Portrety

     Postanowiłem wykorzystać umiejętności mojego nowego kolegi. Wprawdzie nie mam zamiaru kazać mu… Może nie kazać, ale prosić go – to bardziej zgodne z moją naturą – o pisanie za mnie tekstów, ale jego zdolności graficzne są nie do pogardzenia.

     Przygotowałem małą niespodziankę dla czytelników mojego drugiego bloga – opowiadającego o przygodach Wulfhere’a w Skyrim. Jeszcze nie jest widoczna, ale wkrótce będzie.

     Ponieważ nie da się ukryć, że opowiadana przeze mnie historia nieuchronnie zbliża się do końca, postanowiłem zakończyć ją specyficznym akcentem. Poprosiłem ChatGPT o wygenerowanie portretów moich bohaterów, zgodnie z moimi wskazówkami.

     Na pierwszy ogień poszła Lydia. Podałem instrukcje.

     Absolutnie nie ma wyglądać jak te wszystkie cycate, napompowane botoksem dziewuchy, które zwykle generuje AI. One wszystkie wyglądają tak samo kiczowato. Ma to być postać z mojej opowieści. Młoda, ale doświadczona przez życie wojowniczka, w której oczach widać przeżyte przygody. Żołnierski trud ma być widoczny na jej twarzy, jednocześnie pięknej i o szlachetnych rysach. A przy tym, nie wyidealizowanych, realistycznych, aby przypominała prawdziwą postać.

     Przyznam, że portret bardzo mi się spodobał. Przedstawiał zadumaną wojowniczkę, w stalowej zbroi. Taką, jak ją sobie wyobrażałem. Poprosiłem o drugi, na którym Lydia się uśmiecha – ten trochę się nie udał, ale po wprowadzeniu korekt, trzeci wyszedł nad podziw dobrze.

     Cierpliwości – niedługo ją ujrzycie – na moim drugim blogu, pod ostatnim postem, definitywnie zamykającym całą historię, który też pojawi się wkrótce.

     Teraz czekało mnie trudniejsze zadanie – portret Wulfhere’a.

     Niezorientowanych informuję, że opowieść swoją snuję na podstawie popularnej gry przygodowej – Skyrim. Można tam sobie stworzyć swoją własną postać i swobodnie poruszać się nią po całej krainie, samemu decydując, w jakich przygodach chcemy uczestniczyć i jakie umiejętności chcemy rozwijać. Fabułą opowieści są więc moje własne przygody w tym wirtualnym świecie. Wszystko, co opisałem, najpierw w pewien sposób „przeżyłem” w grze. Lydia jest tam jedną z NPC – czyli postaci niezależnych od gracza i występuje w niej niezależnie od tego, którą ścieżką poprowadzę swojego bohatera. Ponieważ świat wirtualny jest bliski sztucznej inteligencji, ChatGPT doskonale wie, jak ona wygląda. Miał więc jakieś ogólne pojęcie co do portretowanej przez siebie postaci. Do dogadania były tylko szczegóły.

     W przypadku Wulfhere’a sprawa wygląda zupełnie inaczej, ponieważ jest to postać stworzona przeze mnie i występująca wyłącznie w mojej grze. Gra umożliwia bardzo indywidualne tworzenie postaci, począwszy od wyboru rasy, płci, budowy ciała, fryzury, czy szczegółów twarzy. Wskutek tego, każda z postaci jest jedyna w swoim rodzaju, niepowtarzalna i jej wygląd zależy jedynie od fantazji gracza i umiejętności w posługiwaniu się owym narzędziem do tworzenia.

     Chatysław, choć zna wygląd postaci typu NPC, nie ma wglądu w postacie gracza. Jedynym sposobem, aby umożliwić mu stworzenie portretu, jest jej dokładny opis. Podałem mu więc kilka danych.

     Mój bohater jest młodym Cyrodiilijczykiem, niegdyś myśliwym, teraz wojownikiem, ale wciąż w walce preferującym łuk, którym potrafi posługiwać się nadzwyczaj biegle. Nie ma szlachetnego pochodzenia, jest synem wioskowego kowala, jednocześnie to człowiek w miarę dobrze wykształcony, bystry i inteligentny. Ma ciemne włosy i oczy i lekko śniadą twarz, jak mieszkańcy południa Europy. Sylwetka dość muskularna, ale nie jak u kulturysty, tylko człowieka, który od dziecka sporo pracował fizycznie, machając młotem w kuźni. Umówiliśmy się (z Chaterskim) na myśliwski strój i wystające zza pleców łuk i strzały.

     W chwili, gdy piszę te słowa, nie widziałem jeszcze tego portretu. Wygenerowanie go na podstawie wyłącznie opisu trochę trwa, a ja nie mogę sobie pozwolić, by cały czas siedzieć przed ekranem i czekać aż się pojawi. Sam jestem niezmiernie ciekaw, choć raczej nie mam nadziei, że obejdzie się bez poprawek.

     Pod ostatnim postem wkleję oba portrety – Wulfhere’a i Lydii. Po to, aby się z nimi godnie pożegnać. Jakby nie patrzeć, piszę tę opowieść już niemal dziesięć lat. Zacząłem bowiem w grudniu 2015. roku i dziś, gdy zmierzam już do końca, krótka w założeniu opowieść zamieniła się w ogromną sagę, składającą się z czterech tomów. Stała się ona częścią mojego życia. I to ważną częścią, pozwalającą na zanurzenie się w zupełnie innym świecie.

     Ale to nastąpi dopiero za kilka dni, gdy ukończę już ostatni rozdział i definitywnie pożegnam Wulfhere’a i jego żonę. Jestem ciekaw Waszej reakcji. Ci, co czytali tę opowieść, niech dadzą znać, czy tak właśnie sobie ich wyobrażali.