Nasza własna Lara Croft

     Od kilku lat mamy bardzo miłą osiedlową dozorczynię. Czy może woźną? Nie mam pojęcia, jak się ta profesja nazywa. Moje pierwsze spotkanie z tą panią przebiegło dość zabawnie.  Nie wiedziałem, że poprzednia odeszła właśnie na emeryturę, więc nie miałem pojęcia, z kim rozmawiam.  Przede mną bowiem, zamiast starszej pani, stała młoda i urodziwa Lara Croft, pytając mnie, czy wiem może, kto ma klucz od kanciapki z narzędziami. Nie wiedziałem, choć kanciapka przypadkiem znajduje się w piwnicy mojego bloku, i to w mojej klatce..

     - Pewnie ta pani, co tu sprząta – odpowiedziałem.

     Lara Croft roześmiała się dźwięcznie i wdzięcznie.

     - To ja tu od dzisiaj sprzątam – oznajmiła. – Ale jestem pierwszy raz i jeszcze nie we wszystkim się orientuję.

     Poradziłem jej, aby zapytała w administracji osiedla, bo tylko tyle mogłem.

     Od tego czasu zaczęły się na osiedlu nowe porządki. Dziewczyna jest pracowita, pogodna i sympatyczna oraz ładna i zgrabna, a efekty jej pracy widać niemal codziennie, choć osiedle spore, a ja odwiedzam jedynie małą jego część. Całe osiedle ją polubiło, ale wydarzyło się też coś, co sprawiło, że własnie ja szczególnie zakochałem się w niej bez pamięci.

     To było jakoś przed Świętami – grudniowymi, gwoli ścisłości. Nad każdą klatką schodową jest miejsce na flagę, a akurat niedługo wypadała rocznica Powstania Wielkopolskiego. Mimo drabiny, nie mogła dosięgnąć do jednego z uchwytów. Przechodziłem akurat obok, więc poprosiła mnie o pomoc.

     - Bo pan jest wysoki, a ja nie sięgam.

     Wysoki! Ja jestem wysoki! Ludzie, słyszycie to? Żeby było jasne – ona jest chyba mojego wzrostu…

     No, ale skoro tak pięknie mi powiedziała, jakże mógłbym odmówić? Nie poszło łatwo, ponieważ obdarowując mnie tym przemiłym komplementem, mocno rozmijała się z prawdą. Ale tak mi wsiadła wtedy na ambicję, że samymi koniuszkami palców, ale dałem radę.

     Jestem wysoki! Od własnej matki nie słyszałem czegoś tak miłego!

     Od tamtej pory nasza Dozorczyni jest dla mnie najpiękniejszą i najcnotliwszą panną na świecie. I jestem gotów na mordobicie pojedynek w obronie tej tezy. Z każdym osiłkiem, żołnierzem, rycerzem, czy mistrzem sztuk walki.

     Tylko raz widziałem ją bez jej ciepłego uśmiechu. To było po jakimś długim weekendzie. Taszczyła za sobą wózek i opróżniała kosze na śmieci, poustawiane wzdłuż bloków.

     I nie, to nie było „po prostu bez uśmiechu”. W jej oczach widziałem najprawdziwsze przerażenie. Przechodziłem akurat obok. Spojrzała na mnie, potem na kosz na śmieci, potem znowu na mnie.

     - To jakaś paranoja – wyszeptała. – Co tu się działo?

     Bezradnie i bezsilnie wzruszyłem ramionami. Taki jest ten świat, co na to poradzisz, Piękna?

     Wszystkie kosze były zapełnione osuszonymi małpkami. Ale ZAPEŁNIONE! Do granic, a nawet przekraczając te granice. Z każdego wystawało ponad krawędź. A tych koszy na tym krótkim odcinku jest siedem.

     - Będę musiała przyjechać drugi raz – jęknęła po opróżnieniu kolejnego, gdy na wózku nie mieściły się już puste butelki.

     I nie były to butelki po piwie, tylko po wódce. Tak małpkiewicze przywitali wiosnę. A ja wciąż zachodzę w głowę – za co oni piją. Przecież w ciągu tych trzech dni do ich żołądków poszły tysiące złotych! Każdy kosz napełniony był z czubkiem i często jeszcze obok stały butelki, które się w nim nie zmieściły. A tych małpkiewiczów nie ma znowu aż tak wielu. Jak oni zdołali przepić tyle w trzy dni? Dla mnie niepojęte.

     I tylko tej ślicznej Lary Croft żal, że musi to po nich sprzątać.