Przypadki Robinsona Crusoe - cz. III

     Robinson z przyjemnością odetchnął czystym, morskim powietrzem. Oto znów trzymał ster w ręce i mknął przez fale. Wiatr zagwizdał na olinowaniu, wydął żagiel i popchnął łódź przed siebie.

      Popuścił trochę żagla. Łódź przyspieszyła, przechylając się nieco na lewą burtę. Robinson uważnie i ze znawstwem testował swój nowy statek. Zwrot przez rufę. Po chwili zmiana halsu, potem przy nieco podciągniętym szocie... Uśmiechnął się z zadowoleniem. Nie była to wprawdzie owa szybka łódź z Sale, w której razem z Ksurym, wyrwawszy się z mauretańskiej niewoli, przepłynęli kiedyś ponad tysiąc mil, wzdłuż brzegów Afryki, ale jak na jednostkę z wydłubanego pnia, była całkiem zwrotna i szybka. I stabilna, bowiem jeszcze przed wodowaniem Robinson wpadł na pomysł, by wyposażyć ją w sporą płetwę denną, pełniącą rolę kilu. Do przepłynięcia mieli zaledwie trzydzieści mil, a do tego nadawała się aż nadto. Robinson z zadowoleniem pchnął ster i pochylił głowę przed przelatującym nad nim bomem. Pora wracać!

     Następny tydzień poświęcił na naukę sztuki żeglowania. Piętaszek początkowo nie mógł się nadziwić, że "skrzydlata łódź z ogonem jak ryba" potrafi bez wysiłku pokonać największa falę i posłusznie skręcić w wybranym kierunku. Był jednak bardzo pojętny i uczył się szybko. Po tygodniu umiał już obsłużyć i żagiel i ster jednocześnie, a łódź stawała mu się coraz bardziej posłuszna. Tylko budowy kompasu nie mógł zrozumieć. Może zresztą zrozumiałby, gdyby więcej słuchał, a mniej mówił.

*     *     *

     Któregoś dnia Robinson zaproponował, by Piętaszek poprowadził łódź już zupełnie sam, bez jego pomocy. Usiadł na dziobie i w milczeniu przyglądał się zręcznym ruchom przyjaciela, starając się nie słuchać jego opowieści. Gadatliwość nie przeszkadzała Indianinowi w pracy. Potrafił ciągnąć jednocześnie i linę i opowieść. Zamyślony Robinson wyłapywał z niej tylko fragmenty.
     - A wtedy Garua mówi: ta kukurydza jest niedobra! Ja patrzę i nie widzę, żeby była niedobra, ale on upiera się, że są na niej czarne plamy. Ja mówię, pokaż mi, Garua, bo ja nie widzę plam. A on mi pokazuje palcem i mówi: tu jest plama i tu jest plama! Ta kukurydza niedobra, może zatruć. A ja wtedy przetarłem palcem i zacząłem się śmiać, bo to nie były żadne plamy, tylko drobny piasek. I mówię mu, że kukurydza jest dobra. A on na to: Riuki, ty nie rozumiesz, że jeśli to trucizna, to nie wystarczy przetrzeć palcem?...
     - Riuki? - spytał Robinson zaskoczony. - Kto to jest Riuki?
     - To ja - odparł Piętaszek. - Tak na mnie mówią moi współbrzmieńcy.
     - Współplemieńcy - poprawił Robinson. - Dlaczego nie powiedziałeś, że masz na imię Riuki? Przecież pytałem cię o imię już pierwszego dnia.
     - Ale ja nie rozumiałem - odparł Piętaszek. - Myślałem, że jesteś bogiem i chcesz, żebym ci zaśpiewał "O!". No to zaśpiewałem!
     Robinson parsknął śmiechem. Pamiętał śpiewny dźwięk, który usłyszał wtedy z jego ust, ale przypuszczał, że tak brzmi imię chłopca. Nazwał go Piętaszkiem tylko dlatego, że nie potrafił tego dźwięku powtórzyć.
     - Więc masz na imię Riuki?
     Piętaszek przytaknął i już otwierał usta, ale Robinson go ubiegł.
     - A co to znaczy?
     - "Ten który mało mówi" - odparł Piętaszek.
     Robinson spojrzał na niego zdziwiony.
     - Dlaczego cię tak nazwano? Ty przecież mówisz dużo.
     - Nie tak dużo, jak inni - odparł Piętaszek. - Coś się stało? - dodał zaniepokojony nagłą bladością na twarzy Robinsona.
     - Nie, nic mi nie jest - wyszeptał z wysiłkiem Robinson. - Czy możesz zawrócić do brzegu?
     Piętaszek posłusznie i całkiem zręcznie spełnił jego prośbę.

*     *     *

     Łódź, załadowana po brzegi, kołysała się w promieniach wschodzącego słońca. Piętaszek wskoczył na pokład i wyciągnął rękę do Robinsona. Ale ten zrobił niewyraźną minę.
     - Wiesz, Piętaszku, może lepiej popłyń sam.
     Indianin wybałuszył na niego oczy.
     - Wiesz, ja mam tu obowiązki - Robinson, jak mógł, unikał jego wzroku. - Kozy muszę nakarmić i wydoić, pole obrobić. No wiesz, ciężko to tak zostawić. I muszę dbać, żeby wilgoć w proch nie wlazła... No, popatrz tylko, ile tego dobra zostaje. Ktoś tego musi pilnować.
     Po raz pierwszy Piętaszkowi zabrakło słów.
     - Przed kim? - wybąkał zdziwiony.
    - Przed kim? - Robinson poskubał się po brodzie. - No, przed tymi, no, jak one się nazywają?... Przed demonami! Tak, przed strasznymi demonami! Gdy tylko mnie zabraknie, porozrzucają wszystko nie wiadomo gdzie. Sam wiesz, jakie są!
     Błysk zrozumienia odbił się w oczach Karaiba.
     Głos wewnętrzy podpowiedział Robinsonowi, że właśnie zaprzepaścił cały rok starań, by ucywilizować Piętaszka i z powrotem pchnął go w stronę ciemności, ale postanowił go zagłuszyć, popychając mocno łódź w stronę wyjścia z zatoczki.
     Piętaszek bez słowa wciągnął żagiel i chwycił za ster. Był zbyt wzruszony i zaskoczony, by mówić. Robinson przez chwilę aż za nim zatęsknił. Zanim łódź dotarła do linii skał, Piętaszek odwrócił się jeszcze i pomachał mu serdecznie. Robinson podniósł dłoń.
     - Nie zapomnij pisać! - zawołał. - I odwiedź mnie od czasu do czasu! Tylko uprzedź, żebym mógł... Żebym był w domu!
     Łódź robiła się coraz mniejsza...

*     *     *

     Robinson zwalił się ciężko na fotel, oddychając głęboko. Poczucie winy nie dawało mu spokoju. Musi koniecznie zająć się czymś, żeby nie rozmyślać o tym, co właśnie przed chwila zrobił. Jego wzrok padł na zakurzony pamiętnik, leżący na stole. Mój Boże, chyba rok do niego nie zaglądał! Otworzył go i przeczytał ostatnie zdanie.

     "...Być może do końca swych dni nie usłyszę już głosu człowieka..."

     Westchnął przeciągle, otworzył kałamarz i chwycił za pióro. Przez chwilę męczył się z zaschniętym atramentem, ale po umaczaniu go w wodzie zdołał wielkimi literami dopisać:

     "I dobrze! A bo mi tu źle?"
    
     Cisnął pióro w kąt i rozejrzał się po grocie. Jego wzrok napotkał stary, okopcony garnek. Nagle przyszła mu wielka ochota na gorący rosół.
     Chwycił strzelbę, przytroczył do paska woreczek śrutu i gwizdnął na psa.

     - Chodź, Friend, idziemy upolować sobie wieczerzę!

     Przechodząc koło zatoczki, rzucił okiem na morze. Na horyzoncie bielił się ledwo dostrzegalny żagiel. Łódź płynęła prosto na południe, w kierunku tajemniczego lądu, zamieszkałego przez Karaibów. Uśmiechnął się, zadowolony i odetchnął głęboko.

     Wokół niego śpiewały ptaki, szumiało morze...
    
     Ogarnął go niezwykły spokój.

     KONIEC