś zainteresowany?
    
     - Grosz się przyda – odezwał się tajemniczy głos w słuchawce. – Co jest?
    
     - Ilu znasz ekologów? Mam na myśli tych wpływowych, którzy potrafią pociągnąć za sobą innych.
    
     - No, paru by się znalazło – odparł głos z wahaniem. – A o co chodzi?
    
     - Rząd chce zbudować trasę szybkiego ruchu w pewnym na pół dzikim miejscu. Trzeba sprawdzić, jakie organizmy tam występują. Jeśli rzadkie to bardzo dobrze, jeśli pospolite, to nic nie szkodzi, na pewno coś się tam znajdzie, w ostateczności jakieś stare drzewa, czy choćby ładny krajobraz.
    
     - I co?
    
     - Jak to co? Trzeba rozpocząć protesty! Przecież nie możemy niszczyć środowiska, prawda? Nie kochasz przyrody? Wstyd mi za ciebie, barbarzyńco. Wszystko zalałbyś betonem. No jak żyć w takim kraju? - zaśmiał się cicho, natychmiast jednak spoważniał. - No, to ilu zdołasz namówić? Mapkę wyślę ci mailem.
    
     Po drugiej stronie chwila milczenia.
    
     - Zależy, co tam występuje. Daj mi kilka dni, zorientuję się i będę wiedział, do kogo uderzyć. Potem to już pójdzie lawinowo. Masz na myśli usługi płatne?
    
     Zdzisław wzruszył ramionami.
    
     - Jeśli któryś będzie potrzebował takiego argumentu, to mam tu trochę drobniaków, ale lepiej, żeby robili to spontanicznie. Będzie bardziej przekonująco i dla nas bezpieczniej, gdy nie będą wiedzieć za dużo. I pamiętaj, ani piędzi ziemi! Nie rzucim ziemi skąd nasz ród!
    
     - Spokojnie – roześmiał się tamten. – Gdy już ich przekonam, to się przykują do drzew, a nie pozwolą. Tylko muszę mieć jakieś argumenty. Znam jednego entomologa, zaraz do niego zadzwonię. Jak mówiłem, daj mi kilka dni. Wysmaży się też kilka artykułów, powinno być dużo hałasu.
    
     - Wierzę w ciebie – uśmiechnął się Zdzisław. – Spraw się ładnie, a nie będziesz musiał kisić się w tym ciasnym, pięciopokojowym domu. Akurat mam na sprzedaż jeden bardzo ładny domek…
    
     - Mówisz o Hacjendzie?
    
     - Wysoko mierzysz… Co ja z tobą mam? No, dobrze, niech będzie Hacjenda. Tanio. Za bezcen. Wiesz, przestała mi się podobać. To jezioro takie brzydkie, ten las tak szumi i nie daje zasnąć…
    
     W słuchawce rozbrzmiał śmiech.
    
     - Uważaj sprawę za załatwioną. W telewizji od rana do nocy nie obejrzysz niczego innego! Pożytecznych idiotów nie brak.
    
     - Nie brak - zgodził się Zdzisław. - A gdy już zrobią swoje, trzeba zaproponowac inny przebieg trasy. Ta czerwona linia na mapce. Koniecznie tamtędy!
    
     - A tam nie ma jakiegoś rzadkiego okazu? Jakiejś żabki, chrząszcza, czy robala?
    
     - A kogo to obchodzi? - roześmiał się Zdzisław. - Twoja głowa w tym, żeby o to nikt nie spytał.
    
     - Powinno się udać. Odezwę się za kilka dni. Szykuj klucze do Hacjendy!    
    
     Trzask odkładanej słuchawki.
    
     Zdzisław pogładził się po brodzie. Jego twarz rozjaśnił uśmiech zadowolenia.