Ambrozja z Raju Utraconego

     Że tak pojadę Tolkienem: Ano, wróciłem!
    
     W dodatku cały i zdrowy, przynajmniej na ciele. Nie zawsze się tak udawało.
    
     Byłem, jak co roku, na Wielkim Spotkaniu, z przyjaciółmi ze studiów, a właściwie z akademika. Zawiązała się między nami taka dziwna paczka. Dziwna, bo z różnych kierunków i roczników. Niemniej, zawsze będę powtarzał, i nawet na torturach zdania nie zmienię, że tych kilka lat, w tym towarzystwie, to były najszczęśliwsze chwile w moim życiu. Mój Raj Utracony, który za sprawą magii, raz do roku wolno mi odwiedzić.
    
     Spotykamy się co roku. Regularnie - zawsze wczesną jesienią. I co roku czas łaskawie cofa się do tych szczęśliwych lat. Znowu poważni panowie zmieniają się w zgraję niesfornych studenciaków, znowu puszczają te same żarty, których nikt, poza nami, nie zrozumie, znowu rozbrzmiewają stare ksywki, a po polaniu pewnego specyfiku, zawierającego polihumorek etylowy, od rana do nocy słychać serdeczny, niewymuszony śmiech. Stało się to dla mnie jednym z najważniejszych świąt w roku. I komuś na górze ten zwyczaj bardzo się podoba. Nie może być inaczej, skoro co roku, bez wyjątku, nieodmiennie funduje nam w tych dniach słoneczną i ciepłą pogodę, jak marzenie.
    
     Jak wspomniałem, wróciłem zdów na ciele. Na umyśle - trochę gorzej. A to za sprawą czegoś, co nazywam jesienną deprechą (nie depresją - depresja to bez porównania poważniejsza sprawa). Ma ona kilka przyczyn.
     
     Przede wszystkim, świadomość, że lato bezpowrotnie się kończy. To zawsze mnie boli. Nie lubię zimy. Nie lubię spać przy zamkniętym oknie, nie lubię gacić się w te grube ubrania, nie lubię gołych drzew, krakania gawronów, zachmurzonego nieba, nóg, rozjeżdżających się na śliskich chodnikach i przede wszystkim bolesnego faktu, że przez cały ten czas nie widzę słońca. Idę do roboty - ciemno; wracam z roboty - ciemno. Czuję się jak wampir...
    
     Po drugie - komu może sprawić radość opuszczenie raju? A ja właśnie opuściłem go na cały rok i przez ten rok będę żył tylko wspomnieniami.
    
     W tym roku doszedł dodatkowy czynnik. Otóż, przez jeden wieczór towarzyszyła nam pewna sympatyczna osoba, której przedtem nie znaliśmy. Osoba w niektórych kręgach dość znana - z racji nietypowej profesji było o niej kilka reportaży w TV. I ta właśnie osoba, nieświadomie, poprzez samą swoją obecność, uświadomiła mi bezsens mojego życia. Metodą kontrastu. Ona, tryskająca energią, robiąca to, o czym ja marzyłem przez całe życie, kochająca to, co robi - a przy niej, przy ognisku siedzę ja, przedwcześnie podstarzały nudziarz, chwilami wręcz serdecznie nienawidzący swojej roboty, bez żadnych perspektyw, bez szans na jakąkolwiek odmianę w swoim życiu, chyba jedynie na gorsze. A mogłem być taki jak ona. Mogłem! I z powodzeniem próbowałem! Tylko raz w życiu podjąłem złą decyzję - i będę tej decyzji żałował do końca swoich dni.
    
     Rozumiecie więc, że nie mam radosnego nastroju. "Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal", mówi stare przysłowie. Moje oczy zobaczyły, co straciłem - i do tej chwili coś mnie w klatce piersiowej gniecie. Co chwila w myślach widzę tamtą roześmianą twarz. Spoglądam w lustro i widzę swoją - zgaszone oczy, człowieka, który za życia sam zamknął się w grobie.
    
     Chyba dopadł mnie mocno spóźniony kryzys wieku średniego...
     
     Znacie jakieś skuteczne sposoby na chandrę? Podzielcie się, proszę...
    
     Ja, jak obiecałem, podam teraz przepis na nalewkę dla niecierpliwych. Tę, po której kociokwik rano nie męczy. Ale nie traktujcie tego, proszę, jak lekarstwa na deprechę. Poprawia humor, ale tylko w odpowiednim towarzystwie i tylko na chwilę.
    
     Składniki:
     - szklanka miodu pszczelego
     - szklanka przegotowanej wody
     - szklanka świeżo wyciśniętego soku cytrynowego
     - dwie szklanki polihumorku etylowego 95%
    
     Łączymy ze sobą trzy pierwsze składniki - po prostu je mieszamy, bez żadnego podgrzewania, tak długo, aż nam się miód rozpuści. Następnie dodajemy polihumorku etylowego i znów mieszamy. Całość można od razu rozlać do butelek. Czekamy 2-3 dni, aż troche się przegryzie i... Wypijamy wszystko w ciągu 2 tygodni, nie dłużej. Ta nalewka nie może stać, bowiem zachodzą w niej nie do końca zrozumiałe dla mnie procesy chemiczne, związane z estryfikacją i po dłuższym czasie mogą się tam pojawić szkodliwe substancje.
    
     Zwracam tu uwagę na fakt, że miód użyty do tej nalewki, to musi być prawdziwy, pełnowartościowy miód - nie ten, który stoi na półce w hipermarkecie: płynny, chociaż już kilka miesięcy po zbiorach! Inaczej nie obronimy się przed syndromem dnia następnego. Syndrom ten wywoływany jest przez pewien produkt trawienia polihumorku - aldehyd octowy. W miodzie - ale tylko tym prawdziwym, prosto z pasieki - znajdują się pewne enzymy, które go wiążą i neutralizują. Miód jednak ma tę właściwość, że z czasem krystalizuje, co znacznie utrudnia jego przepakowywanie, transport i inne liogistyczne czynności. Dlatego miód, sprzedawany hurtowo, podgrzewa się, aby uzyskać płynną konsystencję. Podgrzanie niszczy wszelkie enzymy. Taki miód jest już pozbawiony wszelkich leczniczych właściwości - pozostaje jedynie smak. Dlatego też tak ważne jest, aby wszystkie składniki łączyć ze sobą na zimno.
    
     Nalewka ma ostry, miodowo-cytrynowy smak. Wchodzi idealnie, bez żadnej popitki, można ją polecić każdemu, kto ma ochotę pobalować. Smacznego! Ja sam nie skorzystam. Bez tego towarzystwa z Raju Utraconego mnie ona dołuje jeszcze bardziej.