O drezdowaniu krukrosów

     Bardzo lubię słuchać felietonów pana Tomasza Olbratowskiego. Są dowcipne tym właśnie kolorem dowcipu, który bardzo cenię. Żart trochę słowny, trochę abstrakcyjny, trochę nasuwający różnorodne skojarzenia – jednym słowem: wieloznaczny.

     Wczoraj pan Tomasz opowiadał niesamowitą historię, trzymającą w napięciu do końca – o tym, jak po raz pierwszy w życiu, sam ściągnął sobie z Internetu i zainstalował sterowniki do bezprzewodowej klawiatury. Opowiadał o tym ze swoim znakomitym, autoironicznym humorem, przedstawiając tę banalną dla każdego nastolatka czynność, jako niemal heroiczny wyczyn.

     Rozumiałem go doskonale, bo jako człowiek już nie najmłodszy, sam mam problemy z opanowaniem tajników wirtualnej rzeczywistości.

     - Zupełnie jak tata, kiedy pierwszy raz zapłacił blickiem – skwitował Drugorodny. – Też się tak chwalił.

     Nie zaprzeczam, bo istotnie owo narzędzie płatnicze opanowałem stosunkowo niedawno. Zwykle, gdy w pracy robiliśmy jakąś zrzutkę – np. na drobny upominek dla kogoś, kto właśnie obchodził urodziny – jeden z nas podawał numer swojego telefonu, po czym dodawał: informacja dla Nitagera – przyjmuję gotówkę, trzecie biurko po lewej stronie! Czasami, aby mnie upokorzyć do końca, dodawał też mapkę, jak do niego trafić. Uważałem to już za zwyczajną złośliwość, ale robiłem dobrą minę do złej gry. Na przykład, kilka razy udało mi się wytknąć mu błędy topograficzne, przez co zostawiałem pieniądze na niewłaściwym biurku. Bywało, że na biurku jubilata, dla którego składka miała być tajemnicą.

     Na swoje usprawiedliwienie mam to, że blick – niewątpliwie bardzo wygodne narzędzie – wymaga zainstalowania pewnej aplikacji i jeszcze autoryzowania jej przez bank, który nie chciał robić tego zdalnie. Zatem, bardzo długo obywałem się bez blicka, bo nie po drodze było mi do banku.

     Ale przyszedł ten dzień, kiedy to Koleżanka Małżonka zaciągnęła mnie udałem się do banku i po wielkim bólu i męce – bo coś tam się nie chciało zgodzić w bankowym systemie – zyskałem możliwość płacenia blickiem.

     W sumie, nie wiem, czy jest się z czego cieszyć – jeszcze jeden sposób na szybkie pozbywanie się pieniędzy. A zaskoczyć kolegów, by zobaczyć ich miny i tak udało mi się – co oczywiste – tylko za pierwszym razem.

     Niemniej słowa Drugorodnego trochę mnie ubodły.

     - Poczekaj parę lat – mruknąłem. – Kiedy wszyscy będą umieli zdrezdować krukrosa, a ty nawet nie będziesz wiedział, o czym oni mówią.

     - Co?

     - No widzisz – ucieszyłem się. – Nie wiesz nawet, o czym mówię. I wszyscy będą się z ciebie śmiać, że nawet głupiego krukrosa nie umiesz zdrezdować!

     - Ale co to jest?

     - Nie wiem – wzruszyłem ramionami. – Jeszcze tego nie wymyślili. Ale ktoś w przyszłości wymyśli coś takiego, co nawet tobie nie mieści się dzisiaj w głowie. Przecież dwadzieścia lat temu nikt nigdy nie słyszał o blicku! Na razie nawet nie wiadomo, z jakiej dziedziny pochodzą te pojęcia.

     Zacząłem się nakręcać.

     - I każde dziecko będzie wiedziało, że krukros przed użyciem musi zostać w specyficzny sposób zdrezdowany! I każdy będzie umiał to zrobić! I każdy będzie miał prawidłowo zdrezdowanego krukrosa.

     Drugorodny spojrzał na mnie kpiąco.

     - Każdy?

     - Każdy – potwierdziłem. – No, ty nie. Bo ty nie będziesz umiał. Jakiś brzdąc będzie to robił za ciebie, a ty będziesz się wściekał, że taki gówniarz to umie, a ty nic nie kumasz.

     - A ty będziesz umiał?

     - Oczywiście! – zapewniłem. – Kto ma umieć, jeśli nie ja, który to przecież wymyśliłem!

     Gwizd czajnika, miłosiernie dla Drugorodnego, przerwał tę rozmowę. Poszedłem do kuchni, zrobić herbatę, pozostawiając go skonfundowanego, przerażonego wizją przyszłości i zalęknionego przed nieznanym. A jego rechot to na sto procent był nerwowy śmiech, którym objawiała się panika.