Jakaż metoda w tym szaleństwie?

     Dawno nie wypowiadałem się na tematy polityczne i nie zamierzam do tego wracać. Pozwolę sobie tylko na jeden drobny komentarz, a i to jedynie dlatego, że od pewnego czasu obserwuję zjawisko, które szczerze mnie zadziwia.

     Otóż, Prezes Polski systematycznie objeżdża nasz kraj, spotyka się z mieszkańcami i wygłasza płomienne przemówienia – w czym nie ma jeszcze niczego dziwnego. Wydawałoby się, że to całkiem racjonalne działanie – ot, rozpoczęła się kampania wyborcza, czyli festiwal kłamstw, uwodzenia tłumów, demagogii i kiepskiego aktorstwa.

     Na marginesie dodam, że od pewnego czasu lubię ten okres w polityce – przyjemnie jest patrzeć, jak ci ważni i aroganccy na co dzień politycy robią z siebie kompletnych idiotów. Dopiero potem robi mi się smutno, gdy dociera do mnie, że to działa.

     Ale wróćmy do rzeczy. To, co mnie dziwi, to fakt, że Miłościwie Nam Panujący Nadpremier i Nadprezydent przemawia jedynie do starannie wybranych ludzi, swoich gorących zwolenników, gotowych z entuzjazmem wziąć udział w tym zadziwiającym przedstawieniu. A jeśli wierzyć mediom, spora część tych ludzi przyjeżdża tam razem z nim!

     Niesamowite!

     Zamiast przekonywać nieprzekonanych, zamiast spotykać się z nowymi ludźmi, do tej pory niezdecydowanych, by poprzeć rządzącą obecnie formację, zdobywać nowych wyborców, on przemawia jedynie do tych, których już dawno przekonał, zaś pozostali w ogóle nie są dopuszczani do zaszczytu wzięcia udziału w tej imprezie.

     Innymi słowy, ta kampania jest po prostu nieskuteczna! Bo nie jest skierowana do tych, do których skierowana być powinna. Cała para idzie w gwizdek i biało-czerwone chorągiewki!

     Nie powiem, żeby mnie to specjalnie martwiło, ale zastanawiam się coraz częściej, w co ten człowiek gra. O brak instynktu politycznego go nie posądzam, bo dał wiele dowodów na jego posiadanie. Choć przyznaję, że może on z wiekiem słabnąć, zwłaszcza gdy żyje się w równoległej rzeczywistości.

     Ta równoległa rzeczywistość nie jest żadnym ewenementem, to naturalna konsekwencja autorytarnych rządów jednostki. Otoczony klakierami, potakiwaczami i wazeliniarzami, którzy bez przerwy, głośno i entuzjastycznie zachwycają się każdym przejawem jego życia – czy to pomachaniem ręką, czy wygłoszeniem jakiegoś zdania – stopniowo traci taki osobnik umiejętność obiektywnej oceny sytuacji i przekonany o własnej zarąbistości, przestaje słuchać głosów krytycznych. A to właśnie ich powinien słuchać z największym zaangażowaniem, bo one dają najwięcej informacji. Dobry strateg nie słucha dobrych, ani złych, a jedynie PRAWDZIWYCH informacji. Ale jeśli karmi się go złudzeniami, w które po tylu latach uwierzyć mu przecież coraz łatwiej, to w jego głowie rysuje się zupełnie inna, nieprawdziwa rzeczywistość.

     I wtedy przypomniała mi się piosenka nieodżałowanego Wojciecha Młynarskiego:

„A dokładnie informować

Babci nikt nie spieszy.

Po co babcię denerwować,

Niech się babcia cieszy!”

     Czyżby to wszystko służyło tylko temu, aby Prezes Pan Nasz poczuł się szczęśliwy? Żeby jeszcze raz, ten ostatni, poczuł, jak Polacy go kochają i jak bardzo są swym Polskęzbawem zachwyceni? Czyżby politycy PiS szykowali się już na klęskę wyborczą, którą próbują już teraz zminimalizować? I to bez udziału Prezesa, bo ten, karmiony przez lata wiadomościami wyłącznie dobrymi, odleciał już tak, że tylko by w tym przeszkadzał?

     Nie wiem, szczerze mówiąc. Ale za to w moim życiu pojawiła się pewna dawno nie widziana postać. Ta, która ostatnia opuściła Puszkę Pandory. Nadzieja.

     A może ktoś z Was wie? Albo chociaż się domyśla?