Kto to wymyślił?

     W moim biurze konstruktorzy używają dwóch programów do projektowania. Jeden z nich jest powszechnie znany, przynajmniej wśród profesjonalistów i stanowi niejako europejski standard. Drugi jest niszowy, używany tylko w naszym zespole i tylko przez kilku konstruktorów. Został odziedziczony po innej firmie, która swego czasu zbankrutowała i którą nasza zakupiła i wchłonęła.

     Ponieważ bankrut miał całą swoją dokumentację konstrukcyjną właśnie w tym niszowym i bliżej nieznanym nikomu programie (zdaje się nawet, stworzonym specjalnie dla niego), pojawił się niemały kłopot. Ów program bowiem nijak miał się do naszego. Gdybym chciał zmodyfikować urządzenie, wykonane w tamtym, musiałbym użyć tamtego, którego nikt, oprócz byłych pracowników bankruta, nie znał. Do mojego programu tamtych części nawet nie udałoby się wczytać, a co dopiero je modyfikować. Ba, on nie pasował do ŻADNEGO innego!

     I tak kilku konstruktorów przeszkolono z tamtego, niszowego programu i oni klepią swoją robotę osobno.

     Do tej pory wszystko było OK.

     Ale nagle pojawiła się posucha. Brak roboty! Dosłownie! Od dawna nie pojawił się żaden nowy projekt, który można by realizować w standardowym programie. Za to tamci przeżywają boom i brakuje im rąk do pracy. W związku z tym, Wysokie Kierownictwo stwierdziło, że Nitager, który zwyczajnie się nudzi w pracy, zostanie przeszkolony do nowego programu i będzie realizował pracę „tamtych”.

     Człowiek z moim doświadczeniem bardzo szybko „łapie” zasady nowego programu 3D. Zwykle… Tutaj to nie działa. Tu WSZYSTKO robi się inaczej niż normalnie. Program jest nie tylko nieintuicyjny, nie tylko wszystko jest na opak, ale w dodatku próżno doszukiwać się w nim jakiejkolwiek logiki. W ogóle nie używa się tu elementów geometrycznych, definiujących kształty: jak płaszczyzny, osie, punkty w przestrzeni. W normalnym programie używa się tego, aby dany model był łatwo edytowalny, poprzez zmianę położenia tychże elementów.

     Tutaj, zamiast cokolwiek zmieniać, lepiej jest zrobić to od nowa – bo szybciej…

     Jeśli weźmiemy pod uwagę, że czasem tworzenie skomplikowanego modelu trwa kilka miesięcy, to przestajemy rozumieć sens istnienia tego programu. Modyfikacje, które w „klasycznym” programie zajmują jeden dzień roboczy – i to wliczając kilkukrotne sprawdzenie i uaktualnienie rysunku – tu są zwykle albo niemożliwe, albo na tyle rozwalają model, że naprawdę łatwiej jest zrobić go od początku.

     Moja nauka trwa już drugi tydzień. W każdym innym programie, po dwóch tygodniach nauki (szmat czasu!) byłem w stanie wymodelować swoją wymarzoną fregatę. Tu nie jestem w stanie zrobić nawet kostki do gry! Mam problemy z każdą rzeczą, za jaką się zabiorę. Program sam sobie wstawia różne elementy, zupełnie ignorując dane, jakie mu podaję.

     - No bo tutaj jest inaczej, trzeba przywyknąć! – mówią koledzy.

     Ale jak przywyknąć do idiotyzmów? Program pyta np. gdzie wstawić otwór. Podaję mu współrzędne, a on wstawia go sobie w zupełnie innym miejscu. Podaję mu głębokość otworu (np. 95 mm) – a on robi mi otwór głęboki na 153,309 mm. Czy ktoś potrafi to zrozumieć?

     Koledzy „pocieszają”:

     - Najgorsze pierwsze pięć lat, potem już z górki!

     Za pięć lat to moje myśli będą raczej błądziły wokół tego, co będę robił na emeryturze, a nie wokół tego parszywego, zapchlonego, kretyńskiego, debilnego programu! 

     Kompletny brak logiki programu zniechęca mnie do tego stopnia, że chyba poniosę klęskę w tym pojedynku. I wiecie co? Wcale nie będę rozpaczał! Może Wysokie Kierownictwo wreszcie pojmie, że starego psa nikt nowych sztuczek nie nauczy i skieruje do niego kogoś młodszego.

     Za każdym razem podkreślam fakt, że komputery, software, obsługa programów – to są moje słabe strony. Miałem prawie czterdzieści lat, kiedy kupiłem sobie swój pierwszy komputer. Wiem, że NIGDY nie dorównam kolegom, którzy urodzili się w czasach Internetu i powszechnej komputeryzacji. Którzy prędzej wykażą braki w umiejętnościach pisania, niż obsługi komputera.

     Byłoby zupełnie inaczej, gdyby ów program nie był taki upierdliwy. W swoim życiu projektowałem już w pięciu różnych systemach – ten gówniany jest szósty. I każdy udało mi się opanować w miarę szybko. I to pomimo wieku i zupełnego niezrozumienia zasad działania czarnej skrzynki z krasnoludkami w środku. Ten system jednak rozłożył mnie na łopatki. I wcale nie dziwię się, że firma, która go stosowała, zbankrutowała z kretesem.

     Chwilami nie potrafię się opanować i obrzucam program wyzwiskami. Ja – wcielenie spokoju! Kolegów zasypuję pytaniami. Jak to zrobić? Dlaczego to się nie da zrobić? Po co jechać z Poznania do Wrześni przez Lublin? Już i kilku odpowiedziało: „Pretensje do twórcy programu, nie do nas!”.

     Gdyby tylko zechcieli mi dać namiary na tego twórcę! Pojechałbym tam, specjalnie żeby się z nim spotkać. I mnie by z tego spotkania wyprowadzono – ale jego by wyniesiono na noszach!