Najpiękniejszy dzień w roku

     Dziś nie będzie żadnego wynalazku. I to z kilku powodów.

     Po pierwsze, pomysły mi się już kończą. Całą przestrzeń pod kopułą czaszki zajęła mi zdalna praca zawodowa. I nie było kiedy pomyśleć o wynalazkach, bo proza życia zabiera mi całą pomysłowość. Zamiast myśleć o cudach, musiałem się skupić na tym, by aluminiowa pokrywa, jaką właśnie projektowałem,  dała się wykonać w niedzielonej formie piaskowej. Od razu widać, że ten projekt nie dla nas. Kto to widział, żeby aluminium odlewać w piachu? 

     Po drugie, nie mam weny. Wynalazki powstają wtedy, gdy człowieka coś uwiera. Uwierały mnie gołębie, czy jeden namolny wróbel – i człowiek się zastanawiał, co z nimi zrobić. Jest oczywiście rzecz, która mnie uwiera, ale co to miałby być za wynalazek? Przecież karabin maszynowy na taśmę wynaleziono już dawno temu, a na Wiejską i tak by mnie nie wpuszczono.

     Po trzecie, dziś jest święto.

     I wcale nie chodzi mi o Dzień Zwycięstwa, choć to oczywiście również powód do świętowania. Ale jakiś taki daleki, nierealny.

     Nie, to święto nie jest związane z datą. To święto ruchome, bardziej zależne od pogody. Dziś  wydarzyło się coś innego. Coś wspaniałego. Coś radosnego. Coś, co nieodmiennie wprawia mnie w dobry humor.

     Po kilku godzinach przed komputerem, oczy zaczynają się męczyć. Trzeba dać im odrobinę wytchnienia, najlepiej spoglądając w dal. Gdy oderwałem zmęczony wzrok od ekranu i mojego nieszczęsnego odlewu, spojrzałem w okno, by dać odpocząć oczom. A tam…

     Ech, jaka fala radości mnie zalała!

     Kto mnie zna, ten już zgadł.

     Po niebie znowu śmigają jerzyki!

     I z tej okazji, wieczorem należy mi się zimne vodka martini, wstrząśnięte, nie zmieszane. Jak świętować, to świętować!