O zlewie

     W czasie długiego weekendu nie miałem możliwości, aby się ponudzić. Był to bowiem czas żniw zlewu. Dosłownie. Pewnie myślicie, że poszedł sobie jeden z drugim do Obi, czy innej Castoramy i zlewy oglądał, zapewne w celu dokonania zakupu, w zamian za bilety Narodowego Banku Polskiego. Otóż nie! Zlew bowiem nastąpił w kuchni... No, to jeszcze nic dziwnego. W każdym razie, polegał on na zlaniu nalewek ze słojów w butelki. Bo wreszcie moje wyroby sklarowały i doczekały się butelkowania.

     Porobiłem sobie kolorowe etykietki, z nowym numerem rocznika 2024. Tak, to nie pomyłka – liczy się rocznik owoców i pierwszego zalewu. A ponieważ słojów stało mi w mikrokuchni całkiem sporo, musiałem porobić też całkiem dużo etykietek.

     Potem polazłem do piwnicy po butelki. Mam taki zwyczaj, że co ładniejsze, albo co bardziej praktyczne w użyciu butelki zostawiam sobie do nalewek. Przyniosłem ich pełną torbę i zacząłem je szorować. Tu uwaga – najgorsze w tej czynności nie jest samo szorowanie, płukanie i kolejne mycie, tylko zdzieranie etykiet. Klej, którego używają niektórzy producenci trunków, powinien zostać zakazany, jako broń niekonwencjonalna, skutkująca zdarciem skóry z rąk. Nie da się tego draństwa zedrzeć! Najbardziej wkurzyła mnie jedna butla po rumie, który dostałem kiedyś w prezencie. Miała ona na sobie bardzo estetyczne, angielskie etykietki, które w dodatku na mokro schodziły bardzo łatwo. Ale nasza ukochana Najjaśniejsza musiała dodać jeszcze jedną, wyglądającą, jakby ktoś w starą maszynę do pisania wkręcił gazetę i poinformował potencjalnego nabywcę o tym wszystkim, co i tak znajdowało się na oryginalnej naklejce: że trunek ma 38%, że zawiera alkohol i że producentem jest właśnie ten ktoś, czyje logo widniało na oryginale. Potrzebna tam jak karpiowi kalkulator! I to właśnie ta cholerna, dodatkowa i zupełnie niepotrzebna naklejka nie chciała zejść! A gdy po wielkim bólu i męce wreszcie ją zdarłem, pozostały na niej resztki kleju, którego niczym nie dało się zmyć (próbowałem użyć nawet acetonu).

     Dobra, jeden słój opróżniony! Flaszki na stół, długopis w rękę i wypełniam etykietki. Muszę przecież zapisać datę rozlewu, a także najważniejszą informację – o zawartości cukru. Bo ja tak naprawdę nigdy nie wiem, jaka tynktura mi wyjdzie. Owoc owocowi nierówny. Bywa tak słodki, że część tego cukru pozostaje i dosładza trunek, a innego roku trafia mi się tak kwaśny, że aż otrząsa. Stąd na każdej etykietce mam skalę: wytrawna, półwytrawna, półsłodka, słodka, likier – i na tej osi zaznaczam ptaszkiem właściwą wartość.

     Pięć pierwszych butelek powędrowało na podłogę, żeby zrobić miejsce nowym. A ja łaps za następny słój i kolejna dekantacja, połączona z degustacją.

     Niech Was nie zmyli to słowo. Ta degustacja to nie przyjemność, a w sumie przykry obowiązek, wykonany wyłącznie w celach kiperskich. Młoda, niedojrzała nalewka jest po prostu niesmaczna. Nalewka, aby zamienić się w zniebazstąpioną ambrozję, musi dojrzeć, a aby to się stało, musi poleżeć sobie w spokoju ze dwa – trzy lata. A konieczne jest to dlatego, że ja staram się unikać trunków słodkich (z wyjątkiem krupniku – ale tu nie da się inaczej) i zużywam na nie naprawdę mało cukru. Skutek jest taki, że świeża nalewka często jest zwyczajnie kwaśna. Trunki dostępne w handlu zwykle się w takich wypadkach dosładza, aby dały się pić od razu – nie ma czasu na dojrzewanie, szybki zysk ważniejszy. Stąd ogólne przeświadczenie, że nalewka generalnie jest napojem słodkim i ciężkim. Tymczasem prawdziwa nalewka jest lekka i wytrawna, konsystencją przypomina wino, a swą kwasowość traci z czasem właśnie poprzez dojrzewanie, w którym jednym z zachodzących w niej procesów chemicznych jest estryfikacja. Innymi słowy, zamiana kwasów w estry, które nadają jej aromat i wykwintny smak.

     Zatem nie, nie zalałem się w trupa podczas tej degustacji, ani nawet nie poczułem, że cokolwiek wypiłem. Łyżeczka płynu z każdego słoja, to jednak trochę za mało, by to poczuć, choć za kierownicę na pewno bym po tym nie wsiadł.

     I tak słój za słojem. Krótka przerwa na wizytę w piwnicy – bo butelek mi zabrakło – potem na ich doszorowanie i zdarcie naklejek – a następnie kolejna dekantacja i butelkowanie. Wszelkie zlewki z dna przelałem do jednego słoja. Opatrzyłem go roboczą etykietką z nazwą i rocznikiem („Fafluńty 2025”). Jak sklarują, będzie dodatkowa butelka tzw. fafluńtówki, która zawsze zaskakuje niepowtarzalnym, bo też całkiem losowym smakiem.

     Gdy ostatnia butelka, napełniona, zakręcona i obetykietowana wylądowała na podłodze, miałem tylko tyle siły, żeby zrobić im pamiątkowe zdjęcie.

Zbiórka po zlewie

     - Wszystkie zlałeś? – spytała Koleżanka Małżonka z nadzieją w głosie.

     Pokręciłem głową.

     - Krupnik jeszcze został – odparłem słabym głosem.

     - A kiedy go zlejesz? – zapytała z jeszcze większa nadzieją w głosie.

     - Jak sklaruje – ostudziłem jej nadzieję, że w kuchni da się wreszcie swobodnie poruszać. – Wciąż jest trochę mętny.

     Zerknąłem na baterię pod komodą.

     - Mogę to wynieść dopiero jutro? – spytałem, próbując nadać swemu głosowi najbardziej chorobliwe i cierpiętnicze brzmienie. – Nie mam już siły…

     Koleżanka Małżonka łaskawie się zgodziła, ale ja do dziś wyniosłem zaledwie jakieś 60%. Po prostu, w piwnicy, na półce z nalewkami, a także na nowo zakupionym regale, zabrakło mi miejsca. I teraz nie mam pojęcia, co z nimi zrobić.

     Wiem jedno. W tym roku po raz pierwszy zrobiłem rasową mirabelkówkę. I wiem, że odtąd będę ją robił co roku. To jest pyszne!