Napój bogów i Nitagera

     Idzie jesień, a za nią kroczy zima. Przygotowania do pory chłodu, to nie tylko zakupienie kurtki, butów, czy kalesonów - to również przygotowanie się od strony nastrojowo-kulinarnej.
    
     W zimowe wieczory, kiedy za oknem zawieja, wiatr gwiżdże, śnieg pada, a gawrony przymarzają do gałęzi*, nie ma jak przytulić do siebie ukochaną Towarzyszkę Życia i tryknąć się z nią kieliszkiem, napełnionym smakowitym likworem. W moim życiu, już mniej więcej pod koniec września, zanika piwo, szklanice i kufelki idą na dolne półki, a na wyższe wędrują kieliszki do nalewek i miodów.
   
     Jest jeden szczególny napitek, bez którego przetrzymanie zimy jest absolutnie niemożliwe, a nawet jeśli się uda, organizm wychodzi z niej tak osłabiony i podatny na wszelkie choroby, ideologie i sekciarstwo, że lepiej wtedy wiosną z domu nie wychodzić, bo można już do niego nie wrócić. A napitek ów to słynny w niektórych kręgach KRUPNIK STAROPOLSKI.
    
     Słowo "krupnik" bywa mylące, bowiem ma ono kilka znaczeń. Wszyscy chyba znamy zupę z kaszą. Nie przepadam, ale gdy głodny przyjdę z pracy, nie przesmradzam, tylko zamiatam łyżką, aż ta się wygina. Ewentualnie później sobie coś przegryzę... Ale spotkałem się już z nazwą podobną, znaczącą jednak coś zupełnie innego.
    
     Dawno temu, gdy chłopcy byli jeszcze mali, w rodzinnej miejscowości Adama Małysza, odbywał się jakiś festyn. Dzieci, jak to dzieci, bardzo chciały spróbować lodów, ciastek na gorąco, "tego białego"**, czy kolorowych żelków, ale nie można żyć samymi słodyczami. Postanowiliśmy im kupić coś konkretnego, koniecznie na ciepło. Najlepiej jakąś zupkę. No i znaleźliśmy punkt, w którym zachwalano pyszny krupniok. Niewielka różnica w nazwie nas nie zastanowiła, bo to jednak już nie Pyrlandia, tylko Beskid Śląski. Jakież było nasze zdziwienie, gdy miła pani wręczyła nam dwie porcje... kaszanki! Na szczęście chłopcy ją uwielbiają od najmłodszych lat, wiec kłopotu nam to nie sprawiło. Oczywiście, dopiero, gdy TV znów zaczęła emitować "Czterech Pancernych..."***, przypomnieliśmy sobie, jak Gustlik wyraźnie Jankowi tłumaczył, co to krupniok. "Nie, synku, to jest taki wurszt - tako kiełbasa, czarną kaszą napchana!".
    
     Ale ani zupy, ani kaszanki robić nie zamierzam. Bowiem dla mnie jedynym prawdziwym i jedynie słusznym znaczeniem słowa "krupnik" (i nawet na torturach zdania nie zmienię) jest staropolska, miodowa wódka.
    
      Już widzę tych, którzy wzdrygnęli się na widok słowa "wódka"! Niepotrzebnie, bo tego trunku nie wali się w gardło i otrząsa z obrzydzeniem, chwytając za szklankę z popitką, tylko smakuje się z rozkoszą, wymalowaną na twarzy, mlaskając dyskretnie i żałując, że język do dna kieliszka nie sięga i wylizać się tego nie da.
    
     Jak przyrządzić znakomity krupnik?
    
     Ile w Rzeczypospolitej było domów, tyle receptur. W sieci tez ich pełno, ale ja przytoczę tu tę jedną, którą stosuję od lat, a wynik nieodmiennie zachwyca mnie każdego roku.
    
     Potrzebne nam będą następujące składniki:
    
     - 1 pomarańcza
     - łyżeczka cynamonu (można mniej)
     - 5 goździków
     - 1/2 laski wanilii
     - łyżka suszonego kwiatu lipy
     - łyżka suszonego kwiatu czarnego bzu
     - 60 ml świeżo wyciśniętego soku z cytryny
     - 1 litr 95% polihumorku etylowego****
     - 0,6 litra przegotowanej wody
     - 0,85 kg miodu pszczelego
    
     Miód może być jakikolwiek, byle naturalny. Ja zawsze robię to na miodzie lipowym, bo uwielbiam jego aromat, ale jeśli macie inny, też się nada. Obowiązuje tu zasada: im lepszy miód, tym lepszy krupnik. Im bardziej ulubiony gatunek miodu, tym bardziej smakować Wam będzie gotowy likwor.
    
     Zaczynamy od starcia skórki pomarańczowej na drobne wiórki. We wszystkich przepisach mówi się, żeby skórkę najpierw sparzyć, albo pomarańczę dokładnie umyć, ale ja nigdy tego nie robię, bo mi się wydaje, że wtedy skórka straci większość olejków eterycznych. Róbta jak chceta. Jeśli chodzi Wam o higienę, to zapewniam, że po tym, co ta skórka później musi przejść, ani jedna bakteria na niej nie zostanie. W całym domu rozchodzi się wspaniały, świeży zapach. Już on sam sugeruje, że właśnie nastało wielkie święto. Zapach informuje o tym całe otoczenie, wyłażąc na klatkę schodową, odwiedzając kilku sąsiadów i doporowadzając ich pieski do kichania.
    
     Pomarańczę zjadamy. Przecież nie wyrzucimy! I to w miarę szybko zjadamy, bo bez skórki obeschnie i nie da się obrać z jej resztek, których z kolei nie da się przeżuć, bo stwardnieją jak podeszwy w gumofilcach.
           
     Miód umieszczamy w garnku, dodajemy sok z cytryny i podgrzewamy, aż nam się lekko zrumieni. Jednocześnie w innym garnuszku zagotujemy pod przykryciem wodę, wraz z pozostałymi przyprawami (ale bez skórki pomarańczowej!). Gorący wywar odcedzamy i dodajemy do miodu, razem z pomarańczową skórką.***** Teraz musimy zagotować całość.
    
     Gdy już nam to wszystko zacznie bulgotać, zestawiamy garnek z palnika. Teraz czeka nas największe wyzwanie. Do gorącego płynu powoli dodajemy polihumorek etylowy, wciąż mieszając. Należy przy tym bardzo uważać, bowiem nasz płyn ma temperaturę przekraczającą temperaturę wrzenia alkoholu, który przy zetknięciu z nim dostaje fioła. Dolewany spirytus bardzo intensywnie syczy, paruje i bąbli, więc mieszać trzeba bardzo intensywnie. W żadnym razie nie robimy tego w pobliżu otwartego ognia, bo może nas ten napitek mocno rozgrzać, zanim go jeszcze spróbujemy. Wolno za to zachwycać się aromatycznymi oparami i wciągać je pełną piersią, aczkolwiek za kierownicę nie radzę potem siadać.
    
     Gotową mieszaninę trzeba uzupełnić wrzątkiem - mniej więcej tyle, aby w całości stanowił on 2,25 litra płynu. I natychmiast przecedzamy ten gorący płyn przez gazę. Jeśli pozwolimy mu ostygnąć, nie przesączy się!
    
     Całość przelewamy do dużego słoja, zakręcamy szczelnie i odstawiamy na kilka tygodni w chłodne miejsce, aby dojrzał i sklarował. Trwa to jakieś 3 tygodnie. Gdy płyn sklaruje, zlewamy go do butelek, te szczelnie zakręcamy lub korkujemy, etykietujemy i czym prędzej wynosimy do piwnicy, żeby nie kusiły. Pozostały nam resztki mętnego płynu na dnie słoja. Ten rozlewamy w kielichy i zwyczajnie wypijamy, zachwycając się jego smakiem i radując się, że ten właściwy krupnik, zamieszkujący już naszą piwnicę, jest jeszcze jakieś dwadzieścia trzy, do trzydziestu ośmu razy lepszy od tych całkiem przecież niezłych fafluńtów, które właśnie pijemy.
    
     Krupnik nadaje się do spożycia w zasadzie zaraz po butelkowaniu, ale znacznie lepszy jest, jesli poleżakuje jeszcze co najmniej pół roku. Tak, wiem, zima w międzyczasie może pokazać nam język i pójść sobie na wagary, ale za to na następną zimę będzie jak znalazł! A co pić w tę zimę? Głupie pytanie! Oczywiście krupnik z zeszłego roku! Nie macie?... Oups... Proszę przyjąć serdeczne wyrazy współczucia (w tle coraz głośniej rozbrzmiewa szyderczy, diabelski śmiech).
    
    
      _____________________
      *I dobrze im tak!
    
     **Spokojnie, chodzi o watę cukrową! Nie wiedzieli, jak to się nazywa...
    
    ***I to w niezdrowym nadmiarze. Człowiek bał się z łóżka wstać, żeby go jakiś czołg nie przejechał.
         
   ****Oczywiście, WYŁĄCZNIE z legalnego źródła, ten niesamowicie drogi, obłożony grzesznie wysoką akcyzą - z czegoś przecież parlamentarzyści muszą płacić rachunki u Sowy!
    
  *****Wiem, co to jest cellulitis! Zaskoczone? Ale muszę moje Czytelniczki zmartwić - w ten sposób pozbyć się go nie da.