O krwawych bojach, jakie niedługo będę toczył

     Po takim tytule zapewne niektórzy z Was zechcą wiedzieć coś więcej o tych bojach, które mam zamiar toczyć. Na usta samo ciśnie się pytanie – o co?

     Ale to jest źle zadane pytanie. Bowiem tutaj należy zapytać – po co?

     A po co? Otóż tego nie wie nikt. Włącznie ze mną. Dlatego na to pytanie nie odpowiem. Mogę natomiast odpowiedzieć na kilka innych:

1. Z czego?

2. Na czym?

3. Dlaczego krwawe?

4. I dlaczego boje?

     Jak w nieodżałowanej Wielkiej Grze, odpowiadam na pytanie pierwsze: z drewna.

     Tak, wiem, należałoby z korka, ale korka nie posiadam, musi wystarczyć drewno. Poza tym, korek jest za miękki i źle się go toczy. Polakieruje się potem to drewno, żeby nie pochłaniało wody – będzie boja pierwszej klasy. Na pewno nie zatonie.

     Odpowiadam na pytanie drugie: na tokarce.

     I tu dochodzimy do sedna sprawy. Bowiem od kilku dni jestem szczęśliwym posiadaczem niewielkiej tokarki do drewna. A stało się to podczas naszej wspólnej (Koleżanki Małżonki i mojej) wizyty w pewnym markecie, wcale nie technicznym. Otóż, łażąc między regałami, wlazłem też na stoisko, na którym znajdowały się narzędzia. Takie ekspozycje zawsze mnie przyciągały. I zauważyłem tam sporej wielkości pudło. Zerknąłem na nie i… Nie wierzę! Zerknąłem znów – i znów ujrzałem to samo.

     Tokarka… Czym prędzej zacząłem badać zawartość – ale z zewnątrz, bo pudło było szczelnie zamknięte i zaklejone. Obejrzałem sobie wszystkie obrazki na pudełku i stwierdziłem, że tak, absolutnie, definitywnie i nieodwołalnie – CHCĘ!

     No co? Niektórzy mają fioła na punkcie ciuchów, inni sprzętu grającego, jeszcze inni na punkcie komputerowych gadżetów, biżuterii, czy zegarków. A ja lubię narzędzia, elektronarzędzia i obrabiarki. A ze wszystkich obrabiarek na świecie kocham tokarki.

     I przy tym wszystkim uważam się za niepoprawnego romantyka. Bo zakochać się na przykład w przyrodzie jest łatwo. Każdy potrafi! W pieniu ptaszków, w tchnieniu wiatru, w woni kwiatów, kolorze liści, nieba, zachodzącego słońca. Podobnie w sztuce – w pięknie słowa, obrazu, dźwięku instrumentów muzycznych. Ale zakochaj się w hałasującej maszynie, cuchnącej smarami, sypiącej wokół wiórami, która na dodatek tylko czeka na okazję, żeby urwać Ci rękę! Zrób to, a dopiero wtedy powiem, że jesteś romantykiem. Bo ten rodzaj miłości jest trudniejszy, wymaga wysiłku, nie pojawia się samorzutnie.

     I wiecie co? Ja kocham tokarki od dawna! Od dziecka.

     Moim pierwszym domem był po prostu Stary Dom. Miejsce, w którym dorastałem i czułem się bezpiecznie. Moim drugim domem był Las – kolejne miejsce w którym się wychowywałem, podczas nie kończących się wędrówek z Panem Leśniczym, który cierpliwie wyjaśniał mi tajniki funkcjonowania tego absolutnie cudownego tworu, jakim jest las. Ale trzecim moim domem był warsztat stolarski mojego Dziadka. To tam zaczynałem swoją przygodę z majsterkowaniem, to tam przyglądałem się, jak pracuje prawdziwy Mistrz. Zatykając uszy – bo maszyny strasznie hałasowały – obserwowałem, jak poruszająca się szybko taśma piły wycina z deski fantazyjne kształty. Jak frezarka zamienia zwykłą listewkę w kawałek ozdobnej ramy do obrazu. Jak ręczne narzędzia zamieniają zgrubnie obrobiony kawałek orzechowego drewna w zgrabną i składną kolbę do sztucera.

     Ale najbardziej podobało mi się toczenie. To tam, na tokarce, w magiczny sposób, kawałek drewna pod naciskiem dłuta zmieniał kształt, niby żywa istota. Przed chwilą był kanciasty – już jest okrągły. Był prosty – a tu zaczęły się na nim pojawiać fantazyjne zagłębienia, krzywizny i ornamenty. Przed chwilą by to zwykły kawałek drewna – teraz coraz bardziej przypominał ozdobny filar drewnianej poręczy.

     To była magia!

     I zapewne również jeden z wielu czynników, który zadecydował o tym, że mój dyplom nosi pieczęć Zakładu Konstrukcji Obrabiarek Wydziału Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej. Zatem, coś tam o obrabiarkach wiem…

     Solennie obiecałem, że do końca roku będę jadł tylko chleb z masłem, albo nawet bez masła – tylko niech Koleżanka Małżonka zgodzi się na ten wydatek. W sumie, niewielki, jeśli porównać go do wartości dodanej.

     I tak stałem się posiadaczem małej, pokojowej tokarki. To prosta maszyna. Piasty silnika na tym nie utoczę, bo maszyna nie posiada tzw. suportu – czyli ruchomego miejsca mocowania noża tokarskiego. Zamiast tego ma jedynie tzw. imak – podpórkę pod trzymane w rękach tokarskie dłuto. Nadaje się więc jedynie do na poły artystycznego, na poły rzemieślniczego toczenia niewielkich elementów z drewna. Ale i tak można na niej zrobić wiele pięknych rzeczy.

     Dobra czas odpowiedzieć na pytanie trzecie – dlaczego krwawe?

     No cóż, biorąc pod uwagę mój talent, nie ma siły, żebym pracując przy czymś takim, nie doznał żadnego uszczerbku na zdrowiu. Moje łapska zwykle bywają pokaleczone po każdej robocie. Mam nadzieję, że tutaj skończy się na przyklejeniu plastra i nie trzeba będzie pędzić na SOR z paluchami ledwo trzymającymi się na skórze – jak kiedyś dawno temu.

     No i ostatnie pytanie – dlaczego boje?

     Nie wiem. Boja to pierwsze, co mi przyszło do głowy. Zapewne poprzez skojarzenie ze zwrotem „toczyć boje”. Na razie nie tworzę żadnego mebla, więc nie mam potrzeby toczenia czegokolwiek. Po co więc to kupiłem? No cóż w przeszłości, gdy robiłem półeczki, stojaczki i wieszaki na ścianę, nieraz zdarzało mi się żałować, że nie mam tokarki, bo wszystkie te przedmioty mogły być ze trzy razy ładniejsze. A jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się, żałować, że ją mam – więc co to za pytanie!

     A teraz proszę Was wszystkich o podsunięcie jakiegoś Pomysłu. Co mógłbym wytoczyć? Bo szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. Obiecuję, że najlepszy Pomysł zostanie nagrodzony realizacją, sfotografowaniem i umieszczeniem fotki na niniejszym blogu – z dedykacją dla Autora Pomysłu.

     I jeszcze jedno. Nie może to być dłuższe niż 60 cm i o średnicy nie większej niż 20 cm – większe nie wlezie na tokarkę. A najlepiej, żeby dało się to wykonać z kija od szczotki – bo taki kawałek drewna mam pod ręką. Podłogę mogę potem szorować na kolanach. A właściwie, wcale nie jest tak brudna – wystarczy przejechać odkurzaczem.

     I żadnych śmiechów! Jest tokarka - jest mus toczyć!

     No błagam, podsuńcie mi jakiś Pomysł!