Lady Zgaga

   - Nigdzie nie pójdę!
   Zrobiłem obrażoną minę i umiejętnie strzeliłem focha. Ku mojemu zdziwieniu, nie odniosło to żadnego skutku. Przez chwilę posiedziałem w dość niewygodnej pozycji, z podniesionym nosem, ale brak reakcji zmusił mnie do rzucenia ukradkowego spojrzenia na Koleżankę Małżonkę. Fakt, że bez żadnych emocji czytała gazetę, trochę mnie speszył.

   - Słyszałaś? - spytałem niepewnie. - Powiedziałem, że nie pójdę!
   - Słyszałam - zamruczała. - Twoja sprawa. Nie chcę już nigdy słyszeć, że cię zgaga pali.
   Bezczelna!
   Narzekanie jest moim ulubionym hobby. A na co najlepiej narzekać? Na zgagę! Bo nikt nie powie mi, tonem, jakby zdradzał czwartą i piątą tajemnicę fatimską, że to zależy od punktu widzenia. Nikt nie powie mi, że zgaga jest czymś dobrym. Ba, nikt nawet nie zaryzykuje znalezienia jednej jasnej strony tej dolegliwości! Więc nikt nie może mi powiedzieć, że marudzę bezpodstawnie.
   Zgaga męczy mnie od najmłodszych lat. Jak tylko pamiętam, cierpiałem dość często na tę dokuczliwą dolegliwość. Przez całe swoje życie stałem się prawdziwym koneserem leków zobojętniających. Dajcie mi butelkę Alugastrinu, a ja po pierwszym łyku powiem Wam, co to za rocznik, w której Polfie wyprodukowany, jak był przechowywany, na której maszynie wyprodukowany i jak ma na imię audytor, który sprawdzał jakość tej partii.

   Koleżanka Małżonka pewnego dnia stwierdziła, że ma dość mojego narzekania i zapisała mnie do gastrologa.
   - Sam to powinieneś zrobić i to już dawno temu! - stwierdziła.
   Ale tak się składa, że wiem, na czym to badanie polega! Wsadzają człowiekowi do gardła jakąś sondę, która nie wiadomo gdzie przedtem była (ponoć w ten sam sposób badają jelito grube, a nie zawsze mają na stanie dwa endoskopy!), a ja w takich wypadkach od razu się krztuszę! Jak mi coś zajedzie za głęboko w gardło, od razu mam odruch wymiotny! A tu jeszcze trzeba to połknąć! I gość będzie mi tym jeździł po strunach głosowych!
   O, nie! Dopóki nie wymyślą czegoś lepszego, nie zobaczą mnie w tym gabinecie!
   - Jesteś głupol! - stwierdziła Towarzyszka Życia. - Miałam to i wcale to nie boli.
   Żachnąłem się.
   - Przecież ja nie boję się bólu! - odparłem, przybierając minę, jaką widziałem na portretach Piłsudskiego. - Ból wytrzymam. Przecież byłem niedawno u pobrania krwi i nawet u dentysty. A pamiętasz, jak mnie parę dni temu pszczoła dziabnęła?
   - Pamiętam. O mało nie umarłeś...
   Zagotowało się we mnie.
   - To jest oczywista nieprawda! - wypaliłem. - Trochę zbladłem, bo doznałem wstrząsu, tego, jak mu tam, hipoalergicznego, czy jakoś tak...
   - Taaaa, pewnie...
   Czasami jej ignorancja, połączona z niczym nieuzasadnioną pewnością siebie, wyprowadza mnie z równowagi.
   - Przy okazji, widziałeś tego faceta, któremu wycięto krtań? - spytała nagle.
   Zrobiło mi się słabo na jego wspomnienie.
   - Tego, co palił papierosa przez dziurę w piersi? - spytałem.
   - Tego samego. Nieleczona zgaga podrażnia krtań i przełyk i może spowodować nowotwór...
   Aż usiadłem. Nie, no tak to się bawić nie będziemy! Nowotwór nie wchodzi w grę. Nie zgadzam się na nowotwór! Do tego stopnia boję się nowotworu, że postanowiłem trochę się spaść, aby w przyszłości zejść na zawał - no, bo na coś umrzeć trzeba.
   - A to jak toto, to trzeba chyba iść na czczo, nie? - spytałem nieśmiało.

   Widzicie, ja tak rzadko chodzę do lekarza, że nie jestem w stanie zapamiętać żadnej obowiązującej tam procedury. Zmieniają się one częściej niż moje wizyty w ośrodkach Służby Zdrowia.
   Westchnienie wyrwało jej się z ust.
   - Przecież na razie idziesz na konsultacje! - podniosła wzrok znad gazety. - Lekarz ci powie, kiedy masz przyjść na gastroskopię i na pewno będzie to rano. Zdążysz się przygotować.
   Tak podbudowany, uzbrojony w skierowanie i wyciągniętą kartotekę, zapukałem do drzwi gabinetu. Otworzyłem drzwi...
   W środku siedział Antoni Macierewicz, ubrany w biały kitel.
   Zdębiałem

   No, szacun! Wiedziałem, że on zna się na wszystkim, ale nie miałem pojęcia, że "wszystko", to taki szeroki termin!
   - No, słucham pana, na co pan się uskarża - spytał, gdy skończyliśmy słowną grę wstępną, po której wywnioskowałem, że podobieństwo do eksperta od katastrof jest czysto przypadkowe i niezamierzone.
   - Generalnie, zgaga! - odparłem.
   Tu nastąpił nieciekawy opis dolegliwości, jej częstotliwości i innych okoliczności, towarzyszących.

   Antek pokiwał głową i kazał mi się położyć, odsłaniając brzuch, po czy, świntuch jeden, obmacał mnie po całym mięśniu piwnym - a że mam tam straszne łaskotki, o mało nie uciekłem mu pod tę leżankę.
   Zapisał mi jakieś lekarstwo, po czym umówił na gastroskopię - za półtora miesiąca. Nie protestowałem, bo zdążył już potwierdzić, że zgaga może prowadzić do nowotworu. Pociemniało mi w oczach.
   Przypomniał mi się ojciec mojego kolegi. Żył sobie spokojnie i godnie, dopóki nie poszedł na jakieś badania i nie wykryto u niego nowotworu. Natychmiast posłano go na stół operacyjny i zaczęto "leczyć". Nowotwór go nie wykończył, ale leczenie posłało go trzy metry pod ziemię...
   Jak trafiłem do siebie, nie wiem. Ale wiem, że to będzie najdłuższe półtora miesiąca w moim życiu. Mam nadzieję, że niczego się tam nie doszuka. Przecież, wyłączając tę zgagę i kilka innych dolegliwości, związanych z wiekiem, czuję się zupełnie dobrze!