O nitagerowej martyrologii

     Wczorajszy dzień spędziłem bardzo pracowicie, na starannym i dokładnym użalaniu się nad sobą i swoim losem. Lekarz trochę mi poharatał gardło, więc bolało mnie straszliwie. Nawet śliny nie mogłem przełknąć.

     Najpierw żaliłem się kolegom z pracy. Chyba niewiele ich to obeszło. Koledzy!

     Przy okazji dowiedziałem się, że kilku z nich też miało ten zabieg i jakoś nie płaczą. Z pewnością cyganią. A już na pewno ten gumowy wąż, który ich zgwałcił, był cieńszy, mniejszy i nie smakował tak okropnie.

     Potem zebrały się we mniej wszystkie żale, z całego świata. Pogoda była paskudna, padał deszcz, było ciemno – jak to w czasie pochmurnej pogody. Gawrony krakały, jak najęte, wieszcząc jakieś klęski i nieszczęścia, błyskając wściekle zębami i od czasu do czasu zionąc ogniem. Drzewa stroiły do mnie głupie miny. Ludzie na ulicy byli tak paskudnie obojętni i niewzruszeni, poubierani w skórzane, czarne płaszcze i kapelusze, a pod płaszczem każdy miał ukryty pistolet i legitymację Gestapo. Samochody na ulicach rzucały mi nieprzyjazne spojrzenia zza reflektorów, szczerząc złośliwie chromowane atrapy. Autobus, który niechętnie zatrzymał się przed przejściem dla pieszych, rzucił mi spojrzenie, pełne pogardy i warknął po dieslowsku: „No i czego się tu szlajasz, nędzny robaku? Zawadzasz tylko na drodze! Rusz się, bo rozjadę!”.  Jakiś kot strasznie zaryczał na mój widok, pokazując kły. But na wystawie w obuwniczym pokazał mi język. Bułka u piekarza wypięła się na mnie. Kilka psów obrzuciło mnie głośnymi obelgami, niemal urywając się ze smyczy. Dwa nawet pokazały mi obraźliwe gesty.

     Tylko jeden ogar, z sąsiedniej klatki, przyjaźnie pomachał mi ogonkiem. Ciekawe, już rok tu mieszka, widzę go niemal codziennie, a jeszcze nie słyszałem jak szczeka. Lubię tego pieska. Jest bardzo miły. Ale tylko jeden! Reszta to tałatajstwo, oszczekujące wszystko i wszystkich, a już nie mogące przeżyć, że się kółka kręcą, o czym przekonałem się nieraz, jadąc na rowerze.

     Koleżanka Małżonka, wprawdzie pożałowała mnie, zgodnie z procedurą, ale uważam, że zrobiła to niedokładnie i byle jak. Poza tym, zamiast mnie przytulić i ukołysać, smyrając po włosach i nucąc kołysanki, zabrała się za prasowanie. Moje żale zbyła jakąś bezczelną uwagą, coś że niby gdyby mężczyźni rodzili dzieci, ludzkość wyginęłaby już dawno temu. W życiu nie słyszałem większej bzdury! Może i dziecka nie rodziłem, ale zatwardzenie miałem nie raz, więc dobrze wiem, jak to jest!

     Zaświeciłem sobie w gardło silną latarką i stanąłem przed lustrem. Spodziewałem się wielkiej, czerwonej dziury, w której pojawia się czerwona piana, a w środku błyszczą nagie kości – znaczy, kręgi szyjne. Nic takiego nie było – zaledwie nieduże, ciemne zadrapanie na tylnej ściance gardła, choć dość paskudnie wyglądające. Widocznie ta właściwa rana była głębiej i mój wzrok tam nie sięgał…

     Koleżanka Małżonka zapewne zdążyła się dowiedzieć, że jeśli przyczyni się do mojej śmierci, to nie dziedziczy - więc zaparzyła mi szałwii. Ha, widać jednak ma chętkę na moją gitarę, wiertarkę i zestaw narzędzi! Innych skarbów nie posiadam… Zacząłem więc płukanie. Po minucie zostałem poproszony o zamknięcie drzwi do łazienki. Bezczelność! Człowiek tu umiera, a tam serial ważniejszy!

     Trochę pomogło. Na krótko, bo zaraz ktoś wlazł do łazienki i wyszedł z pretensjami, że wszystko zielone. I to ja, będąc u kresu żywota, musiałem złapać za ścierę i wszystko doprowadzić do porządku. Jak skazaniec, który musi wnieść własny krzyż na szczyt góry. Albo ofiara SS, która sama musiała sobie wykopać dół…

     Chciałem położyć się wcześniej i wypocząć, ale nie chciało mi się spać. Czytać nie miałem co, bo z tych nerwów zapomniałem odwiedzić bibliotekę, co też miałem w planach. Usiadłem więc przy komputerze i włączyłem sobie jakąś starą gierkę, polegającą na budowie cywilizacji. Dwa razy mnie pobili, trzeci raz nie próbowałem. Poszlajałem się więc trochę po podziemiach, w poszukiwaniu Quake’a i polazłem spać. Długo nie mogłem zasnąć. Co zamknąłem oczy, widziałem Antoniego Macierewicza, wpychającego mi w usta wąż od dystrybutora oleju napędowego.

     W końcu zasnąłem. Śniło mi się, że jestem ciągnikiem…

     Ale dziś czuję się już dużo lepiej. Zjadłem nawet jogurt i skibkę chleba. Myślę, że jutro będzie jeszcze lepiej, a w piątek już zupełnie dobrze.

     A miałem tak rzadką okazję, by trochę schudnąć! I znowu nic z tego!