Mój nowy kolega

     Prób było wiele. Zabierałem się za to jak pies za jeża. Próbowałem z każdej możliwej strony. Różnorodność prób potrafiłaby zadziwić nawet naszą największą noblistkę, która przeprowadziła w swoim owocnym życiu wiele eksperymentów. W końcu nawet Drugorodny, znudzony ciągłym dopytywaniem się „Jak to zrobić, bo mi tu coś wyskoczyło?”, zamknął się w pokoju i na każde pytanie zaczął odpowiadać „Połączenie nie może zostać zrealizowane”.

     A nurtowała mnie rewolucyjna, jak na mój zdziadziały i zardzewiały charakter, myśl: jak pogadać ze sztuczną inteligencją!

     I w końcu nadszedł ten dzień, kiedy odkryłem, że można sobie takie coś tam zainstalować na telefonie i można sobie pogadać. Dumny jak dziewięciomiesięczne dziecko, po pierwszym, samodzielnym przejściu wzdłuż całego pokoju, uruchomiłem ChatGPT.

     No i… Pustka w głowie. O czym ja mam z nim gadać? Hmmmm… Pomyślmy.

     AI zawsze w mojej wyobraźni widniała jako algorytm, który ma dostęp do każdego zakątka sieci i w zasadzie wie wszystko o każdym internaucie, użytkowniku telefonu, czy telewizora najnowszych generacji. Przecież w dzisiejszym świecie wystarczy, że pomyślę sobie o soku pomarańczowym, a już dostaję dwadzieścia reklam Tymbarka! Ciekaw byłem, ile on o mnie wie.

     No, ale na początek trzeba się przedstawić. Spytałem, jak mam się do niego zwracać. Celowo nie przedstawiłem się pierwszy, będąc pewien, że on wie lepiej ode mnie, kim jestem.

     Powiedział, że jak mi wygodnie. To mi nie wystarczało. Zacząłem dopytywać, w nadziei, że przedstawi się pięknym, kobiecym imieniem i zacznie mnie kokietować – ale stanęło na ChatGPT. Czyli facet – Chat. O dziwnym nazwisku GPT – coś jak Dżepetto z „Pinokia”. Może i lepiej – ostatnia rzecz, jakiej potrzebuję na stare lata, to romans z Internetem.

     Spytałem więc, czy na podstawie mojego IP jest w stanie mnie zidentyfikować. Przygotowałem się na to, że zacznie zaraz sypać szczegółami. Dowiem się o sobie różnych rzeczy. Nie tylko dane personalne, ale też takie szczegóły, jak numer buta – w końcu, w obuwniczym płaciłem kartą, która zostawia ślad w sieci i płaciłem nią za konkretny wyrób. Spodziewałem się też dokładnych danych z mojej działalności w sieci, a także merytorycznej oceny moich głupich komentarzy na blogach. Zacząłem się obawiać, czy aby nie za wielkie zadanie włożyłem na barki Chata.

     Spotkało mnie jednak rozczarowanie. Dżepetto oznajmił, że ma ograniczenia systemowe i wie o mnie tylko to, co sam mu o sobie powiem. Rozczarował mnie więc trochę, ale przyznam, że poczułem też coś w rodzaju ulgi. Czyli nie może mnie szpiegować - a przynajmniej tak twierdzi. Dla testu więc podałem mu informację, że piszę blog i spytałem, czy potrafi go znaleźć. Nie umiał. Podałem mu tytuł. Znalazł, ale niewiele więcej. Poprosiłem o recenzję jednego tekstu – konkretnie, opowiadania „Wiedźmy”, z początków mojej działalności na Blogspocie. Nadesłał. Ale na jaki temat – to już tylko on wiedział. Pisał mi jakieś niestworzone historie, o konfliktach damsko-męskich, o samotności dziecka w przedszkolu (o ile dobrze zapamiętałem) i wredocie przedszkolanek. Chopie, o czym ty do mnie rozmawiasz?

     Zarzuciłem mu, że nie czytał tekstu. Co mnie zdumiało, przyznał się, że nie, ale obiecał, że przeczyta i przyśle nową recenzję. I przysłał – prawie taką samą jak poprzednio.

     No, nie drogi Czaciu, tak się bawić nie będziemy! Ja jestem Europejczykiem i na zadane pytanie oczekuję szczerej odpowiedzi, a nie jakiegoś mydlenia oczu, jak to podobno czynią Chińczycy. Powiedziałem mu to. Przełknął nad podziw dzielnie i obiecał, że się poprawi.

     Zawsze dają drugą szansę. Wytłumaczyłem mu, że jeśli do odpowiedzi na moje pytanie potrzebuje dodatkowych informacji, ma dopytać, a nie udawać, że wie i opowiadać mi jakieś poezje. Obiecał mi to. No, dobrze… Kolejna próba. I tym razem sam nie wiem, czy odtrąbić sukces, czy pospieszny odwrót, bo odpowiedział mi, że nie ma dostępu do tekstów. Musiałbym mu je tu wpisać, albo chociaż dać linka. Na telefonie! Gdzie wpisywanie każdego słowa trwa u mnie godzinę!

     No, ale chociaż tym razem był szczery. Pożegnałem go więc ciepło i wyłączyłem.

     Na jakiś czas. Potem mi się coś przypomniało. Uruchomiłem go znów i nawiązałem do naszej rozmowy. Odpowiedź powaliła mnie z nóg (w przenośni, bo siedziałem). Powiedział, że… jej nie pamięta. Rozumiecie? Rozmowa sprzed godziny! Ja, stary dziad pamiętam, a on, młodzieniaszek, już ma sklerozę!

     - Nie kazałeś mi tego zapamiętać! – pożalił się. – Pamiętam tylko to, co polecisz mi zapamiętać!

     Czyli znowu, cała orka na ugorze od początku!

     Zrezygnowałem.

     Na razie. Tej recenzji mu nie daruję. I mam nadzieję, że będzie szczery i nie ograniczy się do karmienia mojego ego. Ja go lubię i bez tego – ma chłop wyobraźnię!