O zakupach

     Jak twierdzą amerykańscy naukowcy, którzy mniej więcej na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych zeszłego wieku zajęli miejsce radzieckich uczonych, osobnik rodzaju męskiego jak ognia boi się wszelkich zakupów. No, chyba, że odbywają się w salonie samochodowym. Szczególną panikę wzbudzają w nim zakupy, w których przewidziana jest procedura przymierzania. Przy czym, trzęsie się jak galareta zarówno wtedy, gdy sam ma wziąć udział w tej procedurze, jak i wtedy, gdy oddaje się jej wyłącznie osoba mu towarzysząca – na przykład, Koleżanka Małżonka. W pierwszym przypadku wyjaśnienia są zbędne - facet wie, kobieta i tak nigdy nie pojmie. W drugim chodzi o stratę czasu, który można było spędzić bardziej produktywnie, na przykład na obejrzeniu meczu, poczytaniu książki, pograniu w jakąś strzelankę, czy  pogrzebaniu w samochodzie. Tymczasem, trzeba stać w miejscu jak uschnięte drzewo, licząc upływające godziny, w dodatku w miejscu bardzo mało interesującym, gdzie dookoła same kolorowe ciuchy i ani jednego narzędzia. I trzeba cierpliwie, bądź niecierpliwie czekać, aż Towarzyszka Życia sprawdzi, jak leży na niej mniej więcej połowa zawartości wszystkich wieszaków. Jak to śpiewała kiedyś Irena Santor, tych lat nie odda nikt!

     Ale bywa, że trzeba…

     Jesienią Koleżanka Małżonka zagnała mnie do sklepu, żebym kupił sobie zimowe buty. Próbowałem się wykręcać, twierdząc, że „zimy na pewno nie będzie, a jeśli już będzie, to mam jeszcze te zeszłoroczne”. Jakoś nie dała się przekonać. Moje stare zimowe buty rzeczywiście nie były szczytem marzeń przeciętnego kloszarda. Podeszwy, wskutek nieprzewidzianego przez producenta sposobu ściągania obuwia, zaczęły odłazić i musiałem je sobie przyszyć. Przy czym naprawa miała charakter wyłącznie praktyczny – miała na celu przywrócenie funkcjonalności naprawianego przedmiotu, z całkowitym pominięciem aspektów estetycznych, co Koleżankę Małżonkę doprowadzało do białej gorączki. Ojej, no zeszyłem dratwą, jak umiałem! I potem jeszcze zapastowałem tę dratwę, żeby tak nie świeciła, ale i tak była widoczna. Na to, by naprawić pozarywane podeszwy, nie znalazłem sposobu.

     Nie wiem, kto wymyślił te głupie, puste w środku podpiętki. Podeszwa buta nie jest pełna w środku, lecz ma konstrukcję żebrowaną. Pozwala to zaoszczędzić na tworzywie, niewątpliwie ma wpływ na masę i cenę buta, ale w moim przypadku zupełnie się nie sprawdza. Wszystkie pięty zawsze mam pozarywane, a żeberka w podeszwie pogięte, pokruszone i porozrywane. Zapewne zbyt dziarski mam krok, albo producent nie przewidział takiego przebiegu w tak krótkim czasie. Próbuję czasem wypełniać je korkiem, silikonem, nawet waty kiedyś tam napchałem, ale niewiele to daje. Zatem, przychylając się do wniosku mojego prywatnego szefa działu zaopatrzenia, udałem się z nią do obuwniczego.

     Mój sposób kupowania butów nie jest specjalnie skomplikowany. Wybieram najmniej udziwniony model, sprawdzam cenę, sprawdzam numer i jeśli oba te czynniki dają wynik dodatni, przymierzam, czy mnie gdzieś nie cisną. Jeśli próba wypada pomyślnie, podejmuje decyzję o zakupie i nie ma na świecie takiej siły, która zmusiłaby mnie do przymierzenia innych butów. Tym razem też tak było, a zakup wydawał się być całkiem udany.

     Aż do końca lutego. Wtedy bowiem zaczęła pękać skóra przy piętach, choć przysięgam, że nauczony smutnym doświadczeniem z poprzednich lat, nie ściągałem ich już w sposób niezgodny z ogólnie przyjętą procedurą. Najpierw robiło mi się w nich zimno, potem mokro, a w końcu zimowe buty zaczęły grozić przemianą w zimowe klapki, bowiem podeszwa coraz bardziej stawała się niezależnym i niepodległym bytem.

     Postanowiłem temu zaradzić. Na widok dratwy i przerażających rozmiarów igły w mojej ręce, Koleżanka Małżonka wpadła w popłoch. Musiałem długo tłumaczyć jej, co się stało i dlaczego nie powiedziałem jej o tym wcześniej. Udało mi się bardzo przekonująco stwierdzić, że nie chciałem jej martwić i narażać budżetu domowego na stratę. O tym, że widziany przeze mnie w sklepie fuzz do gitary kosztował dokładnie tyle, ile para butów, nie wspominałem, bo przecież nie miało to żadnego związku ze sprawą. Ale Koleżanka Małżonka, doświadczona w sprawach zaopatrzenia, wydała mi polecenie służbowe, nakazujące zaprzestania prób naprawy towaru i oddania go do reklamacji. Że też wcześniej o tym nie pomyślałem…

     Na szczęście, jeszcze nie zacząłem naprawiać, więc reklamację uznano. Mogłem sobie wybrać dowolną parę butów i jedynie dopłacić ewentualną różnicę. Z pogardą obrzuciłem okiem półkę z resztkami zimowej oferty i wybrałem buty mniejszego kalibru, z przeznaczeniem na wiosnę, jesień i ewentualnie następną wiosnę. Zima przecież już się skończyła! To był początek marca. Byłem zadowolony, jak mało kto. Oto przełaziłem sobie całą zimę w ciepłych, wygodnych butach, które nie dość, że nic mnie nie kosztowały, to jeszcze latem nie będą zabierać miejsca w pawlaczu! Ha, ma się ten zmysł handlowy! Normalnie, bohaterem żeś, Mort!

     Kara przyszła po kilku dniach.

     Kara straszliwa, w postaci kilku metrów śniegu, ścinającego krew w żyłach mrozu i prognozy długoterminowej, bezwzględnie wpychającej człowieka w otchłań depresji.

     Przeprosiłem stare buty, napchałem waty, silikonu, wsadziłem korkowe podpiętki i nowe wkładki. Jakoś da się wytrzymać… Z niecierpliwością i marznącymi nogami czekam na jaskółki. Z informacją dla Koleżanki Małżonki, w jakim stanie znajdują się stare buty, na razie się wstrzymuję

      Z kupnem fuzza też. Przynajmniej do wiosny…