Panna Urojona

     Nie wiem, jak to się stało. Moim zdaniem, to jest zupełnie niemożliwe. Ale stało się i nic na to nie poradzę.

    

     Pisałem ostatnio o pewnej osobie, z którą przyszło mi siedzieć przy ognisku i dokonywać umiarkowanego spożywania. A przy tym wszystkim doznałem dziwnej fascynacji tą osobą. W sumie nie takiej dziwnej, wziąwszy pod uwagę okoliczności. Dla ułatwienia dajmy jej jakieś imię. Może być np. Ania - bo to ładne imię, przypominające mi kogoś niegdyś bardzo bliskiego.

    

     Otóż, od tamtej chwili Ania łazi za mną krok w krok!

    

     Gdy jadę samochodem - siedzi obok mnie. Gdy siedzę przy komputerze - patrzy mi przez ramię, zaciekawiona, co robię. Gdy czytam SMS - pyta, od kogo. Gdy jem obiad, ona obok mnie wiosłuje łyżką i twierdzi, że bardzo jej smakuje. Gdy wyjdę wieczorem trochę pobiegać, ona biegnie obok mnie i śmieje się serdecznie z mojej kiepskiej kondycji.

    

     To nie żart. Tak dzieje się naprawdę. Tyle tylko, że towarzyszy mi nie Ania rzeczywista, ale jej inna wersja - Ania Urojona.

    

     Kim jest Ania Urojona? Wygląda atak samo jak rzeczywista osoba, wręcz do złudzenia ją przypomina. No, może jest miejscami trochę przezroczysta, ale poza tym - jak żywa. Zawsze staram się być uprzejmy, więc nie mogę jej po prostu ignorować. Rozmawiam z nią, śmieję się, opowiadamy sobie nawzajem dowcipy... Jej towarzystwo jest całkiem miłe i gdyby nie strach o mój własny umysł, właściwie nie byłoby powodu do narzekań.

    

     No, może jeden: mogłaby wykazać się pewną delikatnością i nie wchodzić za mną do toalety!

    

     Wytrzymałem tak kilka dni. W końcu jednak strach o własny umysł przeważył. W trakcie wieczornej przebieżki, między jednym a drugim sapnięciem, odważyłem się ją zapytać.

    

     - Aniu, powiedz mi proszę, kim ty właściwie jesteś.

    

     Uniosła brwi w niemym zdziwieniu.

    

     - Przecież wiesz, kim jestem! - odparła. - Mówiłam o tym kilka dni temu, przy ognisku! Cały wieczór mi się buzia nie zamykała.

    

     Pokręciłem głową.

    

     - Nie, nie jesteś nią. Tamta Ania, ta rzeczywista, została tam. A ty jesteś tutaj. Musisz być kimś innym.

    

     - No, oczywiście, przecież jestem urojona! Nie udawaj, że nie wiedziałeś! Jeśli nie wiedziałeś udaj się czym prędzej do psychiatry.

    

     Podrapałem się po głowie, przy okazji wycierając pot. W ten sposób raczej nie dowiem się niczego. Mówi mi tylko to, co już wiem, albo czego się spodziewam. Zupełnie jak we śnie.

    

     - Przecież istnieję tylko w twojej głowie, więc czego się spodziewałeś? - dodała. - Możesz trochę przyspieszyć?

    

     Posłusznie przyspieszyłem kroku, tracąc resztki oddechu.

    

     - Mam prośbę - wysapałem. - Czy mogłabyś nie czytać w moich myślach? Trochę mnie to krępuje.

   

     Uśmiechneła się tym swoim zawadiackim uśmiechem.

   

     - Nie ma sprawy!

    

     - Dzięki... - wysapałem.

    

     Przez chwilę biegliśmy obok siebie w milczeniu. W końcu ona je przerwała.

    

     - Widziałam u ciebie kilka książek Pratchetta - odezwała się cicho. - Skoro go czytujesz, powinieneś dobrze wiedzieć, kim jestem. Jestem tym samym, co Śmierć, Wróżka-Zębuszka, czy Wiedźmikołaj.

   

     Powoli wyszło ze mnie powietrze. Zatrzymałem się, ciężko dysząc i spojrzałem na nią zdziwiony. Uśmiechnęła się ciepło i spojrzała mi prosto w oczy.

    

     - To się nazywa antropomorficzna personifikacja - figlarne ogniki zagrały w jej oczach, gdy to mówiła.

    

     - Personifikacja... - wydyszałem z wysiłkiem. - Ale czego?

    

     - A jak myślisz? - przekrzywiła głowę.

   

     Z wysiłkiem pokręciłem głową. Nie dlatego, że nie wiedziałem. Już się domyślałem. Po prostu, dostałem zadyszki i nie byłem w stanie mówić.

    

     Odczekała chwilę. Jej szept brzmiał ciepło, ale każde słowo raniło do krwi.

    

     - Jestem personifikacją twoich dawnych, nie spełnionych marzeń. Zabiłeś je kiedyś. Przehandlowałeś za bezpieczną egzystencję, w której teraz się dusisz. Jestem emanacją szczęścia, które mogło być twoje, a które już nigdy twoje nie będzie...

    

     Poczułem, że jej postać trochę się rozmyła. Zupełnie, jakby łzy napłynęły mi do oczu.

   

     - Jestem karą za morderstwo, jakiego dokonałeś na swoich marzeniach - dodała z wyraźnym smutkiem. - Mam nadzieję, że niezbyt dotkliwą...

    

     Musiałem mieć minę, jak osikany pudel. Zapewne to właśnie wzbudziło w niej litość. Dotknęła mojej ręki.

    

     - Biegnijmy dalej - szepnęła. - Biegnij, aż nie będziesz już mógł. A gdy złapiesz oddech, biegnij znów. Ulży ci. To twoja broń...

    

     I po tych słowach odwróciła się i pobiegła. Odruchowo ruszyłem za nią. Ale wiedziałem już, że będzie ze mną długo, bardzo długo. Tak samo jak inne widziadła, które kiedyś mnie prześladowały. Muszę przywyknąć. Aż któregoś dnia po prostu wstanę rano, zajęty czymś innym, nie myśląc o niej - i to będzie początek wyzdrowienia.