Dawno nie było remontu - cz.I

     Wiem, długo się nie odzywam, ale przyczyna jest prozaiczna – kompletny i permanentny brak czasu. W końcu jednak zmusiłem się do tego, aby wygospodarować wolną chwilę i napisać Wam, co się ze mną dzieje. A co? Łatwo zgadnąć – kolejny remont!

     Zaczęło się oczywiście od faktu, że pokój chłopców stał pusty. Choć niezupełnie. Panował w nim bowiem Wielki-Bałagan-Absolutnie-Nie-Do-Ruszenia, którzy chłopcy pracowicie uprawiali przez wiele lat i który zostawili nam wyjeżdżając. Wielki Bałagan wrósł w pomieszczenie, korzeniami oplótł jego najdalsze zakątki i po wyprowadzce obu moich synów, królował w pokoju niepodzielnie, a władza jego zdawała się być niepodważalna. Nikomu nie przyszło do głowy, by temu oczywistemu faktowi zaprzeczyć.

     Ale na świecie istnieją takie dziwne istoty, które nie potrafią zaakceptować rzeczy oczywistych. Ponadto, nie umieją cieszyć się otaczającym je światem, tylko wszystko wokół muszą bez przerwy i wielokrotnie zmieniać i urabiać na swoją modłę.

     Koleżanka Małżonka wystarczająco długo nad tym rozmyślała, aby w jej głowie powstał Straszliwy Plan Totalnego Przemeblowania. Na razie tylko w dwóch pokojach: sypialni i Królestwie Wielkiego Bałaganu. Ale uwierzcie mi – to wystarczy, żeby wyssać z człowieka wszelkie siły, większość oszczędności i zagospodarować mu każdą wolną chwilę pomiędzy poszczególnymi oddechami.

     Co do sypialni, nie protestowałem zbyt intensywnie. Tak tylko, żeby zachować pozory. Propozycja wydała mi się rozsądna. Stare szafy wyrzucimy, kupimy nową, do samego sufitu, a tapczan zamienimy na nieco szersze łóżko, bo to, wiecie, z wiekiem gabaryty trochę się zmieniają. Szaf sam chciałem się pozbyć. Nigdy ich nie lubiłem. Nie podobały mi się zupełnie, w dodatku miały takie wkurzające uchwyty przy drzwiczkach, o które nieraz rozharatałem sobie ramię, czy łydkę. Ale miałem nadzieję, że wreszcie będzie okazja na użycie mojej wspaniałej pilarki i ową nową, dużą szafę zrobię sam, własnoręcznie. Miałem już gotowy plan.

     Co do pokoju chłopców, nie bardzo podobał mi się pomysł likwidacji ich biurek i szafek. Nie chciałem, żeby stracili coś, co przez tak wiele lat było ich miejscem, do którego zawsze mogli wrócić. Natomiast wymiana łóżek to był świetny pomysł, bo stare, niezbyt mocne i przez to często naprawiane, aż prosiły się o wymianę. Ale wiadomo, czyje racje są ważniejsze. Chłop jest od roboty, baba od zarządzania.

     Pozostał problem, co zrobić z tymi wszystkimi rzeczami, które teraz zalegają w szafach i na szafach.

     - Gdzieś je na razie upchniemy – zdecydowała Koleżanka Małżonka.

     Ech, nie nadaje się na szefową! Szefowa powinna mieć w głowie opracowane wszystko w najdrobniejszych szczegółach, a nie jakieś „gdzieś”! Trudno, trzeba będzie wszystkie wolne miejsca zapchać gratami, ciuchami, książkami i jeszcze wieloma innymi elementami, trudnymi w tym momencie do zdefiniowania.

     Zaczęliśmy od pokoju chłopców. Z każdym elementem umeblowania trzeba było zrobić to samo:

     1. Opróżnić z zalegających w nim przedmiotów.

     2. Przedmioty poklasyfikować na:

          - zostawiamy;

          - wydajemy;

          - wyrzucamy;

          - nie-wiadomo-co-to jest-i-co-z-tym-zrobić.

     3. Rozebrać dany mebel na czynniki pierwsze.

     4. Czynniki pierwsze posklejać taśmą i wywieźć do Miejskich Zakładów Oczyszczania.

     Pierwszy punkt udawało nam się realizować w miarę systematycznie, choć kilkakrotnie musieliśmy przerywać tę czynność z powodu braku widoczności, spowodowanego zbyt wysokim stopniem zapylenia atmosfery. No po prostu, kurzu na tym wszystkim było co niemiara! Wszystko było pokryte tak grubą warstwą, że gdyby człowiek przewrócił się w te graty, warstwa kurzu z powodzeniem zamortyzowałaby uderzenie. A gdy wziąłem do rąk zakurzony kapelusz (kowbojski – jeszcze z czasów balu przebierańców) i wysunął mi się z rąk na podłogę, zorientowałem się dopiero po paru sekundach, gdy szary obłok w kształcie kapelusza zaczął mi się rozwiewać w dłoniach.

     Ale już przy realizacji drugiego punktu napotkaliśmy niesamowite kłopoty. Głównie dlatego, że zbiory, określone w punktach 1 – 3 rosły bardzo wolno, za to czwarty wyrósł nam zastraszającym tempie i przybrał kształt pokaźnego kopca. W mniej więcej siedemdziesięciu pięciu procent przypadków nie mieliśmy pojęcia, do czego dany przedmiot służy. A nawet, gdy udało nam się domyślić, dalej nie wiedzieliśmy, czy to jeszcze jest do czegoś potrzebne, albo chociaż czy jest sprawne. Samych słuchawek do telefonu znaleźliśmy tyle, że zacząłem się zastanawiać, ile razy dałoby się opasać Ziemię, gdyby wszystkie kabelki ze sobą połączyć. Ładowarek i zasilaczy usypaliśmy spory kopiec, nie mając pojęcia, co one w przeszłości zasilały. Przy każdym elemencie inna końcówka. I zgadnij tu teraz, do czego to, skoro w przeciwległym kącie pokoju rósł kolejny stos, zwykle wymagający właśnie zasilaczy: zabawki, konsole, bardzo dużo starych komórek, aparaty fotograficzne, odtwarzacze czegoś tam, jakieś latające drony i osprzęt do komputera, nie wiadomo czy sprawny.

     No i pełno zabawek, z czasów gdy jeszcze się nimi bawili.

     Chłopcy bowiem mieli zwyczaj niewyrzucania niczego, choćby było już całkiem nieprzydatne. Rzeczy popsutej się nie pozbywali – bo do kosza za daleko, a przecież można wsadzić w szafę i niech sobie tam zapuszcza korzenie. Królował w tym zwłaszcza Drugorodny, który bardzo niechętnie pozbywał się swojej własności. Raz tylko zdarzyło mu się wyrazić zgodę na wyrzucenie złamanego kółka od niewiadomoczego.

     Po kilkukrotnym przełożeniu znalezionych przedmiotów z lewa na prawo i z prawa na lewo, robieniu mądrych min, marszczeniu czół i zagryzania dolnych warg, stwierdziliśmy, że sami nie damy rady. Musimy to zostawić, tak jak jest. Trzeba skonsultować się z właścicielami, bo szkoda wyrzucić coś, co komuś jeszcze może się przydać.

     Ale o tym w następnym odcinku.