Hydrozagadka - cz. III: Czas pogardy

     Wieść o śmierci Terry'ego Pratchetta nastroiła mnie bardzo minorowo. Gdyby nie fakt, że tekst wpisu miałem przygotowany i wklepany już wcześniej, pewnie nie dałbym rady go napisać. Przeczytałem chyba wszystko jego autorstwa, co było dostępne w bibliotece. Był moim ulubionym pisarzem.
     Zastanawiałem się nawet, czy to publikować. Ale pewnie Terry Pratchett nie chciałby, aby opowieść się urwała w tym miejscu. Więc publikuję ostatnią część opowieści, będąc jednak przekonany, że ludzie, zwłaszcza tacy, nie powinni umierać wiosną. A Śmierć, skoro już nie chciał odwracać tej klepsydry, pewnie potraktuje go ze wszystkimi honorami. Na pewno. Jeśli jest choć w połowie tak sprawiedliwy, jak przedstawił go Terry.




      Czas Pogardy


      Niedzielę, jak Pan Bóg nakazał, spędziłem na gorliwych medytacjach. Przez kilka godzin zastanawiałem się, co zrobiłem nie tak? I odpowiadała mi głucha cisza. Rozpamiętywałem swoją klęskę, coraz bardziej pogrążając się w czarnej rozpaczy. Spoglądałem w lustro i we własnym spojrzeniu dostrzegałem pogardę dla tej namiastki człowieka, która się w nim odbijała. To jest mężczyzna? Który skapitulował przed dwiema rurkami? Został pokonany przez cztery kolanka i dwa wężyki. Wieczna sromota!
    
     Nie mogłem tak żyć dłużej. Nie byłem godzien zużywać powietrza, którym oddychali najwybitniejsi konstruktorzy, jak Archimedes, Leonardo da Vinci, czy profesor Grajdek. Przez myśl przeszło mi jedyne honorowe wyjście: seppuku.
    
     - No tak – pomyślałem. – Ale problem pozostanie! Czy ucieczka przed problemem to najlepsze wyjście?
    
     Zresztą, skąd ja wytrzasnę odpowiednie ostrze?
    
     Jednego byłem pewien – muszę mieć nowe wężyki. Najlepiej nieco dłuższe od oryginalnych. Czy podejmę tę próbę raz jeszcze, nie wiem. Może powierzę to hydraulikowi, ale i on będzie ich potrzebował. Wsiadłem do samochodu i pognałem do galerii. Wrzuciłem rzeczone wężyki do koszyka i rozpocząłem tradycyjny obchód alejek z narzędziami, wyobrażając sobie, co bym mógł zrobić, gdybym je miał. W pewnym momencie zatrzymałem się. Mój wzrok padł na komplet tarników* i coś mi to przypomniało. Aby prawidłowo wkręcić kolanko na pakuły, gwint zewnętrzny musi być szorstki, aby pakuły miały się o co zaczepić. Może to moje kancerowanie gwintu pilnikiem było za delikatne? Pamiętam, że hydraulik używał do tego celu właśnie tarnika!
    
     Komplet trzech tarników był tak zaaferowany dyskusją o pięćdziesięciu twarzach Greya, że przez nieuwagę wlazł mi do koszyka. Sam. No naprawdę! No, a skoro już wlazł…
    
     Wróciłem do domu i odłożyłem zakupy, aby nabrały mocy urzędowej. Zresztą, w niedzielę nie chciałem hałasować. Położyłem tylko fugę między płytki, które założyłem dwa dni wcześniej na miejsca, z których musiałem je odkuć, z powodu cieknącej rury**.
    
     W poniedziałek Koleżanka Małżonka musiała zostać w pracy kilka godzin dłużej. No i dobrze, nie będzie mnie rozpraszać! Postanowiłem jedynie przygotować sobie części do montażu, aby nazajutrz mieć je gotowe. Rozkręciłem wszystko, wyczyściłem gwinty szczotką drucianą. A potem chwyciłem tarnik i pracowicie pokarbowałem je na całym obwodzie. Przejechałem palcem. Szorstkie, jak papier ścierny. O to chodziło!
    
     Dolne kolanka i adaptery mogłem sobie przykręcić już dziś. Zabrałem się więc do roboty. Najpierw trochę pasty. Odrobinkę! Potem pakuły. Na pakuły następna porcja pasty. A potem dwie pary szczypiec i wkręcam kolanko.
    
     Kolanko łatwo nakręcało się na pakuły. Podświadomie czułem, że tym razem robię to dobrze. Tak właśnie powinno być: kolanko powinno nakręcać się na pakuły i nie ciągnąć ich za sobą. Przy mocowaniu adaptera postanowiłem zrezygnować z uszczelki i wkręcić je również na pakuły. Skoro tak dobrze mi szło, to dlaczego nie?
    
     Po niedługim czasie, dwa zmontowane podzespoły leżały przede mną na stole, a ja zacząłem bić się z myślami. Godzina osiemnasta. Czy gdybym zabrał się za to teraz, zdążyłbym w rozsądnym czasie? Bałem się, że operacja przedłuży się do późnych godzin nocnych, ale nie mogłem usiedzieć na miejscu. Miałem dziwne przeczucie, graniczące z pewnością, że tym razem się uda. Ele mele dutki, gospodarz malutki - wynik wyliczanki zinterpretowałem jako sygnał do roboty.
    
     Najpierw nurek do szafki pod zlewozmywakiem. Zdemontowałem baterię i starannie wkręciłem nowe wężyki. Nie zapomniałem o posmarowaniu uszczelek i gwintów silikonem. Tak, silikonem! Hydraulicy nie uznają tego środka, ale ja już dawno zauważyłem, że przy połączeniach na gumową uszczelkę, silikon wypełnia wszystkie nierówności, a ciśnienie wody wciska go we wszystkie szczeliny i doskonale doszczelnia połączenie. Potem montaż baterii. Przy tej czynności zastała mnie Koleżanka Małżonka, potykając się o moje nogi, wystające spod zlewu i o mało nie rozbijając sobie nosa i słoika ćwikły z chrzanem. Gdy wyczołgałem się z nieprzytomnym błyskiem w oczach, o nic nie pytała. Wiedziała, że wariaci mogą być niebezpieczni.
    
     Pobiegłem do łazienki, zakręcić główny zawór. Spuściłem wodę z rur i odkręciłem baterię w kuchni, podstawiając dwa małe wiaderka po śledziach pod wyloty rur, z których niemiłosiernie kapało. Chwyciłem za tarnik…
    
     Sąsiadka nazajutrz pytała mnie, co za apokalipsa się u nas odbywała. Te odgłosy, jakby ryczącego smoka, rezonujące na cały blok, podobno były straszne. Dzieci chowały się pod stoły, gospodynie padały na kolana i odmawiały zdrowaśki, a gospodarze zrywali deski z podłóg, sięgając z sekretnych skrytek nielegalnie posiadaną broń, by w razie czego bronić rodzin własną piersią. Gdybym powiedział prawdę, pewnie by nie uwierzyła. Zapewniłem więc, że już nigdy nie będziemy uprawiali seksu w ten sposób. W pąsie było jej do twarzy…
    
     Gdy gwinty przypominały już poszarpane pasma górskie, dodałem im trochę pasty i okręciłem pakułami. Łaps za kolanka! Wchodziły idealnie. Pakuły trzymały się gwintów, jak przyklejone. Nic mi się z nich nie zsunęło. Potem rurki. Ta sama historia. Szło znacznie lepiej niż w sobotę. Potem chwyciłem klucz i zanurkowałem pod szafkę.
    
     - Silikon! – rozdarłem się.
    
     Nie miałem pojęcia, że szafka pod zlewem ma tak wspaniałą akustykę. Metropolitan Opera niech się schowa! Aż mnie głowa rozbolała.
    
     - Co, silikon? – spytał Młodszy.
    
     - No, podaj mi silikon, biegiem, biegiem, ruchy, ruchy, bo mi się woda leje na pysk!
    
     Pół roku później Młody wręczył mi pistolet z pojemnikiem. Zapomniałem powiedzieć, że potrzebuję tylko odrobinę, na koniec palca. Posmarowałem gwinty adapterów i nakręciłem na nie śrubunki wężyków, pilnie uważając, by nie skręcić nadmiernie tych ostatnich. Kapanie ustało…
    
     Głęboki wdech. I zaraz wydech, bo atmosfera w kuchennej szafce nie nastrajała do zachwytów. Wyczołgałem się z niej mokry od potu i lejącej się na mnie wody. Na chwiejnych nogach polazłem do łazienki, odkręcić zawór.
    
     Chwila prawdy. Odkręcam baterię – woda leci pięknym strumieniem. Zimna, ciepła – wszystko działa. Latarka w łapę i inspekcja połączeń. Kolanka przy wlocie – suche. Przy wylocie – suche. Nurek pod szafę. Kolanka na wlocie – suche jak pieprz. Połączenie adapterów – pustynia Gobi. Oba końce wężyków spojrzały na siebie ze zdziwieniem i stwierdziły, że nigdy nie słyszały o czymś takim jak przeciek.
    
     - To tylko takie bajki dla małych wężyków – prychnął ten od ciepłej wody.
    
     - Bajanie rządzących węży, żeby zdzierać kasę z naiwnych – dodał zimnowodny.
    
     Wyprostowałem się. Jak urzeczony patrzyłem na nową baterię, bawiąc się puszczaniem wody. Odkręcałem i zakręcałem na przemian. Raz ciepłą, raz zimną…
    
     Działa! Nie cieknie! Udało mi się!
    
     Gdy wreszcie posprzątałem wszystkie narzędzia, nieśmiało zaczepiłem Koleżankę Małżonkę.
    
     - Słuchaj, ten, tego, czy jako ten rozreklamowany polski hydraulik, kręcę cię trochę bardziej?
    
     Odpowiedzi nie zrozumiałem. Koleżanka Małżonka musiała dostać chyba boleści, bo nagle zwinęła się w pół i zaczęła wydawać dziwne dźwięki.
    
     Poczułem się dotknięty i polazłem sobie do Skyrim***. Tam mnie przynajmniej doceniają!
    
    
     __________________
     *Tarnik, to rodzaj pilnika do drewna, o grubych, odpowiednio ukształtowanych zębach.
    
     **Patrz wpis "Kropla drąży ścianę" z 27. lutego
    
     ***Moja ulubiona gra, w której można sobie wędrować po fantastycznym świecie i robić w zasadzie to, na co ma się ochotę. Nie wiecie, co trzeba zrobić, żeby przenieść się tam na stałe?