Dynastia

     Sympatią do Jerzego Stuhra zapałałem, jak większość moich rówieśników, po jego brawurowo zagranej roli Maksymiliana Paradysa w "Seksmisji". Wprawdzie znałem go z wcześniejszych kreacji, w takich filmach jak "Amator", czy "Wodzirej", ale dopiero wtedy jego twarz zyskała dla mnie nazwisko i przestał być jednym z bezimiennych aktorów, których nazwisk nigdy nie umiałem spamiętać.

     Zainteresował mnie. Zacząłem z większą uwagą oglądać filmy, w których grał. Za każdym razem wzbudzał we mnie uznanie - nawet, jeśli grał role nie do końca sympatycznych ludzi. Jego gra była po prostu inna, bardziej wyrazista, bardziej też naszpikowana zwykłymi, ludzkimi odruchami, o których inni aktorzy często zapominali. Zachwycił mnie również w teatrze. Rola kontrabasisty powaliła mnie na kolana, a za rolę molierowskiego pana Jourdain po prostu go pokochałem.

     Dlatego też z mieszanymi uczuciami przyjąłem do wiadomości informację, że jego syn postanowił pójść w ślady ojca. Synowie wybitnych aktorów rzadko osiągają poziom przeciętnego aktorzyny, a najczęściej kończą na jednej, czy dwu rolach, zagranych wprawdzie poprawnie, ale bez charyzmy. Zawsze wtedy przed oczami mam postać Jasona Connery, który po krótkiej wycieczce do Sherwood, zniknął zupełnie z małego ekranu, a na wielkim w ogóle nie zaistniał. Wyjątki, jak Michael Douglas, tylko potwierdzają regułę.

     Syn gwiazdora ma jednocześnie większe i mniejsze szanse, by samemu zabłysnąć. Większe, bo znane nazwisko otworzy mu więcej drzwi. On często nie zostanie pominięty w castingu tylko dlatego, że nosi znane nazwisko - ludzka rzecz, ja na miejscu reżysera też byłbym ciekaw, jak on sobie z rolą poradzi. Łatwiej też dlatego, że ojciec może posłużyć mu radą, może przekazać mu kilka własnych sekretów, może zdradzić mu kilka szczegółów, kilka drobnych tricków, które wyróżnią go z tłumu. Trudniej, bo znane nazwisko to ciężkie brzemię i niełatwo jest je dźwigać. Taki aktor (o mało nie powiedziałem "taki syn" - ale przysięgam miałem to na myśli wyłącznie w znaczeniu "syn znanego ojca") niejako z automatu będzie porównywany do swego ojca - i to nie tylko przez ekipę, czy krytyków, ale też przez widzów, a przede wszystkim przez "wszystkowiedzących" dyletantów, dla których jest to jedna ze znakomitych okazji do odegrania swojej własnej roli - roli znawcy.

     Maciej Stuhr znakomicie poradził sobie z tym ciężarem, a danych mu w życiu szans z pewnością nie zmarnował. Niewątpliwy talent przekuł na równie, co u ojca, wyrazistą grę, ale bez zbędnego naśladownictwa. Stworzył swój własny styl gry, a sympatię zdobyły mu nie tylko zagrane role, ale też pogodny charakter i - co podkreślam - skromność. Odnoszę wrażenie, że Maciej Stuhr ze wszystkich sił i na każdym kroku walczy ze sobą, aby zbytnio nie gwiazdorzyć i jak na razie mu się to udaje. Być może mylę się w jego ocenie - w końcu nie znam go osobiście, a jedynie z TV - ale kilka lat temu znajomy opowiedział mi o nim kilka słów. Znajomy ów pracował w marketingu i do jego obowiązków należał tez udział w przeróżnego rodzaju "imprezach między firmowych". Bywało, że takie imprezy uświetniał występ jakiejś piosenkarki, czy monolog jakiegoś znanego aktora. Raz był to Maciej Stuhr. Kręciłem głową z niedowierzaniem, gdy opowiadał mi, jak to aktor spięty i skoncentrowany, nie reagując na żadne zaczepki, łaził w tę i z powrotem po korytarzu, przygotowując się do występu. Taki, znany już wtedy i otrzaskany z estradą aktor, a jednak odczuwał tremę przed występem "do kotleta"? A jednak! Dopiero po występie, gdy odebrał już należne mu brawa, rozluźniony i z wyraźną ulgą wdał się w pogawędkę i żartobliwą gadkę z "chłopcami-marketingowcami". Znajomy odniósł wtedy wrażenie, że prywatnie Maciej Stuhr jest człowiekiem bardzo nieśmiałym i zamkniętym w sobie. Jestem skłonny w to uwierzyć - być może to właśnie powstrzymuje go przed gwiazdorskim stylem bycia. W końcu, by zostać w Polsce celebrytą, wiele nie trzeba - znane nazwisko to więcej niż dość, aby kolorowe pisemka zapełniły się jego fotografiami.

     Ostatnio na głowę pana Macieja posypały się gromy. Wiemy, z jakiego powodu, więc nie będę powtarzał, bo i tak każdy wie. To po prostu pokłosie "Pokłosia" i taką reakcję części publiczności - zwłaszcza tej części, która filmu nie widziała i nie ma zamiaru go oglądać - można było przewidzieć. Maciej Stuhr poskarżył się niedawno, że porównuje się go nawet do terrorysty Breivika.

     I tu pozwolę sobie powiedzieć kilka słów Maciejowi Stuhrowi.

     Panie Maćku,

     Pozwalam sobie na pewną poufałość, bo dość często gości Pan w moim domu, choć bez rewizyty z mojej strony. Zamiast ubolewać z powodu porównań do "bohaterskiego" mordercy bezbronnych dzieci, może warto to wykorzystać?

     Nie da się ukryć, że fizycznie jest Pan do tego przestępcy podobny. Trzeba tylko zapuścić taka samą, idiotyczną bródkę. Potrzebne jeszcze będzie tylko kretyńskie samozadowolenie w oczach - no, z tym u Pana będzie trudniej, ale wierzę w Pańskie aktorskie zdolności. Trzeba rzucić w świat taki pomysł! Trzeba zainteresować producentów, aby nakręcono o tej tragedii film! Temat jest wystarczająco głośny, by zainteresowali się tym hollywoodzcy producenci. Proszę wysłać swoje zdjęcia na casting! Jestem pewien, że zostanie Pan przynajmniej zaproszony na próbne zdjęcia, a nie wydaje mi się, żeby jakiś amerykański aktorzyna przebił Pana w umiejętnościach kreacji postaci. Trzeba tam wejść i, jak Breivik... Nie, to zły i niesmaczny przykład. Raczej jak Metallica - "Kill'em all!". I wtedy stanie się Pan prawdziwą gwiazdą, międzynarodowego formatu - czego szczerze Panu życzę! I jestem przekonany, że gdy znajdzie się Pan już w tej szalonej pralce, jaką jest Hollywood, pokaże im Pan, jak to naprawdę się pierze - to się pierze fantastycznie!

     I wierzę, że gdy otrzyma Pan już Oscara (nie wiem, dlaczego, ale zawsze w takich sytuacjach mam przed oczami Cezarego Kosińskiego w filmie "Pieniądze to nie wszystko", jak próbuje zadrapać statuetkę paznokciem i z dezaprobatą prycha: "Pozłacane, kurewstwo!"), pozostanie Pan takim samym człowiekiem, jak dziś - skromnym i pogodnym.

Pozdrawiam serdecznie

Nitager - anonimowy bloger

     A zatem, rzucam pomysł: nakręcić film, na podstawie bolesnych wydarzeń z wyspy Utoya, z Maciejem Stuhrem w roli Breivika! Teraz oczekuję na ruch filmowców. Tylko szybko, bo nie mam zamiaru czekać długo!