O sztuce zarządzania państwem

     Właściwie to sam nie wiem, czy robię dobrze, ustanawiając sobie to postanowienie akurat na Nowy Rok, bowiem w tym roku, o ile nie zajdą jakieś nieprzewidziane komplikacje, nie będziemy wieli żadnych wyborów, ani parlamentarnych, ani prezydenckich. Niemniej postanowiłem sobie coś, co dotyczy wyborów i mam zamiar spełnić to postanowienie przy najbliższej okazji. A powodem stała się gra komputerowa, która doprowadziła mnie do niewesołych wniosków.

     To stara gra. W świecie gier, w którym czas płynie znacznie szybciej, w zasadzie już zabytkowa i mało atrakcyjna dla młodzieży. Akurat dla takiego starego pierdziela, jak ja. Nazywa się „Age of Empire” i polega na rozbudowie cywilizacji od epoki kamienia łupanego, do epoki żelaza. Zatem gra bardzo pouczająca, typowo strategiczna, ucząca dalekowzroczności i systematyczności. Trochę jak szachy, trochę jak gry wojenne. Bo kiedyś to były gry, nie to co teraz!...

     Odkryłem ją przypadkiem, likwidując na twardym dysku niepotrzebne pliki. Spróbowałem. I, niestety, wciągnęła mnie, przez co standardowa doba skurczyła mi się o jakąś godzinkę do półtorej. Dlatego staram się siadać do niej nie częściej niż dwa razy w tygodniu.

     Gram z trzema wirtualnymi graczami, generowanymi przez komputer, który postanowiłem ograć siłą intelektu. Komputer może sobie odgrywać zaprogramowane ruchy, ale nie ma tego, czym dysponuję ja – czyli inteligencji! Przynajmniej tak sobie kiedyś myślałem…

     Wygrać można na kilka sposobów:

1.       Rozbudować swoją armię  i najechać sąsiadów, niszcząc ich doszczętnie. Nadmieniam, że tej strategii nie stosuję ani ja, ani komputer, sterujący trzema pozostałymi cywilizacjami. Wynika to z faktu, że aby armia była dość silna, cywilizacja musi mieć silną i prężną gospodarkę oraz rozbudowaną myśl techniczną, a gdy już to mamy, inne sposoby są po prostu łatwiejsze.

2.       Zdobyć wszystkie pięć ruin i utrzymać je przez 2000 lat. Komputer czasami próbuje mnie ograć w ten sposób, ale jest to niezwykle trudne, bo trzeba otoczyć wszystkie ruiny dość liczną i silną armią, a i to nie daje pewności, że nie wślizgnie się tam jakiś wróg i w jednej chwili nie zniweczy naszego wysiłku. Przecież sąsiedzi też próbują zdobyć ruiny i mają ku temu odpowiednie środki. Nie sposób pilnować bez przerwy wszystkich pięciu ruin!

3.       Zdobyć i utrzymać przez 2000 lat wszystkie pięć artefaktów. Tu jest łatwiej, bo artefakty to takie śmieszne wózki, które można przemieszczać. Można więc zdobyć je,  zgromadzić w jednym miejscu, otoczyć murem i bronić niewielkimi siłami. Tylko odnaleźć je – to jest problem!

4.       Moja ulubiona strategia: rozbudować gospodarkę, zgromadzić odpowiednią ilość budulca (sporą ilość, dodajmy) i wybudować Cud. No i przez 2000 lat uchronić go przed zniszczeniem przez żądnych krwi sąsiadów.

     W czym problem? Otóż, gra wcale nie jest łatwa. Jeśli za bardzo skupię się na gospodarce, sąsiad, dysponujący liczniejszą armią, najedzie mnie i zniszczy. Jeśli za dużo właduję w armię, zaniedbując myśl techniczną, gospodarka tego nie utrzyma, a moje wojska będą słabe. Skutek taki sam, jak poprzednio. W dodatku, zanim zgromadzę zasoby na zbudowanie Cudu, sąsiedzi zdążą wybudować je przede mną. Dość, że często w nią przegrywam, pomimo podejmowania rozsądnych i przemyślanych decyzji.

     I teraz najgorsze!

     Moi synowie też zauważyli tę gierkę i zaczęli w nią grać. Nie mają zielonego pojęcia o tej grze. Nie wiedzą, po co trzeba budować warsztaty, ani co daje rozwój rzemiosła. Nie maja pojęcia, co daje im rozwój arystokracji, ani mistycyzmu. Bezmyślnie stawiają fortyfikacje, które bardziej przeszkadzają niż pomagają i zupełnie niepotrzebnie inwestują w rozwój formacji militarnych, które akurat na danym terenie na nic się nie przydadzą.

     I oni wygrywają!

     O co tu chodzi? W czym rzecz? Co ja robię nie tak? Chłopcy nie mają wątpliwości: „Za dużo myślisz!”, a we mnie aż się gotuje od tego głupiego gadania! Przecież ta gra WYMAGA myślenia! I to bardzo dalekowzrocznego.

     Wniosek, jaki wyciągnąłem ze swoich porażek, jest niewesoły. Wychodzi na to, że przetrwa wyłącznie cywilizacja, kierowana przez osobę nieodpowiedzialną, bezmyślną i bez pojęcia o zarządzaniu państwem.

     Wniosek przyjąłem z pokorą.

     I dlatego w najbliższych wyborach zagłosuję na najgorszego oszołoma, jakiego znajdę na liście wyborczej. Tylko taki ma przed sobą przyszłość! Waham się na razie pomiędzy Macierewiczem, Palikotem i Korwinem-Mikke, ale mam nadzieję, że na liście znajdę kogoś, komu oni nie są godni zawiązać rzemyka u glana - kogoś absolutnie szurniętego, porąbanego, nienormalnego i zupełnie nie tracącego czasu na myślenie!

     No, chyba że najbliższą rozgrywkę wygram!