Niezapominajka

     Dawno mnie nie było – wiem, ale naprawdę nie miałem ani siły, ani czasu.

     Zbliżamy się do uruchomienia produkcji pewnych wyrobów, których jestem, jakby to powiedzieć, opiekunem od strony konstrukcji. A tu wciąż nam nie wychodzi! Wszyscy spanikowani, jeden drugiego oskarża, wszyscy patrzą na siebie wilkiem, wszyscy przemęczeni, u kresu sił. Dzień w dzień praca do późna, soboty, niedziele…

     Dziś chwila wytchnienia – ale tylko dla mnie. Mamy wizytę klienta – od innego wyrobu, z którym nie mam nic wspólnego. Drużyna przygotowuje się do wizyty, a ja mogę przynajmniej przez chwilę odetchnąć i skrobnąć kilka słów.

     Czarno to widzę. Moim zdaniem, czeka nas klęska na całej linii. Wciąż nam nie wychodzi i nikt nie wie, dlaczego, mimo, że eksperymentujemy z różnymi nastawami od rana do nocy. Nie potrafimy znaleźć przyczyny, toteż trudno ją wyeliminować. A czasu pozostało bardzo mało. Winę za taki stan rzeczy ponosi pewien wysoko postawiony manager, który załatwił nam całkowicie nierealny termin uruchomienia produkcji. Ale jemu wolno! Zresztą, nie pracuje już na tym stanowisku – awansował w międzyczasie i przeszedł gdzieś indziej, pozostawiając za sobą bałagan, krew pot i łzy. Naszą krew, nasz pot, nasze łzy i naszą czarną rozpacz.

     Woland, pisałeś, że odpoczynek jest ważny. Myślisz, że o tym nie wiem? Wiem doskonale, ale po prostu nie mogę sobie na niego pozwolić. Jeszcze nie. Może za miesiąc, dwa…

     Nie, to nie jest tak, że codziennie pracuję do późnej nocy. Ale jeśli uda mi się wyjść o przyzwoitej godzinie, jest tyle zaległych spraw do załatwienia, że na zabawy w necie naprawdę nie ma czasu.

     To nie jest tak, że pracuję w każdy weekend. Ale jeśli już nie pracuję, nie chcę go spędzać przy komputerze – chcę ten czas spędzić z rodziną, do której tak bardzo tęsknię, gdy w swoim teoretycznie wolnym czasie zaiwaniam w zakładzie, jak więzień.

     To nie jest tak, że pracuję non-stop. Ale zabrano mi bardzo dużo wolnego czasu i tym, co pozostało, muszę gospodarować bardzo oszczędnie.

     Przyznaję, czasem zdarzy mi się usiąść do komputera. Gdy wieczorem Koleżanka Małżonka ogląda swoje kryminały w telewizji, a chłopcy pójdą na trening. Ale wtedy nie chce mi się czytać. Nie mam siły na czytanie. O pisaniu nawet nie wspomnę. Wtedy, przez tę godzinkę, czy półtorej, powędruję sobie po Skyrim, pożegluję po Morzu Karaibskim, albo zbuduję sobie jakąś cywilizację – aby uspokoić myśli, skierować je w inną stronę i choć wtedy nie myśleć o tym, co czeka mnie jutro.

     Rano coraz trudniej mi wystartować. Rankiem mam umysł tak otępiały, że ledwo nadążam rejestrować, co się do mnie mówi, ale na głębsze przemyślenie tematu nie mam sił. Ech, niech się to wreszcie skończy! W jakikolwiek sposób… Już mi wszystko jedno.

     Nawet, gdybym miał więcej czasu na pisanie, nie wiem, czy dałbym radę stworzyć coś sensownego – mój umysł został wyprany z wszelkich pomysłów. Słyszę, jak w czerepie wieje zimny wiatr, zawodzi, gwiżdże w szczelinach, tłucze się po czaszce – ma dużo miejsca, więc nie dziwota. Myślę, że do Świąt uda nam się uporać z tematem – albo go w miarę naprawić, albo spaprać tak dokumentnie, że nie będzie już czego naprawiać. Tak, czy owak, wtedy może będę mógł wrócić na dobre. A na razie tylko takie krótkie wstawki, żebyście o mnie nie zapomnieli.