O modlitwie do Stwórcy

     - Zrobisz mi drinka?
    
     Koleżanka Małżonka złożyła deskę do prasowania, otarła wodospad, jaki płynął z jej czoła, po czym udała się w kierunku prysznica, w niewiadomym celu, aczkolwiek z dużym prawdopodobieństwem należy przyjąć, iż nie była to chęć wyszorowania tegoż.
    
     Przeanalizowałem zawartość barku. Za wiele to tam nie było. Pamiętałem jednak, że w lodówce pałętała się resztka rumu.
    
     Zadziwiające, że właśnie rumu w takie upalne dni wypija człowiek najwięcej. Rum, mający właściwości rozgrzewające, ma jednocześnie zadziwiającą skłonność do komponowania się w lekkie i orzeźwiające napoje, jak Cuba Libra, czy Mojito. Pite z lodem, w wysokich szklankach, po których ścieka rosa, potrafią samym wyglądem zachęcić do sięgnięcia po nie, w czasie, gdy nawet muchom nie chce się brzęczeć.
    
     Wsadziłem głowę do lodówki. Rumu było akurat na jedną porcję. Wyjąłem smętnie wyglądającą butelkę i zastukałem w drzwi od łazienki.
    
     - Masz do wyboru Cuba Libre, albo Mojito – powiedziałem przez drzwi, żałosnym głosem, który po przeczytaniu powyższego akapitu nie powinien nikogo dziwić. Mnie pozostała mineralna…
    
     Oczywiście, wybrała Mojito! Żeby czasem mi za łatwo nie przyszło! Ten orzeźwiający long drink jest bowiem dość pracochłonny w wykonaniu – przynajmniej, jeśli porównamy go do tego drugiego. Polazłem do kuchni i nagle wzrok mój spoczął na konewce, która stała na nieczynnym na szczęście kaloryferze. Widok ten sprawił, że pod czaszką zaświeciła mi się ostrzegawcza dioda.
    
     Miałem podlać drzewka! Na śmierć zapomniałem!
    
     Mam kilka drzewek bonsai. Sam je sobie ukształtowałem. Dwie lipy i dwa ligustry – gatunki, które hoduje się na zewnątrz. Wychodząc do pracy, zapomniałem je ściągnąć z parapetu. A okno od strony południowej! Parapet w czasie upałów nagrzewa się do takiej temperatury, że nie można go dotknąć. No i stały sobie te moje bidule w pełnym słońcu, grzane ze wszystkich stron, najbardziej od dołu. Toteż, gdy wróciłem, ostre podlewanie należało im się jak psu micha.
     
     No, ale najpierw musiałem wziąć prysznic, bo w koszulce już mi chlupotało, potem był obiad, potem codzienna porcja skoków po kanałach – i jakoś człowiek zapomniał.
    
     Pal licho drinka! Tu na gwałt trzeba zabrać się za intensywne podlewanie. Może jeszcze nie jest za późno. Chwyciłem w jedną rękę spryskiwacz, w drugą konewkę i pobiegłem* na balkon. Liście smętnie wisiały, ale jeszcze nie więdły – zdążyłem w ostatniej chwili. Spryskałem wierzchnią warstwę ziemi w doniczkach, aby lepiej ją wchłaniała, po czym zacząłem je intensywnie podlewać. Przy tej czynności zastała mnie Towarzyszka Życia.
    
     - A gdzie moje Mojito?
    
     Muszę przyznać, że w tym turbanie z ręcznika wyglądała naprawdę królewsko!
    
     - Zaraz, muszę najpierw podlać drzewka – oznajmiłem. – Zapomniałem o tym zupełnie…
    
     Nadąsała się.
    
     - No tak, drzewka ważniejsze ode mnie!
    
     Westchnąłem przeciągle. Znowu to samo! Ech, kobiety…
    
     -  Przecież wiesz, że nie! – odparłem. – Ale ty sobie poradzisz sama, a one nie. Same sobie nie pójdą po wodę i się nie podleją. Jedyne, co mogą zrobić, to modlić się do mnie
    
     - Do ciebie? – aż jej się turban zsunął.
    
     - Oczywiście! – oświadczyłem z mocą. – A do kogo mają się modlić? Do stwórcy. A kto jest ich stwórcą? Przecież ja! Wyhodowałem je od nasionka, od orzeszka, od ziarenka…
    
     - Leśniczy dał ci sadzonki – przypomniała bezwzględnie Koleżanka Małżonka.
    
     Bezczelna!
    
     - No tak, ale to były tylko małe sadzonki, ledwo ukorzenione  – odrzekłem. - Kto je ukształtował, kto je latami pielęgnował, przycinał, przesadzał, opryskiwał, podlewał, nawoził, kto wyhodował takie piękne drzewa…
    
     - Kto je męczył, wyginał, drutował – podsunął Złośliwy Demon, chwilowo zagnieżdżający się w ciele Koleżanki Małżonki.
    
     Zacisnąłem zęby.
    
     - Tak czy owak, nie znają innego stwórcy poza mną! – oświadczyłem z mocą. – A to wielka odpowiedzialność. Beze mnie zginą. Zresztą, gdy tylko zamknę oczy, słyszę ich modlitwy. Czasami pełne dziękczynienia. Na przykład lipka dziękowała mi za przycięcie uschniętej gałązki w zeszłym tygodniu i wyrównanie konara, nie wspominając już o woskowym opatrunku. Gdybyś to słyszała… „O, Panie Mój, dzięki za troskliwość twych gałęzi. Zwróć łaskawie swoje liście ku nam!”. Albo taka: „O ty, o korzeniu jak pal, usłysz błagania nasze”… Z czego się śmiejesz!? Przecież to drzewa! Są przekonane, że stworzyłem je na swój obraz i podobieństwo!
    
     - Wszystkie?
    
     - Oczywiście! – przytaknąłem. – No, wprawdzie lipa jest przekonana, że ja sam jestem Wielką Lipą, dlatego inne gatunki są gatunkami podrzędnymi…
    
     - Jestem w stanie się z nią zgodzić – burknęła Koleżanka Małżonka.
    
     Dopiero, gdy z konewka i spryskiwaczem dotarłem do kuchni, dotarło do mnie, co miała na myśli. Zagotowała się we mnie krew. Wielka Lipa, tak? A bez tej Wielkiej Lipy nawet głupiego Mojito sobie nie potrafi sama zrobić!
    
     - Zemsta jest słodka – mruknąłem, podając jej zimny napój. – Nawet nie wiesz, co ci tam umieszałem!
    
     - Co, wlałeś nawozu do bonsai? – pociągnęła łyk.
    
     - Właśnie! – podchwyciłem. – I żaden turban ci nie pomoże. Włosy zrobią ci się zielone, a w listopadzie wszystkie wypadną!
    
     Opanowania mogą się od niej uczyć piloci myśliwców. Nie dała po sobie poznać, jak bardzo to nią wstrząsnęło…


*umówmy się, że pobiegłem - w moim mieszkaniu nawet kable biegną ostrożnie, żeby się nie poodzierać