Czy NATO przetrwa?

     Dawno nie pisałem o polityce. Aż do niej zatęskniłem. Pozwolę sobie na krótką rozprawkę. Krótką, ale za to o polityce nie byle jakiej, bo międzynarodowej.
    
     Napięcie między NATO i Rosją nie wzięło się znikąd. Po rozpadzie Układu Warszawskiego, Rosja została osamotniona, „zdradzona” przez byłych partnerów, które przeszły na stronę dotychczasowego wroga – tak przynajmniej widzą to Rosjanie. Militarne znaczenie Rosji znacznie osłabło, podczas gdy Pakt Północnoatlantycki się rozrósł. Równowaga w Europie, z punktu widzenia Rosji, została zachwiana. Wprawdzie Rosja jest jak niedźwiedź – silna, żywotna, uzbrojona w pazury i kły, a państwa NATO można jedynie przyrównać do wilków: wprawdzie szybkie i zwinne, ale pazurami nie imponują, są słabsze, a ich kły nie zdołają zbyt łatwo przebić się przez gęste futro na niedźwiedzim karku. Jest ich jednak dużo i działają w porozumieniu – w tym ich siła. Jeden wilk nie osadzi niedźwiedzia, ale wataha wilków to siła, przed którą trudno się obronić nawet niedźwiedziowi.
    
     Aby  przywrócić równowagę militarną, Rosja ma tylko dwa wyjścia.
    
     Jedno jest trudne – wyścig zbrojeń. Ale do tego potrzeba prężnej gospodarki. Przemysł zbrojeniowy nie wytwarza bowiem zysku w skali kraju, przeciwnie, to jest wielka studnia, w której topi się miliardy. Gospodarki państw NATO zwykle są bardziej wydajne, a ich połączony potencjał nie do przecenienia.
    
     Drugie wyjście jest łatwiejsze, ale ryzykowne: trzeba rozbić NATO.
    
     Wbrew pozorom, nie jest to trudne. Jeśli Rosja zaatakuje jedno z państw Paktu, wybierając starannie takie, w którym zachodnie mocarstwa mają najmniej interesów i najmniej chęci umierania za tamtejszą stolicę, to się może udać. Jeśli zwyciężą partykularne interesy poszczególnych państw NATO, pakt po prostu się rozpadnie.  Nagłe przebudzenie nie będzie radosne. Wszyscy ze zdziwieniem stwierdzą, że nie ma co liczyć na bratnią pomoc, trzeba sobie radzić samemu. Obietnice ładnie brzmią, ale gdy przychodzi co do czego, każdy zostaje sam.  Po cóż więc tkwić w sojuszu, który do niczego nie służy? NATO zwyczajnie straci sens istnienia.
    
     Jeśli Pakt przetrwa to pierwsze uderzenie, poświęcając zaatakowany kraj „w imię pokoju”, do wojny zewnętrznej dołączy wewnętrzna wojna wywiadów. Państwa członkowskie, zamiast uwagę skierować na zewnątrz, lwią część swoich wysiłków poświęcą na szpiegowanie przyjaciół. Nagle wzajemna współpraca przestaje być ważna. Przede wszystkim trzeba się zabezpieczyć przed sąsiadami, którzy dotąd deklarowali pomoc, a mogą, jak widać, bardzo szybko zmienić zdanie. Pakt powoli, ale nieodwołalnie się rozpada.
    
     A każdy z wilków, pozostawiony sam sobie, musi niedźwiedziowi ustąpić.
    
     I cała nadzieja w tym, że skoro ja do tego doszedłem, decydenci w państwach NATO doskonale zdają sobie z tego sprawę. I być może do tego nie dopuszczą.
    
     Być może…