O bardzo niezdrowym sposobie smażenia

     Miałem kiedyś kolegę, który całe swoje życie, jak twierdził, pracował na zbawienie. Całym sobą oddany był Kościołowi. Miał pecha, że trafił w towarzystwo nie podzielające jego religijnego entuzjazmu, w kilku przypadkach wręcz napotkał na czynny opór. Był w sumie nieszkodliwy, bo poza kilkoma codziennymi przypomnieniami, że będę smażył się w piekle, żadnej szkody nikomu nie robił. Ot, drobiazgi, które wzbudzały jedynie uśmiechy. Na przykład, na wspólnym komputerze dwaj koledzy ustawili sobie zdjęcie gołej baby jako tapetę. Było to w czasach, gdy komputer był jeden na cały dział, a słowa „seksizm”, czy molestowanie były znane wyłącznie specjalistom. Zawsze można było poznać, że nasz „Święty” miał dyżur na drugiej zmianie. Po odpaleniu komputera, zamiast aktu, na tapecie widniał krajobraz z kościołem na pierwszym planie, a radio przestawione było na pewną stację bez reklam. Nic wielkiego. Wprawdzie kolega, który musiał przestawiać radio, albo ustawić sobie na powrót „swoją” tapetę, burczał co rano, ale uznawaliśmy to za następną okazję do śmiechu .
    
     Z powodu może i niezbyt mądrego, ale moim i kolegów zdaniem, bardzo śmiesznego dowcipu o ostatniej wieczerzy, jaki zdarzyło mi się kiedyś opowiedzieć, nasz święty mąż zapałał do mnie szczególną niechęcią. Mój balansujący na granicy niechęci i obojętności stosunek do Kościoła, był jego zdaniem nie do przyjęcia. Co jakiś czas informował mnie, przez zaciśnięte zęby, że będę smażył się w piekle. Nie przysporzyło mu to sympatyków w naszym zespole…
    
     Aż przyszedł ten dzień, w którym miałem przekonać się o prawdziwości jego słów. Pikawa któregoś dnia nie wytrzymała, a ja  uniosłem się ponad światem i zostałem przyciągnięty przez wielkie, jaskrawe światło. Na końcu czekała mnie długa kolejka oczekujących do wejścia przez małą, ciasną bramę.
    
     - Zobaczysz, będziesz smażył się w piekle! – usłyszałem nad uchem.
    
     Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, gdy kilka osób za sobą ujrzałem kolegę ze starego zakładu! Jak na umarłego wyglądał całkiem nieźle, w dodatku po raz pierwszy widziałem prawdziwą, niekłamaną radość w jego oczach. Do tej pory łaził raczej posępny, rzucając nam nienawistne spojrzenia spode łba.

     - O, Wincenty! – zawołałem, unosząc brwi ze zdziwienia. – Co ty tu robisz?
    
     Już miałem powiedzieć „Miło cię widzieć”, ale ugryzłem się w język. Mogłoby to zostać źle zrozumiane.
    
     - To samo co ty! – odparł wyniosłym tonem, jakiego nigdy u niego nie słyszałem.
       
     - Jak umarłeś? – spytałem z zaciekawieniem, nie zważając na jego ton. – Bo ja klasycznie. Zawał. Za dużo słoniny, jak mawiał nasz wspólny znajomy.
    
     - Spadłem z chóru – odparł z dumą, której nie umiałem zrozumieć. – Chciałem poprawić kwiaty przy organach, poślizgnąłem się i runąłem na posadzkę.
    
     Ze współczuciem pokiwałem głową.
    
     - Na miejscu?
    
     - Na miejscu. Bóg był łaskawy dla swego sługi…
    
     Nasza rozmowa została przerwana, bowiem kolejka przesuwała się dość szybko i wkrótce ja stanąłem przed śnieżnobiałym* biurkiem, za którym siedziała jakaś świetlista istota, w białej, kędzierzawej peruce.
    
     Uderzyła młotkiem w blat.
    
     -  Nitager! – miała głos jak grom.
    
     - Obecny! – podniosłem niemiało palec.
    
     - Wiem – mruknęła, łypiąc na mnie spode łba. – Co my tu mamy?
    
     Zaszeleściły papiery.

    

     - No, nazbierało się trochę tego – istota niechętnie pokręciła głową. – Podglądało się dziewczynki w przebieralni…
    
     - Miałem dziesięć lat – jęknąłem, rumieniąc się mimo woli. – Zresztą, czy zachwyt nad ludzkim ciałem to może być coś złego?
    
     Krótkie spojrzenie, ostre jak pchnięcie szpady, przekonało mnie, że może…
    
     - Frekwencja na mszach raczej słaba – ciągnęła świetlista istota. – O, w pewnym momencie w ogóle się urwała! No, nieźle, w wieku dwunastu lat! Co dalej? Opowiadanie dowcipów o Naszym Panu. Żeby chociaż śmiesznych… Posty na Internecie, krytykujące nasz urząd do spraw zbawienia… Narzekanie na poranne dzwonienie w kościołach… Uwagi o blokowaniu ruchu drogowego przez procesje…
    
     Czułem, że się pocę. Nie wiem, jak to możliwe,  ale świetlista istota też o tym wiedziała.
    
     - Pocić to się będziesz później – mruknęła. – I to bardziej intensywnie.
    
     Głośny chichot zza moich pleców nie mógł należeć do nikogo innego, jak tylko mojego znajomego. Nie odwracałem się, aby sprawdzić.
    
     - Obżarstwo… Kto to widział, żeby tyle słodyczy jeść?
    
     - To moja słabość – spuściłem głowę, zawstydzony.
    
     - A dzień bez drinka dniem straconym, co? – świetlista istota wbiła we mnie niechętny wzrok.
Uznałem za odpowiednie nieśmiało zaprotestować.
    
     - Przecież nie codziennie! Bywało, że kilka miesięcy nic…
    
     - Nie będziemy drobiazgowi. Chęci tak samo ważne jak czyny. A to co? Złośliwe uwagi o dyrektorze urzędu do spraw zbawienia?
    
     - Jakoś nie mogłem się do niego przekonać – wydyszałem z wysiłkiem, pocąc się coraz bardziej. – Ta sprawa w Afryce…
    
     Uderzenie młotka w stół.
    
     - Na początek sto lat gotowania w smole. Potem się zobaczy. Następny!
    
     Dwóch świetlistych strażników złapało mnie pod pachy. Dobrze zrobili, bo ledwo stałem na nogach. Gotowanie w smole? Za co? I to przez sto lat? Przecież już po minucie nie będzie czego gotować! Odciągając mnie, musieli przejść obok mojego kolegi, któremu oczy błyszczały dziką satysfakcją.
    
     - Mówiłem – zaśmiał się. – Będziesz się smażył w piekle!
    
     Zaciągnęli mnie do jakiegoś dużego pomieszczenia, wyglądającego jak port. Widziałem jeszcze odpływający w powietrzu latający kształt, przypominający łódź, wykonaną z metalowej, srebrzystej siatki. Była pełna skazańców. Podpłynęła nowa, pusta. Strażnicy wciągnęli mnie na pokład i posadzili na metalowym krześle. Ręce i nogi przykuli mi do sporządzonych widać w tym celu oczek. Jeden z nich klepnął mnie w ramię, w niemym wyrazie współczucia, po czym odeszli po następnego.
    
     Rozejrzałem się w niewesołej sytuacji. Było mi dość markotno. Generalnie, nie sądziłem, by spodobało mi się gotowanie w smole. Człowiek niby do wszystkiego jest w stanie przywyknąć, ale pamiętałem, jak raz, przy naprawie altanki, pokapałem się gorącą smołą. Do dziś miałem blizny. No, nie przy sobie, bo ciało zostawiłem przy biurku, w pracy. Myślami wróciłem do swych ostatnich chwil na ziemi. Aż mi się żal zrobiło kolegów. Sprawić im tyle kłopotu!
    
     Moje myśli przerwało nadejście strażników. Zerknąłem ku nim. Zerknąłem i osłupiałem! Prowadzili pod ręce – zgadnijcie kogo! Mojego świętego kolegę, Wincentego! Nie do wiary…
    
     Przykuli go po sąsiedzku. Chwilę trwało, zanim odważyłem się spojrzeć w jego kierunku.
    
     - Ty też? – wyjąkałem.
    
     - Też – szepnął.
    
     Chwila milczenia.
    
     - Ale dlaczego? – spytałem. – Że mnie nie lubi, to mogę zrozumieć. Krnąbrność trzeciego stopnia i tak dalej. Ale ciebie? Tak gorliwego, tak oddanego, tak  ślepo posłusznego?...
    
     - No właśnie – westchnął ciężko. – Okazało się, że wazeliniarzy też nie lubi…
    
     Aż mnie zatkało.
    
     - No a te, jak to tam, okoliczności łagodzące? Przecież tyle dla niego poświęciłeś. Wspominałeś kiedyś, że prawie jedną piąta zarobków nosisz do kościoła…
    
     Pokiwał głową ze smutkiem.
    
     - Uznano to za próbę przekupstwa – westchnął. – Korumpowanie urzędników do spraw zbawienia.
    
     Przez chwilę milczeliśmy obaj. Wreszcie odważyłem się odezwać.
    
     - A to nie jest tak, że to oni winni? Po co brali?
    
     Usłyszeliśmy hałas od strony wejścia. Kompania strażników prowadziła sporą gromadkę nowych.
    
     - Ot, masz odpowiedź – westchnął. – Właśnie ich prowadzą…
    
     Opuściliśmy głowy. Teraz pozostało tylko czekać. Nawe modlić się nie miało sensu. W końcu, nawet sto lat nie trwa wiecznie…
    

     *mam na myśli barwę śniegu z obszarów niezamieszkałych przez ludzi i psy.