Paluszek i...

   Czasami zdarza się, że pisanie boli...
   Zwłaszcza, kiedy pisze się zabandażowanym paluchem, który co chwila chce włączyć się do akcji i za każdym razem tę akcję rozkłada na łopatki i trzeba po nim poprawiać.
   Sam nie wiem, w którym miejscu zaczęła się ta bolesna historia. Niby od zbierania malin, ale przecież gdybym był inaczej ubrany, pewnie nie zrywałbym ich na skraju krzaków.
   No tak, zaczęło się od sandałów!
   Nie nosiłem ich bardzo długo. W zasadzie, nie pamiętam, od kiedy, a to może jedynie oznaczać, że ostatni raz miałem je na sobie w szkole podstawowej. Wystarczająco dawno, by nie pamiętać. Po prostu, nie lubię sandałów i już!
   Nie znaczy to, oczywiście, że latem łażę w glanach! Latem zakładam sobie bardzo wygodne, skórzane klapki, o profilowanej podeszwie, kupowane zawsze w tym samym sklepie. Nie trzeba mierzyć - wystarczy sprawdzić rozmiar i wiadomo, że będą pasować. Zwykle mam dwie pary. Nowych używam jako domowych kapci, starszych - na letnie wyjście w plener. Nie wytrzymują niestety dłużej, niż dwa sezony, więc co roku odnawiam swoją flotę, najstarsze wyrzucając, nowe zostawiając w domu, zeszłoroczne zamieniając na obuwie letnie spacerowo-wakacyjne. I tak już od lat.
   Ale w tym roku czekało mnie straszne rozczarowanie - sklep zrezygnował ze sprowadzania mojego ulubionego obuwia.
   - Nie szły! - lakonicznie poinformowała mnie sprzedawczyni.
   Ogarnęła mnie czarna rozpacz. Co ja teraz zrobię? Zbliżają się wakacje, a ja co? Pójdę boso? To nie ta piosenka!
   Koleżanka Małżonka przeciągnęła mnie po wszystkich sklepach obuwniczych w okolicy. Były klapki, a jakże! Nawet spory wybór. Ale nie TAKIE! Miały być TAKIE i już! Inne na pewno mnie obetrą, będą mi się pocić nogi, pourywają się paski, przetrą zelówki, porobią mi się odciski, rany, pokaleczą mnie jak kajdany, krew będzie się za mną lać strumieniem...
   - Przestań trzeszczeć te głupoty, bo już mnie głowa boli!
   No tak, znowu głowa ją boli! Znowu będzie z tydzień celibatu. A wszystko przez to, że porządna, zadawałoby się, firma, nie chce sprowadzać mojego ulubionego obuwia. A potem dziwią się, że przyrost naturalny jest na minusie! No, a jak ma być inaczej, skoro faceta bolą nogi - od łażenia boso - a kobietę głowa?
   - Zamknij się, proszę! - jęknęła Koleżanka Małżonka.
   Zrobiłem obrażoną minę - na całe dziesięć minut. Niech jej pójdzie w pięty! Ale już po kilkudziesięciu sekundach zainteresowały mnie ciekawe narzędzia na wystawie i jakoś zapomniałem o wymierzeniu kary...
   Weszliśmy do obuwniczego. Rzut oka na asortyment. Brak...
   - A może przestałbyś wydziwiać i kupił sobie wreszcie sandały? - zaproponowała Koleżanka Małżonka.
   Aż mnie zatchnęło z oburzenia!
   - Nienawidzę sandałów!
   Z jej strony westchnienie.
   - Dlaczego?
   No, tego było już za wiele! Przecież to oczywiste!
   - Jak to, dlaczego? Nie lubię, ponieważ...
   Zająknąłem się trochę.
   - No? - popędziła mnie Koleżanka Małżonka.
   - No, bo... Bo tego... Bo...
   Zastanawiałem się przez chwilę, po czym rozłożyłem ją na łopatki szczerym wyznaniem.
   - Nie pamiętam!
   Koleżanka Małżonka wzniosła oczy ku niebu. Nie wiem, czego się tam spodziewała. Lampa i tak nie powiedziałaby jej niczego konstruktywnego. Nie nosiłem sandałów od tak dawna, że zdążyłem zapomnieć, dlaczego ich nie lubię.
   - Może jednak spróbujesz?
   Zabrakło mi argumentów. Ten najsilniejszy i najbardziej niszczący - "nie, bo nie!" - zostawiłem sobie na inną, poważniejszą okazję. Zrezygnowany, zacząłem przymierzać sandały. Po kilku minutach stałem się właścicielem jednej z par.
   Moje pierwsze wyjście w sandałach było trochę kłopotliwe. Koleżanka Małżonka przekonała mnie do włożenia płóciennych szortów. No i oczywiście owego przewiewnego obuwia. Nieprzywykły do takiego stroju czułem się trochę nieswojo.
   - Wyglądam jak skaut - poskarżyłem się. - W dodatku skauci noszą traperki...
   - Bzdura - skwitowała Koleżanka Małżonka. - Wyglądasz jak angielski oficer z Afryki Północnej!
   Zaskoczyła mnie.
   - Naprawdę? - spytałem, wciągając brzuch i z żalem stwierdzając, że niewiele to dało.
   - Prawie - skwitowała. - Chodź, wychodzimy.
   Przekonała mnie, żebym zostawił w domu gałkę do ucierania ciasta. Jej  zdaniem, ona wcale nie wygladała jak oficerska laseczka. Metalowa miska też niezbyt dokładnie przypominała angielski hełm, zresztą była za duża. Wyszliśmy z domu. Stwierdziłem, że sandały są całkiem wygodne. Można w nich iść dość dziarsko, a nie człapać powoli, jak w klapkach, nie obawiając się, że je zgubię. Niestety, po minucie przypomniałem sobie, dlaczego nie lubię sandałów.
   - Poczekaj, kamyk mi wleciał - oparłem się o słup i próbowałem go wytrząsnąć.
   Niestety, to nie klapki. Nie chciał wyjść, drań. Musiałem poluzować paski.
   - No już? - niecierpliwiła się Koleżanka Małżonka.
   - Już, zaraz...
   Podreptałem za nią.
   - I jak ci się idzie? - spytała. - Warto było upierać się przez tyle lat?
   Nie odpowiedziałem, zajęty wyciąganiem kolejnego kamyka. Łącznie, przez tych kilkadziesiąt metrów, jakie dzieliły nas od parkingu, wyciągnąłem sobie cztery. Wystarczyło, żeby znów rozbolała ją głowa.
 I tak przewędrowałem sobie lato w szortach i sandałkach. Raz było lepiej, raz gorzej. Nauczyłem się odruchowo omijać dróżki, wysypane grysem i żużlem. I tak też zawędrowałem do ogrodu przyjaciół, którzy zaprosili nas na maliny.
   Mieli tego pełno. Nie byli w stanie przerobić.
   Chwyciłem pojemnik i wskoczyłem w krzaczory, gdzie maliny były największe, po czym wyskoczyłem oparzony. Nie "jak oparzony", tylko "oparzony"! W malinach było pełno pokrzyw. A ja w stroju angielskiego oficera z okolic El Alamein!
   - Ja tam nie wchodzę! - poskarżyłem się.
   Widząc szydercze spojrzenie, nie pozwoliłem sobie na dalszą słabość. Dzielnie postanowiłem zrywać maliny na skraju tego buszu. Chwyciłem pierwszą i...
   - Łaaaaa!!!
   Wszystkie oczy zwróciły się na mnie. Z wyjątkiem moich. Ja spoglądałem na swój palec, który właśnie drętwiał, wysyłając do mózgu sygnał, o treści: "O ja pitolę, jak boli!".
   Pszczoła wyrwała żądło i odfrunęła w niewiadomym kierunku, by spocząć w grobie, wśród innych pszczół, poległych po bohaterskiej obronie maliniaka. Przynajmniej większa część pszczoły. Ta mniejsza wciąż tkwiła w moim opuszku palca, pulsując wściekle i wstrzykując mi śmiercionośny jad.
   - Umieram!...
   Koleżanka Małżonka kolejny raz wykazała się całkowitym brakiem taktu.
   - To nie kobra, tylko pszczoła. Pokaż!
   Wspólnymi siłami wydusiliśmy żądło. Mój palec przyjął rozmiary monstrualne.
   - Przynajmniej nie będziesz mi dzisiaj brzdąkał na gitarze - skwitowała w okrutny sposób Koleżanka Małżonka.
   Niestety, miała rację. Spuchł tak, że nie dałem rady go zgiąć. Dziś nie będzie prywatnej sesji Metalliki, ani Guns n' Roses! A "Nothing elese matters" zaczynało mi już wychodzić...
   Dziś mijają już trzy dni od naruszenia mojej nietykalności osobistej przez tę pszczołę, a opuchlizna wprawdzie trochę zeszła, ale do całkowitego zwycięstwa jeszcze daleko. Wylałem na nią kilka litrów altacetu i obwiązałem bandażem, żeby przypadkiem nie wytrzeć maści o spodnie, albo o kanapkę z serem i pomidorem.
   Ale mimo tego cierpienia, mimo tego poprawiania co chwilę tego, co ów nieszczęsny palec popsuł, wciskając trzy klawisze na raz, udało mi się napisać post.
   I chyba tu zamknie się lista moich sukcesów na dziś. Bo Guns n' Roses, a przynajmniej tego brzdąkania, które miało przypominać "Don't cry", na pewno dziś nie będzie. Wybacz, Axl, jakoś musisz się z tym pogodzić!