O markotnych okolicznościach, w których poznałem przepis na niesamowitą nalewkę

    Kolega z pracy wyglądał źle.
   Oczywiście, źle jak na niego. Blady, milczący i bez przerwy siorbał jakieś herbatki. Nie zauważyłem, żeby coś jadł, a nawet odniosłem wrażnie, że widok jedzenia przyprawia go o jakieś schorzenie, bo na widok bułki z szynką nabierał na twarzy dziwnej, sinozielonej barwy.
Najczęściej w tym dniu można było go spotkać przy automacie do kawy. Kawy, oczywiście, nie pił, ale tuż obok stał dystrybutor wody mineralnej, z którego często i gęsto tego dnia korzystał.
- Oj, musiało być wczoraj ostro - pokręciłem głową, upijając łyk pysznej i aromatycznej kawy (o ile kawa z automatu w ogóle może smakować jak kawa).
    Mruknął tylko coś niezrozumiałego, ze wstrętem odwracając wzrok od mojej kawy.
- Aż tak źle? - spytałem.
- Jeszcze gorzej - westchnął żałośnie. - Nie wiem, jak przeżyję ten dzień...
   Był poniedziałkowy ranek. Wiadomo, każdemu wtedy ciężko. Nie dość, ze człowiek nie wyspany, perspektywa całego tygodnia psuje humor, to jeszcze daje się odczuć wpływ weekendowego ucztowania. W moim przypadku - ciężki żołądek, bo komuś odbiło i ni stąd, ni zowąd, w niedzielę nasmażył pączków. Nie powiem, kto, ale postanowiłem, że tym razem to ja zastrajkuję i przez tydzień będzie bolała mnie głowa. Takie przewinienie nie może ujść bezkarnie. Żeby chłopa, walczącego z nadwagą, a więc wciąż głodnego, szczuć świeżymi pączkami! No, kto wytrzyma?!
   Inni, jak widać walczyli z inną poweekendową przypadłością. Również spowodowaną brakiem umiaru, ale w czymś innym - i nie jest to kopanie ogródka.
- Nie przejmuj się, koło południa zwykle mija - pocieszyłem go.
   Spojrzał na mnie przerażony.
- Nie dożyję południa - westchnął i upił łyczek wody.
   Odniosłem wrażenie, że nawet woda mu dziś szkodzi.
- Aż dziwne, że zawodnik twojej klasy tak cierpi - odezwałem się ze współczuciem. - Czyżbyś próbował pobić swój rekord?
   Machnął ręką.
- A skąd - westchnął. - Właściwie, to w ogóle nie miałem zamiaru pić. Tylko miałem trochę czasu i postanowiłem porozlewać swoje nalewki do butelek.
   Trochę mnie to zdziwiło.
- Przecież mówiłeś, że zrobiłeś to dwa, czy trzy tygodnie temu!
   Z wysiłkiem pokiwał głową.
- Zgadza się - wyjąkał. - Ale skutki odczułem dopiero wczoraj.
   Przyznam, że trochę się zaniepokoiłem. O niego. No, o siebie trochę też. W końcu, ja też mam poustawiane w mieszkaniu słoiki z różnymi nalewkami. Tylko ja robię to w ilościach raczej laboratoryjnych, ze względu na koszty i ciasnotę w mieszkaniu. Natomiast Kolega ma dom i ilości wszelakiego dobra, zgromadzonego w wielkich słojach i butlach, naprawdę przyprawiają o ból głowy. Zwłaszcza na drugi dzień...
- Nie, to nie tak! - uśmiechnął się blado. - To nie tak, że trzyma mnie od trzech tygodni. To wszystko przez tę fafluńtówkę.
    Nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek słyszał tę nazwę, ale byłem ciekaw nowej, jak zgadywałem z wyglądu Kolegi, rewelacyjnej receptury, więc z ciekawością wbiłem w niego wzrok i przeszedłem w stan oczekiwania.
   Trochę trwało, bowiem najwyraźniej samo wspomnienie poprzedniego wieczoru spowodowało u Kolegi zawrót głowy i musieliśmy obaj poczekać, aż dojdzie do siebie.
- Zaczęło się trzy tygodnie temu - rozpoczął swoją bolesną opowieść. - Żona postanowiła kupić dzieciakom nowe buty do szkoły, więc w sobotę wybrali się na zakupy. Miałem wolną chatę, więc postanowiłem porozlewać te nalewki do butelek. Przynajmniej te dojrzałe. No, trochę tego było. Malinówka, śliwkówka, porzeczkówka, orzechówka... Wiśniówki jeszcze nie ruszałem.
- No, rozumiem - pokiwałem głową. - Z każdej kieliszeczek i wyszła niezła mieszanina. Ale że do tej pory cię trzyma?
- Nic nie rozumiesz! - żachnął się. - Akurat wtedy wypiłem naprawdę mało. Ot tyle, co na spróbę. Może łyżeczkę z każdej. Malinówka poszła na pierwszy ogień. Zlałem z góry to co klarowne, ale przy dnie, sam rozumiesz.
- Rozumiem - odparłem. - Osad!
   Skrzywił się.
- Osad! - prychnął. - Osad to masz w oczyszczalni ścieków! Na dnie zostały fafluńty.
    Postanowiłem trochę przedłużyć sobie przerwę na kawę. Historia zaczynała nabierać barw. Zaczynało robić się ciekawie.
- No i? - zachęciłem go.
- No i sam rozumiesz. Fafluńtów było dosyć dużo, bo to nigdy nie sklaruje do końca, jak wino. Jakieś trzy centymetry od dna zgromadziła się taka dziwna frakcja, mętna, pełna resztek owoców. Jak zlewałem, to pilnowałem, żeby nie zmącić. No i trochę tego na dnie zostało. Myślę sobie: "Przecież tego nie wyleję!". Spirytus taki drogi... Może i nienajlepszy to trunek, ale swoją moc ma. Pił w życiu człowiek gorsze rzeczy. No więc zlałem to do osobnej butelki.
    Westchnął przeciągle i upił łyk wody. Przełknął z wyraźnym wysiłkiem.
- A potem zrobiłem to samo z innymi - ciągnął. - I wszystkie fafluńty wlałem do jednej butelki. Wyszło w sumie trochę ponad trzy czwarte litra. Wyglądało to nieciekawie, więc odstawiłem tę flachę w kąt i zapomniałem o niej. I nic by się nie stało, gdyby mi się wczoraj szklanka nie zbiła!
    Nie bardzo umiałem skojarzyć te dwa wydarzenia, więc czekałem cierpliwie na dalszą część  opowiadania. Nastało po kilku łykach wody.
- Przy zmiataniu odnalazłem zapomnianą butelkę. Stwierdziłem, że od góry całkiem ładnie sklarowała, tylko jakaś jedna czwarta fafluńtów została na dnie. Więc nie namyślając się długo, zlałem z góry jakieś pół litra. Wyglądało to nieszczególnie, jak jakaś herbata, ale gdy spróbowałem, okazało się całkiem niezłe. W smaku nie podobne absolutnie do niczego. No i właśnie dlatego, że nie umiałem określić smaku, trochę przesadziłem z próbowaniem. Potem nalałem żonie, ale jej nie smakowało. Oglądaliśmy jakiś film, nawet mnie wciągnął. Więc tak stopniowo, po kieliszeczku do telewizji, sam sobie dolewałem i dolewałem, aż fafluńtówka się skończyła. Napisów końcowych nie doczekałem, bo gdy wstałem, tak mi się zakręciło w głowie, jakbym kręcił akrobacje samolotem. No a potem, to już się domyślasz. Takie mieszaniny są w stanie rzucić o ścianę majstrem murarskim. Szczegółów ci oszczędzę...
    Pokiwałem głową ze współczuciem.
- Biedaku... - szepnąłem.
    Pocieszyłem go w kilku banalnych słowach i poszedłem do swojego biurka. Ale ziarno niepokoju zostało już zasiane. Przecież ja też niedługo będę zlewał swoje nalewki! Czyżby czekało mnie to samo?

     Bo chyba nie sądzicie, że przepuszczę taką okazję!