Atak podstępnej bestii

     Idzie jesień - nie ma na to rady.
    
     Mamy rok parzysty - zatem jesienna deprecha zaatakuje silniej i boleśniej. Jeszcze nie teraz - do soboty jestem bezpieczny. Ale już w niedzielę po południu zacznie mnie dusić.
    
     Skąd to wiem? No cóż, dusi co roku, więc dlaczego miałaby sobie teraz odpuścić? A skąd znam dokładną datę? Żadna tajemnica. Atakuje dopiero "po".
    
     Nie dobiera się do mnie wraz z końcem urlopu, ani nawet z końcem lata. Bo w głębi serca czai się jeszcze świadomość, że i w tym roku odbędzie się Spotkanie z przyjaciółmi. Spotykamy się od wielu lat, zawsze jesienią. I jest to najcżęściej najradośniejsze wydarzenie roku. Brzuch boli od śmiechu, choć osoba postronna może dziwić się, z czego tak rechoczemy. Że po raz dwudziesty ktoś opowiada ten sam kawał? Właśnie tak! Na dwa dni przestaniemy być poważnymi osobami i staniemy się na powrót niesfornymi studenciakami, z głupimi pomysłami i nieustającym dobrym humorem.
    
     Zacznie się jak zwykle - od toastu na otwarcie. Potem będzie tradycyjne narzekanie na to, jak beznadziejni są młodzi, bo nie umieją posługiwać się cyrklem, nie wiedzą, co to rapidograf, ani nie potrafią naprawić popsutej kasety magnetofonowej. Ba, nie potrafią nawet ustawić palca rozdzielacza w aparacie zapłonowym, ani nawet obsługiwać autosyfonu!
    
     Po odpowiednim dowartościowaniu się, jacy to my jesteśmy gieroje, geniusze i samce alfa, humory od razu nam się porawią i zapomnimy o tym, że jeszcze kilka godzin temu szef ochrzaniał nas za spartoloną robotę, bo nie dość trafnie domyśliliśmy się, o co jemu tak właściwie chodzi, gdy wydawał nam mgliste i enigmatyczne instrukcje.
    
     Potem będzie przechadzka po okolicy, pokaz zdjęć z poprzedniego spotkania, z odpowiednim komentarzem i pyszna kolacja. Nacieszymy się swoją obecnością na cały rok.
    
     No, ale wszystko się kiedyś kończy. W niedzielę już się przed tą heterą nie obronię - zaatakuje na całej linii. Przygotujcie się na łzawe skargi, mistrzostwo świata w narzekaniu i żal, lejący się z bloga, bo gawrony kraczą, bo wiatr wieje, bo deszcz pada, bo mnie w krzyżu boli, i w ogóle życie jest do d... i na pewno nie dożyję następnej wiosny.
    
     Chyba czas zacząć dwie ostatnie nalewki - przynajmniej sie cżłowiek czymś zajmie. A potem remont kuchni - już się boję!