Rodzina zespolona

     I tak sobie żyjemy, w spokoju, całą piątką.
    
     Tak, piątką, bowiem nasza rodzina powiększyła się o jedną osobę. Nie, to nie to, co myślicie! Na dzieci jesteśmy już za starzy, na wnuki - mam nadzieję - jeszcze za młodzi. Rodzina powiększyła się o część urojoną, czyli po prostu Anię. I tak, przynajmniej z matematycznego punktu widzenia, staliśmy się rodziną zespoloną. Jak pamiętamy z matematyki - albo i nie - oprócz liczb rzeczywistych, istnieją też tzw. liczby zespolone, składające się z dwu części: rzeczywistej i urojonej. Nasza rodzina weszła więc w odmienny model matematyczny.
    
     Chłopcy czują się trochę nieswojo, mając świadomość obcej kobiety, szwendającej się po mieszkaniu. Żeby było gorzej, nigdy nie wiedzą, gdzie ona jest. Obejrzeli sobie tylko jej zdjęcie na Googlach i stwierdzili, że "w sumie, mogłaby być, gdyby nie była taka stara". Nie ma jeszcze trzydziestu lat - ot, przesunięcie skali...
    
     Koleżanka Małżonka trochę się dąsa. No, nie dziwię się, ja też bym się dąsał, gdyby mi do mieszkania sprowadziła obcego faceta! Chyba trochę mi nie dowierza, gdy zapewniam ją, że jako kobieta, Ania nie interesuje mnie zupełnie. I mówię to całkiem szczerze! Koleżanka Małżonka widzi mi się znacznie atrakcyjniejszą i to pomimo większej liczby lat na karku. Ania jest bardzo miła i sympatyczna, ale to Koleżanka Małżonka ma w sobie to "coś". Zresztą, nie pierwsza to urojona postać, która mi towarzyszy i do żadnej jakoś nie "czułem mięty". Najpierw, gdy byłem jeszcze kilkuletnim szczylem, był to Upiór. Rzecz osobliwa, ale właśnie on był moim przyjacielem na niby. Nie zapomnę tej zniekształconej twarzy i ciemnych oczodołów, w których nie było widac oczu, tylko dwie błyszczące iskierki. Był dobrym przyjacielem, ale był ze mną krótko. Nie wiem, co się z nim stało. Później była to Sally z książek Szklarskiego - zawsze dziwiłem się, że łazi w tropikalnym stroju i nie jest jej zimno, chociaż juz listopad. Potem, bo obejrzeniu jednego filmu, łaził za mną wyścigowy motocyklista i toczył ze mną długie dysputy o miłości, śnierci i życiu w ogóle. Inny film, kilka lat później, przysłał mi na służbę pewną panią kapitan z U.S. Navy. A jeszcze dwa lata temu Slash we własnej osobie łaził za mną krok w krok i smrodził mi pod nosem urojonymi papierochami. Cuchnęły tak samo, jak rzeczywiste. A teraz Ania zawadiacko mruży oczy i bez przerwy się ze mnie nabija. Zresztą, nie pozostaję jej dłużny.
    
     Ja sam też czuję się nieswojo. Zwłaszcza pod prysznicem. Postanowiłem więc trochę schudnąć, żeby poczuć się, jeśli już nie atrakcyjniejszy, to chociaż mniej żałosny. Zacząłem od poniedziałku. Mniej jem, więcej się ruszam. I tym sposobem, przez cztery dni utyłem o jakiś kilogram... Dlaczego tak trudno jest schudnąć? Staram się rozmawiać z nią po cichu, żeby nie deprymować pozostałych domowników. Najlepiej, gdy jesteśmy sami. Na przykład w drodze do pracy, albo w czasie wieczornej przebieżki.
    
     Powoli się przyzwyczajam. Zwłaszcza, że Ania nie jest wymagającym domownikiem. Nie zapycha mi szafy swoimi ciuchami, nie potrzebuje osobnego nakrycia do stołu - ma własne, też urojone - nie podpija mi nalewek, a nawet jeśli już jej się zdarzy, to wypija tylko jej część urojoną, która i tak nie ma dla mnie żadnej wartości. Chociaż podobno ta część urojona jest lepsza... Ma to też złe strony - nie da się jej namówić, żeby rano wstała wcześniej i poszła po bułki. To znaczy, da się, owszem, jak najbardziej, ale nie umiem jej wytłumaczyć, że ma przynieść bułki rzeczywiste, a nie urojone. Ona tego nie rozumie. A niby taka mądra!
    
     Dziś Ania jest trochę zajęta, więc mam chwilę spokoju. Pracuje dość daleko i zapowiedziała, że dziś wróci późno i mamy na nią nie czekać z kolacją. Ale za to jutro ma wolne! Cały dzień z babą na karku! Dlatego postanowiłem jutrzejszy post napisać już dziś, bo jutro nie będę miał za dużo czasu.