O łyżce dziegciu w beczce miodu

     Na początek o beczce miodu. Dostałem wyniki badań. Nigdy nie sądziłem, że może mnie ucieszyć jedna, mała kreska. Ale za to bardzo niezwykła kreska, pełna treści i nadziei. Bo ta kreska to nie jakaś tam sobie kreska, tylko wyraźny i wymowny w swej symbolice minus.

     Wynik testu ujemny.

     (Zabrzmiało, jakbym po prostu oblał test…)

     Nie, nie oblałem – po prostu, nie stwierdzono u mnie obecności wiadomego wirusa!

     Oczywiście, najpierw bardzo się ucieszyłem, ale potem, swoim zwyczajem, poczułem się nie do końca usatysfakcjonowany. Cóż, powód do narzekania znajdę zawsze i wszędzie. Bo zawsze mogło być lepiej. Na przykład, przy okazji mogli sprawdzić, czy mam przeciwciała. Wiedziałbym, czy jestem przed czy po. A tak, wciąż nie wiem, czy nadal mam bać się zarażenia, czy nie. No i dlaczego ograniczyli się do wirusa covid-19? Mogli przy okazji zbadać inne: grypy, opryszczki, czy eboli.

     No, ale jest dobrze, choć nie ukrywam, że mogło być lepiej.

     A raczej było dobrze aż do dzisiejszego ranka, choć z zupełnie innej przyczyny. I tu pojawiła się ta łyżka dziegciu.

     Jeszcze sobie smacznie spałem – w końcu, pracując w domu, nie muszę zrywać się przed świtem – i śniło mi się, że biegam po dachach jakiegoś miasteczka. Nie wiem, skąd się tam wziąłem i nie mam pojęcia, dlaczego skakałem po dachach, zamiast wygodnie iść sobie wąskimi uliczkami. Może było na nich błoto?

     I wtedy obudziło mnie irytujące pohukiwanie.

     Do sierpówek już przywykłem – tokują na całego od jakiegoś czasu. Od rana zaczynają swoje uhuuu-hu, które coraz wcześniej podnosi mi ciśnienie. Ale to nie był głos synogarlicy. To gruchanie brzmiało inaczej, jakby gołąb nażarł się czekolady i cierpiał na straszne zaparcia. Gruchał z wysiłkiem, napinając przy tym mięśnie brzucha, jakby usilnie i bezskutecznie próbował uczynić to, co każdemu gołębiowi zawsze wychodzi najlepiej. Taki odgłos wydaje z siebie tylko jeden ptak.

     Grzywacz!

     Czyli zaczęło się – wielkie obesrusy jednak nie zabłądziły po drodze i przyleciały. Nie odstrzelili ich myśliwi, nie zeżarty ich sokoły, ani nie przemieliły na pasztet turbiny żadnego odrzutowca. I od razu zaczęły głosić swoje nienawistne hasło. Wprawdzie Koleżanka Małżonka twierdzi, że one tylko domagają się zagrychy („Ogórrrek! Ogórrrek!), ale musi się mylić. Te słowa znaczą bowiem coś o wiele straszniejszego, niemal apokalipsę : obsrać, zasrać, zniszczyć, zatruć guanem, zapaskudzić i rozpuścić kwasem moczowym! Wszystko: mury, dachy, kafelki na balkonie, drzewka bonsai, zioła w skrzynkach, kwiatki, świeże pranie, a nawet atrapy jastrzębi, jakie ludzie sobie przymocowali trytytkami do poręczy balkonów.

     Cisną mi się na usta same przekleństwa. Zapomniałem przez zimę o istnieniu tych kompletnie nieudanych efektach dzieła stworzenia i kupiłem sobie na balkon nowe skrzynki na zioła. Myśl, że zamiast rozmarynu, mięty i bazylii będę miał w nich olbrzymie, gołębie kleksy, przyprawia mnie o mdłości i rozpacz – w takiej właśnie kolejności.

     I po co ja w sobotę tak dokładnie szorowałem ten balkon?