Czynnik psi

     A ja się cieszę, że napadało śniegu! Poważnie!

     Już mnie denerwował ten żółto-brązowy śnieg wokół klatek schodowych. Teraz przynajmniej świeży puch przykrył wszystkie psie kupki i „żółte pola” i wygląda to znacznie korzystniej.

     Śnieg wokół blokowisk to pole do popisu dla prawdziwego detektywa, albo psychologa. Mówi nam, na przykład, że jesteśmy narodem strasznie leniwym. I to nie dlatego, że nie sprzątamy po psach. Zauważyłem bowiem, że im dalej od klatki schodowej, tym śnieg jest bielszy. Innymi słowy, nawet nie chce nam się wyjść z psem – piesek załatwia się na długość smyczy od wejścia. Zaspy wokół wejścia są zatem brązowo-żółte. W odległości około trzech metrów od drzwi barwa przechodzi w intensywnie żółty. Nieco dalej, mniej więcej pięć metrów od drzwi, kolor śniegu przypomina miejscami naturalną barwę, jedynie tu i ówdzie okraszony jest umbrą i kadmiumem żółtym ciemnym. A dalej to już jest obszar następnej klatki schodowej, więc śnieg znów nam stopniowo ciemnieje.

     Gdy śnieg zaczął topnieć, czułem się bardzo nieswojo. Nagle chodnik dostał brązowych plam i trudno było wzrokiem odróżnić, czy to piach, którym go posypano, czy też coś innego. Na wszelki wypadek, tańczyłem na nim, jak primabalerina, omijając staranie podejrzane plamy. A jak popadało – wszystko znikło pod śniegiem i mogę nareszcie iść prosto. W zasadzie, śnieg powinien padać cały rok. I powinno go padać dużo – na tyle dużo, żeby przykryć psie kupki warstwą, pozwalającą na bezpieczne wdepnięcie, bez ryzyka upaprania podeszwy.

     Swoją drogą, czy gdy zdarzy Wam się wdepnąć w takową minę, nie odczuwacie – oprócz oczywistego niesmaku i rozdrażnienia – również czegoś w rodzaju zażenowania? Z tego powodu, że należycie do narodu, który za punkt honoru postawił sobie niesprzątanie po psach. Bo inaczej nie potrafię sobie wytłumaczyć masowości tego zjawiska. Nawet, wydawałoby się, normalni ludzie, jak to mówią, „na poziomie”, dziwnym trafem tracą ten poziom wraz z utratą zawartości przewodu pokarmowego przez ich pupilka. Widzę codziennie wielu ludzi, wyprowadzających psy. I nigdy jeszcze nie widziałem nikogo, kto by po swoim psie posprzątał. Czyżbym miał tak niesamowitego pecha?

     To niemożliwe. Musi istnieć jakieś odgórne przesłanie, które zabrania sprzątania psich kupek. Może jakaś religia, czy inna idea? Nie znam się za bardzo na obrzędach religijnych, więc proszę, zdradźcie mi, czy istnieje jakieś przykazanie kościelne, zabraniające tej czynności? A może wiąże się to z jakąś modą? Może powrót do natury i naturalne nawożenie trawników? No dobra, ale po co nawozi się też chodniki – tam chyba i tak nic nie wyrośnie? A może, od kiedy pewien celebryta powtykał w psie kupki państwowe flagi, ten obiekt stał się jakąś manifestacją patriotycznych uczuć? Może psia kupka to synonim polskości? Może właśnie w ten sposób manifestujemy swoje poparcie dla Ojczyzny? Może sprzątnięcie takiej miny przeciwpiechotnej to jak dać Ojczyźnie policzek? Rzecz niegodna!

    

     A może to jakaś ofiara, złożona bogom i przeciętny Kowalski nie czuje się godzien, by jej dotknąć, nawet przez woreczek? To by tłumaczyło czekanie, aż bogowie ją stamtąd zabiorą, aczkolwiek pradawni bogowie jakoś się do tego nie kwapią. A może istnieje jakiś przepis, który zabrania sprzątania po psie? Tyle jest bzdurnych regulacji, że jedna mniej, czy jedna więcej, wcale by mnie nie zdziwiły. Na przykład, psia kupka, z chwilą opuszczenia przez nią psiej odbytnicy, staje się własnością państwa i nie należy jej sobie przywłaszczać...

     Proszę, wytłumaczcie mi to zjawisko. Zwłaszcza ci z Was, którzy maja psy. Bo ja nie mam i może po prostu czegoś nie wiem.