Jak zostałem świętym

      Są różne drogi do zostawania świętym. Czasem trzeba dokonać cudu, czasem w niezbyt przyjemny sposób zginąć za wiarę, ale bywają i łatwiejsze sposoby. Jeśli czas jest ku temu odpowiedni wystarczy poliestrowa, czerwona kurtka, z białym kołnierzem, śmierdząca jak fabryka nawozów sztucznych, takież portki, czerwona czapka, a także sztuczna broda i biała, kędzierzawa peruka.

    

     I nie zawsze potrzebni są funkcjonariusze Kościoła - czasem wystarczy szwagier, obarczony dwójką małych dzieci.

     Miałem na Wigilię inne plany - bowiem zamierzałem poczęstować gości własnoręcznie pędzonym miodem, który od dwóch lat dojrzewał w mojej piwniczce. Uważałem, że miód, już po skonsumowaniu rybich zwłok, bardzo dobrze pasuje do wigilijnego stołu, zwłaszcza w towarzystwie kutii, makiełek i pierników. Wyjazd samochodem do oddalonego o kilka kilometrów domostwa, burzył mi moje plany - no ale czego nie robi się dla dzieci.

     Wybiła odpowiednia godzina. Polazłem się przebrać w ten idiotyczny strój made in China. Młodszy synek przyniósł mi poduszkę, abym mógł sobie nią powiększyć brzuch, ale gdy spojrzał na mnie (po wieczerzy!), stwierdził bezczelnie, że nie jest potrzebna. Niestety, miał rację - co poskutkowało później, pewnym noworocznym postanowieniem.

     Mniej więcej sto pięćdziesiąt reniferów mechanicznych zawiodło mnie do rzeczonego domu. Tak szacuję, biorąc pod uwagę, że w zaprzęgu renifer jest słabszy od konia i musiało ich być więcej. Zadzwoniłem.

     Już wchodząc do mieszkania, zorienowalem się, że w całym tym rozgardiaszu nie wziąłem starych okularów Koleżanki Małżonki, jak zamierzaem i bałem się, że dzieci mnie poznają. Plusem było to, że na co dzień okularów nie noszę i byłbym ślepy jak kret. No i nie zabrałem dzwonka! Skleroza nie boli.

     Nic to, jak mawiał pułkownik Jerzy Michał Wołodyjowski. Głośne "Ho ho ho" zastąpiło dzwonek. Dwójka małych chłopczyków momentalnie skryła się za... Chciałoby się powiedzieć, że za spódnicami mam i ciotek, ale że spódniczki te były raczej symboliczne, nie do końca odpowiadało to prawdzie.

     Trzeba tu nadmienić, że szwagierka, mimo urodzenia dwójki dzieci, przedstawia bardzo apetyczy widok, a jej dwie młodsze siostry oraz jej własna szwagierka, mogłyby z powodzeniem zastąpić każdą top-modelkę. Zatem przyznaję, że poczułem ukłucie zazdrości, gdy dwaj chłopcy schowali się między kolanami ciotek. Mama trzymała na rękach najmłodszego, więc ją to ominęło.

     Tak wiem, 1+1=2, nie musicie mnie pouczać! Trzecim był bratanek szwagrostwa, zaledwie dwuletni chłopczyk, który chyba bardzo przestraszył się tego dziwnego, podstarzałego osobnika, o osobliwym guście w doborze ubrań. No, nie dziwię się! Sam przestraszyłbym się takiego dziwoląga!

     Aby dzieci nie poznały mnie po głosie, zwłaszcza jedno, które często słuchało z moich ust bajek i wierszyków, przestroiłem go na tryb "starczy". Podobno wyszło "mocno przepity", ale to już oczywista złośliwość szwagra.

     Oczywiście, prezenty nie podpisane! Musieli mi podpowiadać, co dla kogo, co prawdopodobnie mocno podkopało autorytet Gwiazdora. Do tego stopnia, że w pewnym momencie obaj chłopcy zapomnieli o strachu i poczęli obaj wyrywać mi jeden z prezentów, zresztą, przeznaczony nie dla nich, tylko dla dla Dziadka. Wręczając feralny prezent Dziadkowi, poskubałem go po siwej brodzie i pochwaliłem, że "to bardzo miłem że ten chłopczyk przebrał się za Gwiazdorka!". Dodałem tutaj, że każdy, kto ma mniej niż 800 lat, dla mnie jest dzieckiem. Niestety, nie było szans użycia Wikipedii i nie mogłem sprawdzić, jak dawno temu żył święty Mikołaj z Miry...

     Od obu chłopczyków nie żądałem niczego w zamian - byli za mali i za bardzo przestraszeni. Ale dorośli musieli mi albo zaśpiewać, albo opowiedzieć wierszyk. Muszę tu się pochwalić niezwykłą rycerskością (bądź frajerstwem - jak kto woli), że mimo pokusy, żadnej z ciotek nie wziąłem na kolana i nie chlasnąłem po pupie za złe sprawowanie. Ba, mało tego! Jedna z nich, gdy stwierdziła, że nie umie śpiewać, dostała od pozostałych zadanie pocałowania Gwiazdorka, a ja (chyba jestem nienormalny!) stwierdziłem, że nie trzeba jej ze starymi dziadami się całować. Ach, jaki byłem niedostępny i subtelny! Szlag by to trafił! Drugi raz taka okazja może mi się w życiu nie trafić! Na swoje usprawiedliwienie miałem tylko to, że sztuczna broda właziła mi do ust i było mi strasznie gorąco, więc myślałem już tylko o tym, żeby czym prędzej zrzucić to z siebie i wyjść.

     Obiecałem jeszcze, że za rok też przyjdę. Po czym udałem się do sań, zaprzężonych w renifery, które, jak to renifery, odżywiały się właśnie olejem napędowym. Wróciłem do Laponii...

     Ale moje nadzieje na dostęp do komputera rozwiały się w pył. Moi synowie dostali gry! Wpuścili mnie tylko na czas, potrzebny do ich zainstalowania, a potem pomarzyć mogłem sobie tylko o wejściu w blogowisko. Obaj ćwiczą karate, więc trochę zaczynam się ich obawiać, tak więc rozwiązania siłowe już nie wchodzą w grę.

     Na szczęście dziś mi się udało, bo chłopaków wygnalem po zakupy. Dlatego mam okazję złożyć Wam wszystkim życzeia Szczęśliwego Nowego Roku i szampańskiej zabawy do białego rana.

    A w przyszłym, 2013. roku, może wreszcie uda mi się odwiedzić Wasze blogi, bo aż mi wstyd, że jestem, a jakby mnie nie było. Do zobaczenia zatem!