Dawno nie było remontu - cz.V

     Nie umiem szpachlować ścian!

     Wiele razy próbowałem nauczyć się tej sztuki, zwykle na własnych błędach – i w dalszym ciągu mi to nie wychodzi. Ściany wyglądają po tym zabiegu, jakby je ktoś skrobał grabiami, a potem jeszcze dzieciaki odbijały o nią przez kilka godzin piłkę, nabitą kolcami. No, ale staram się jak mogę, a na fachowca czekałbym nie wiadomo jak długo. Mój harmonogram nie zniósłby takiego opóźnienia, musiałem to zrobić sam. Przynajmniej nie uciekam przed tym, bo najłatwiej to powiedzieć „nie umiem” i wywiesić białą flagę. Trudniej stanąć do walki i polec z honorem.

     Potem szlifowanie, zamiatanie, odkurzanie, zamiatanie, odkurzanie, zamiatanie, odkurzanie i mycie. Tak, ścian również, bo było na nich pełno gipsowego pyłu Warstwa gruntu, dwie warstwy farby – i wprawdzie nie jest idealnie, ale za to każda ściana zyskała nieco na indywidualności. Już nie są tak bliźniaczo do siebie podobne. No i jest chociaż czysto. Pora montować szafę nr 2. Tę jeszcze większą, jeszcze cięższą i jeszcze bardziej upierdliwą. I w jeszcze mniejszym pokoju!

     Koleżanka Małżonka, zdając sobie sprawę z napiętego harmonogramu, wyraziła zdziwienie, widząc mnie stojącego na drabinie i grzebiącego przy lampie.

     - Co ty tam robisz? – spytała. – To nie montujemy dziś szafy?

     - Zdejmuję lampę – oświadczyłem. – To ma mi dać motywację do tego, aby montaż skończyć jeszcze przed zmrokiem.

     Autorytet z pewnością nie urósł mi od takiego stwierdzenia, ale prawdziwy powód był taki, że musiałem to zrobić, bo inaczej nie zmontowałbym szafy. Aby przybić tylną ściankę z dykty, szafa musiała być od ściany odsunięta, przynajmniej na tyle, aby zmieściła się drabinka – to znaczy, na środek pokoju, bo pokoik malutki. Na samej górze bez drabinki nie dosięgnę - los pokarał mnie niezbyt imponującym wzrostem, więc dwa i pół metra to dla mnie trochę za wysoko. W tym manewrze z kolei przeszkadzała wisząca u sufitu lampa. Wspominałem, że szafa sięgała niemal sufitu? 

     Sam montaż przebiegł podobnie jak w pierwszym przypadku. Część udało się zrobić lepiej – bo miałem już doświadczenie z poprzednie przygody. Część poszła gorzej – zmęczenie dało o sobie znać i kilka razy zdarzyło mi się uszkodzić lekko tę czy inną płytę. Kląłem też o wiele mniej, bo zmęczenie dało się we znaki naprawdę poważnie i zwyczajnie nie miałem siły. Dość, że za dnia zdążyłem jeszcze ustawić szafę we właściwej pozycji i zamontować lampę, co uważam za niesamowity sukces. Którego, oczywiście, nie miałem siły świętować.

     Koleżanka Małżonka zabrała się od razu za zapełnianie szafy. Ja usiadłem na tapczanie i nie umiałem już z niej wstać.

     - Następny remont przeprowadzi już mój następca – oświadczyłem słabym głosem. – Ja już na to jestem za stary.

     - Jaki następca? – zdziwiła się Koleżanka Małżonka.

     - No chyba wyjdziesz za mąż, gdy ja wyciągnę kopyta – odparłem, ciężko dysząc. – Taka kobieta nie może się zmarnować sama.

     Trochę przesadzałem. Gdyby los niespodziewanie obdarował mnie małym domkiem z ogródkiem oraz dużą ilością wolnego czasu, zapewne pełen zapału rzuciłbym się w wir pracy, nie patrząc na bolący krzyż, czy poobrywane mięśnie. Dopieszczałbym go miesiącami, z zaangażowaniem i poświęceniem. Ale swego czasu dostałem od losu tak słabe karty, że nie udało mi się go ograć. Może, gdybym to ja rozdawał…

     Nazajutrz dostałem wiadomość od firmy, w której zamówiliśmy łóżko. Przyjadą jutro.

     A właśnie rozpoczęły się upały…

C.D.N