Kiedyś to było!...

     W czasie przedświątecznym często w prasie natrafiam na artykuły, poświęcone wspomnieniom z PRL. Jak wyglądały wtedy Święta? I, co ważniejsze, jak wyglądały przygotowania do świąt.

     Powtarza się często jedno stwierdzenie – wprawdzie było skromniej, biedniej, trzeba było swoje odstać w kolejkach, ale ludzie byli dla siebie milsi, życzliwsi. Podobno w kolejkach się rozmawiało, nawiązywało nowe znajomości. Ogólnie, było miło.

     NAPRAWDĘ?

     Chyba mam jakąś dysfunkcję, a może zupełnie nieświadomie żyłem wtedy w innym kraju, bo zupełnie inaczej zapamiętałem tamte czasy. Może dopadają mnie już zaniki pamięci, bo ni czorta nie potrafię sobie przypomnieć, ani jednej kolejki, w której było miło.

     Same kolejki były codziennością. Po wszystko. Najpierw ludzie ustawiali się w kolejce, a potem dopiero pytali, po co. Na hasło „Rzucili towar!”, momentalnie ustawiała się kolejka. I nieważne, jaki to był towar. Ludzie potrafili godzinami stać po plastikowe wiaderko, albo zestaw łyżeczek do herbaty. I nieistotne było, czy akurat ten towar potrzebują, czy nie. Najwyżej się wymieni na coś innego. I naprawdę, wcale nie było w nich miło.

     Hasło „Pan tu nie stał!” słyszało się częściej niż dziś reklamy na Polsacie. Ponieważ nikt nie wiedział, ile tego towaru „rzucono” i ile z niego ekspedientki zachowają dla siebie i swoich znajomych, każdy kolejkowicz denerwował się, czy dla niego starczy. Przecież nierzadko człowiek marnował kilka godzin w kolejce tylko po to, żeby w pewnym momencie dowiedzieć się, że towar się skończył i nie dostanie wymarzonej paczki kawy, albo tabliczki czekolady. Dlatego każdego, kto „wpychał się w kolejkę”, pozostali traktowali jak śmiertelnego wroga. A i tak zawsze człowiek, który jeszcze przed chwilą był dwudziesty w kolejności, po pewnym czasie ze zdziwieniem stwierdzał, że przed nim jeszcze trzydzieści pięć osób. Bo do kolejkowiczów dołączali kolejni członkowie rodziny, czy znajomi, którzy „przecież stoją razem”, albo „ten pan już tutaj stał, nie Zdzisiu?”. Każdy kombinował jak mógł, żeby tego towaru uszczknąć trochę więcej niż jedną kostkę masła, przysługującą na każdego kolejkowicza – bo „tylko po tyle dawali”. W tak podminowanej społeczności, jak kolejka, każda, nawet najdrobniejsza iskierka mogła spowodować wybuch. I powodowała. Ludzie potrafili obrzucać się wyzwiskami z najbłahszych powodów. Bo tamta dostała lepszy kawałek mięsa, bo tamten nie stał od początku, tamta jest po prostu gruba, a nie w ciąży, więc nie powinna stać w uprzywilejowanej kolejce, a tamten widział, jak tamta już wczoraj kupowała jajka, a „wszyscy chcą kupić, nie tylko pani!”… Mógłbym tak wyliczać i wyliczać.

     Z jednym się zgadzam – było skromniej, więc człowiek cieszył się z każdego drobiazgu, który udało mu się upolować w sklepie. Ale to już później, we własnych czterech ścianach. Bo gdyby tylko okazał swoją radość zaraz po zakupie, rozwścieczyłby pozostałych, wciąż czekających na swoją kolej, niepewnych, czy też im się uda.

     I choć były to lata mojej młodości – nie, nie tęsknię ta tamtymi czasami. I dziwię się tym, co tęsknią. Zresztą, może po prostu nie pamiętają?