Sportowiec Wolnej Polski

     Dziwnym trafem, najpoważniejszymi kandydatami  do tytułu sportowca 25-lecia byli sami narciarze.

     Sportem nie interesuję się prawie w ogóle, więc być może nie powinienem zabierać głosu w tej sprawie. Tyle, że tu chodzi o coś więcej, nie tylko o sport. Chodzi o sportowca, który jednoznacznie kojarzy się z 25-leciem III RP.

     Biegi narciarskie jakoś mnie nie interesują, stąd być może moja opinia jest krzywdząca dla naszej gwiazdy tej dyscypliny, Justyny Kowalczyk. Pamiętam jednak, że za moich młodych lat, chłopcy brali byle jakie kijki w ręce i ślizgali się po śniegu, a jeszcze lepiej po lodzie i każdy z nich nazywał się Józef Łuszczek. Justyna nadludzką pracą osiągnęła znacznie więcej i byłoby czarną niesprawiedliwością niedostrzeganie tego faktu. Ale choć istnieje wyraźna różnica między sukcesami w czasach PRL, a czasami dzisiejszymi, to jednak możliwe były one i dawniej. Justyna Kowalczyk, to niewątpliwie wielka postać, ale czy na pewno jest to sportowiec Wolnej Polski?

     Adam Małysz to postać równie wielkiego formatu, co jego poprzedniczka. Przez tak wiele lat skakał równo, daleko, w pięknym stylu. Stawał na podium tak wiele razy, że gdy mu się to nie udało, Polacy byli srodze zawiedzeni. Sprawił, że mogliśmy być dumni z tego, że jesteśmy Polakami – bo oznaczało to jedno: jesteśmy tej samej narodowości, co Mistrz, płynie w nas ta sama krew, nasze plemię go zrodziło. Skala sukcesów jest bardzo wysoka, ale czy w przeszłości nie zdarzały się Polakom sukcesy na tym polu? Pamiętacie takie nazwiska, jak Wojciech Fortuna, Stanisław Bobak, czy Piotr Fijas? Daleki jestem od pomniejszania sukcesów Adama Małysza, dla którego odczuwam nie tylko podziw, ale i ogromna sympatię – za to  że będąc tak wielkim, był tak skromnym jednocześnie – ale, jak już wspomniałem wcześniej, tu nie chodzi tylko o sport, Tu chodzi o coś więcej.

     Kamil Stoch zapowiada się na równie wielkiego zawodnika, jak Adam Małysz. Już teraz sięga po najwyższe laury. Zawdzięczamy mu wiele szczęśliwych chwil. Nasz kraj reprezentuje godnie, bez kompleksów niższości, tak właściwych wielu ludziom z mojego pokolenia, ale i bez cienia buty. Jest z pewnością sportowcem Nowej Ery. Tylko… No właśnie… Uwagi mam tu takie same, jak w przypadku Adama Małysza.

     O co mi chodzi? Czego się czepiam? Niczego specjalnego. Po prostu ja nie szukam tylko wielkich sportowców. Ja szukam kogoś, kto nierozerwalnie łączy się z Wolną Polską, czyje sukcesy, albo chociaż udział w zawodach, byłyby niemożliwe bez niej.

     I znalazłem. Jest ktoś taki. Nazywa się Robert Kubica.

     Dlaczego on?

     To była mniej więcej połowa lat osiemdziesiątych, gdy w ogóle polska telewizja pokazała wyścig Formuły 1. Wcześniej zdarzały się jakieś reportaże, jakieś migawki, jakieś urywki. Formuła 1 była sportem zza Żelaznej Kurtyny. Nas w żaden sposób ta dyscyplina nie dotyczyła. A jednak przez tę kurtynę docierały do nas jakieś plotki, wzmianki, poważniejsze wydarzenia. Kim był Niki Lauda, wiedział przecież każdy chłopak.

     Miałem to szczęście, że w latach osiemdziesiątych udało mi się wyjechać na wakacje do NRD – do tych „dobrych Niemców”. Fale elektromagnetyczne maja tę właściwość, że docierają w wiele miejsc, zatem odbiór telewizji zachodnioniemieckiej nie stanowił problemu. I wtedy właśnie po raz pierwszy, przypadkiem obejrzałem wyścig Formuły 1. Nie powiem „na własne oczy”, bo to jednak była telewizja, ale widziałem prawdziwy wyścig, co do tej pory było dla mnie nieosiągalne.

     Pamiętam dwa bolidy – biało-czerwonego McLarena i czerwone Ferrari, toczące walkę o pierwsze miejsce. Niki Lauda i Michele Alboreto. Walka prowadzona była do ostatnich metrów. Sam nie zdając sobie z tego sprawy, zacząłem kibicować. Komu? Laudzie, oczywiście - tego drugiego nazwiska wtedy nie znałem. Wygrał Alboreto.

     Wtedy to Formuła 1 zainteresowała mnie naprawdę – niestety, w Polsce wciąż byłem skazany tylko na telewizyjne migawki. Więcej informacji można było znaleźć w „Motorze”, ale nie zastępowało to obserwowania zawodów na żywo.

     A przyszedł ten czas. Komentował Włodzimierz Zientarski – wielki pasjonat i propagator sportów motorowych. Pierwsza relacja z wyścigu w Telewizji Polskiej. To było Grand Prix Monaco – widowisko raczej nudne, a jednak wciągnęło mnie całkowicie, bo było to coś innego, coś dotąd niedostępnego, coś z Kolorowego Zachodu. Pamiętam, wygrał Alain Prost. Wtedy też dostrzegłem czarny bolid z drużyny Lotusa, za kierownicą którego siedział Ayrton Senna.

     Tak, tak właśnie było – Kolorowy Zachód, przeciwstawiony Szarej Polsce. Człowiek składa się nie tylko z rozsądku, ale i z emocji. To te kolory wywoływały emocje - tęsknotę za innym światem.

     Tak, ulegał człowiek urokowi reklam, folderów, kolorowych pisemek. Ale przecież nie był wtedy jeszcze uodporniony na reklamę. Nie bombardowała go ona ze wszystkich stron. Czasem tylko ujrzał w TV krótką, siermiężną kreskówkę, jak UFO wylądowało na ziemi i zielone ludziki natychmiast skierowały się do budynku Totalizatora Sportowego – wszystko. Słynny prusakolep pojawił się dopiero później. Wyjrzał człowiek za okno – a tam szarość, szarość, szarość… Przygnębiająca, beznadziejna szarość…

     Tenże Zientarski, już nieco później, w innym programie, pokazywał jakiś nowy model samochodu. Cała prezentacja jego możliwości. Gdy reportaż się skończył, prezenter wyraźnie posmutniał.

     - Miało teraz być o częściach do „Malucha”, ale może darujmy sobie ten temat, to zbyt drastyczne przejście… - stwierdził.

     To zdanie mówi wszystko. Przez chwilę czuliśmy się jak kierowcy świetnego, pięknego, nowego samochodu, a tu za chwilę brutalny powrót na ziemię, do szarej, peerelowskiej rzeczywistości. Nie, Polaku! Tak być nie będzie! Marzy ci się Ford, Renault, może nawet BMW? Nic z tego, wracaj na swoje podwórko. Tu masz „Malucha” na przedpłaty, na którego czekałeś trzy lata i ciesz się nim.

     Później zaprzyjaźniłem się z kilkoma innymi pasjonatami samochodów. Wyścigi Formuły 1 były dla nas tym, czym dla innych rozgrywki ligowe. Śledziliśmy każdy. Pamiętam moment, w którym do naszego pokoju wpadł kolega z naprzeciwka.

     - Oglądaliście wyścig? – spytał zadyszany. – Bo ja nie mogłem… Kto wygrał?

     - Prost! – odpowiedzieliśmy chórem.

     Koledze brwi uciekły aż na podwyższające się z każdym rokiem czoło.

     - A kto to jest? – wyjąkał.

     Nasze brwi powędrowały niemal na potylice. Pyta o wyścig, znaczy interesuje się tym i nie wie, kto jest aktualnym pretendentem do tytułu mistrza świata?

     - A o co ty pytasz? – rezolutnie zagaił jeden z nas.

     - No, o Wyścig Pokoju!

     Powietrze z nas uszło.

     - A, to nie, nie wiemy!...

     Tak było… Tak czy inaczej, Formuła 1, to był sport nie dla nas, nie z naszego świata, równie odległy i nieosiągalny jak Księżyc. Nie marzyłem o tym, że ujrzę w takim wyścigu Polaka. Nie marzyłem, bo zwyczajnie nie mieściło mi się to w głowie.

     Was może to śmieszyć, ale pamiętnego, letniego dnia, w 2008 roku, miałem w oczach łzy wzruszenia. Na wyścigach Formuły 1, podczas dekoracji zwycięzców Grand Prix Kanady, zagrano Mazurka Dąbrowskiego! Dla mnie to była historyczna chwila.

     I właśnie dlatego dla mnie to Robert Kubica jest najważniejszym sportowcem Wolnej Polski – za to , że zburzył Żelazną Kurtynę, którą dawno temu ktoś wybudował w mojej głowie.